50 tinten bruin

Anti-zwart racisme gaat niet alleen over witte mensen, net zo min als seksisme en homofobie enkel over witte mannen gaat. Afrofobie binnen gemeenschappen van kleur is nog altijd een hardnekkige kwaal. Een vorm van racisme, specifiek gericht aan de Afro – en doorgaans – Sub-Saharaanse zwarte medemens. Waarnaar psychiater Frantz Fanon in 1951 verwees als négrophobie. Dit anti-zwart racisme is onder andere gestoeld op een onderbelichte geschiedenis van Arabische slavenhandel, die zich strekte van Noord-Afrika, langs de ‘Swahili kust’ tot aan de Indische oceaan. Dit gegeven vormt een ongemakkelijke en complexe geschiedenis voor de Afrogemeenschappen in het Midden-Oosten, maar ook voor de Afrogemeenschappen in Europa, ten opzichte van andere Europeanen van kleur (…) Nakomelingen van tot slaaf gemaakte Afrikanen en hun Afrikaanse cultuur vinden we vandaag de dag terug in en rondom de voormalige slavenhandelsroutes van de Midden-Oosten/Noord-Afrika regio. Plaatselijke Afro-Indiërs in de westelijke staat van Gujarat bijvoorbeeld. In kunst en cultuur zijn dat de West-Afrikaanse invloeden in de Marokkaans-Algerijnse Gnawa muziek en Esmeray, de Afro-Turkse Billy Holliday. Afro-Arabieren vinden we ook ten noord-westen van Libië, in Palestina en in Irak en Iran. Hetzelfde Irak dat eeuwen voor de historisch succesvolle slavenopstand in Haïti, haar eigen slavenopstand kende, de Zanj revolt. Hetzelfde Iran waar er een met Nederland vergelijkbare Zwarte Piet-traditie bestaat, genaamd Hadji Firoez. Wie in Nederland woont, herinnert zich nog goed de dag dat de VN haar ongenoegen uitsprak over de Nederlandse pietentraditie. Ironisch gezien is die traditie in haar Iraanse vorm door de VN erkend als werelderfgoed. In de huidige generatie wordt het gesprek over anti-zwart racisme en Afrofobie binnen gemeenschappen van kleur veelal online gevoerd. Een twittersearch op het woord “abeed” haalt niet veel goeds boven water. De Afro-Amerikaanse Dawid Walid startte daarom in 2014 een twittercampagne om het gebruik van het woord “abeed” en andere vormen van anti-zwart racisme binnen gemeenschappen van kleur tegen te gaan. Echter, in Nederland blijft het gesprek tussen bruin en zwart nog aan de oppervlakte.

Hélène Christelle Munganyende in 50 tinten bruin (Dipsaus)