Column: Een PvdA-fluim

De vuist van de PvdA, altijd gereed om bijstandsgerechtigden nog een dreun te verkopen.
De vuist van de PvdA, altijd gereed om bijstandsgerechtigden nog een dreun te verkopen.

Ook de PvdA, ja, de partij van de dwangarbeid, boog zich vorig weekend tijdens zijn congres over een motie voor het experimenteren met onder andere de “bijverdiencapaciteit” naast de bijstandsuitkering. Een quote uit de toelichting bij die motie:

“De PvdA wil mensen die aangewezen zijn op een bijstandsuitkering ondersteunen bij het (weer) aan de slag gaan. Werken is immers veel meer dan één keer per maand een loonstrookje en het daarbij horende salaris ontvangen. Het betekent ook structuur in je leven, sociale contacten opdoen, jezelf ontwikkelen, meedoen, er toe doen. Dat doen we door mensen meer kansen te geven op de arbeidsmarkt, door ze te stimuleren, te prikkelen soms, maar niet door ze te plagen en pesten. We zetten in op het wegnemen van belemmeringen die er nu op weg naar de arbeidsmarkt nog vaak zijn. We pakken de ‘armoedeval’ aan door werken echt te laten lonen en vereenvoudigen de wirwar aan regels bij bijvoorbeeld het aanvaarden van tijdelijk werk of werken over de grens.”

“De PvdA wil mensen niet plagen en pesten, maar stimuleren.” Ik weet niet hoe u de huidige wetgeving beziet, maar stimulerend? Het is een ronduit repressief beleid. Een beleid gebaseerd op wantrouwen en een wanstaltig mensbeeld. Waar straf en boetes leidend zijn. Waar armoede als dwangmiddel is ingezet.

Geloven de PvdA-ers, die sociaal-democraten, nu werkelijk dat het huidige bijstandsbeleid positief is? Dat er nu geen sprake is van “plagen en pesten”? Ik durf te wedden dat de gemiddelde PvdA-er niet eens weet hoe laag een uitkering is. Of welke straffen er allemaal boven het hoofd van bijstandsgerechtigden hangen. Hoe de wet en regelgeving mensen schoffeert, kleineert en reduceert tot vervelende nutteloze mensen die een enorme schop onder hun hol moeten krijgen. Een funeste duw in de rug. Een fikse zet die mensen over de rand van de armoedegrens duwt.

De Partij van de Arbeid meent dat arbeid vrij maakt, en het maakt niet uit hoe, maar arbeiden zal je! Want “het betekent ook structuur in je leven, sociale contacten opdoen, jezelf ontwikkelen, meedoen, er toe doen”. En om dat te bereiken neemt de partij belemmeringen weg, zoals grenzen. Zo worden bijstandsgerechtigden nu gedwongen tot “het aanvaarden van tijdelijk werk of werken over de grens”. Schop mensen over de grens voor een tijdelijke onderbetaalde baan. En deel bij weigering straf uit, een fikse korting op de uitkering. Drie maanden geen inkomsten. Ja, geweldig, het opheffen van die belemmeringen.

Het valt me nog mee dat er geen aanvullingen in de motie stonden. Bijvoorbeeld: “In de seksindustrie werken gaan we stimuleren. Iedere baanloze bijstandsgerechtigde kan (moet) haar of zijn lichaam verkopen. Of dat nu aan huis voor een webcam is, of in een klein sm-kamertje. Of lekker gezond in de buitenlucht in een parkje. En ja, desnoods in het buitenland. Dat gaan we aanmoedigen. Want dat levert geld op. Weg met de armoedeval die we als PvdA creëerden en in standhouden. Seksarbeid geeft mensen een plekje in onze participatiemaatschappij. En het geeft die bijstandsgerechtigden structuur. Dan doen ze er weer toe.” Het had er zo kunnen staan.

Onder dit PvdA-regime is elk mens niet meer dan een economische factor. Arbeiden is meedoen. Arbeid is zaligmakend. Arbeid bevrijdt ons allen. Maar waarvan? Dat zijn ze zelf ook behoorlijk kwijt. Opgelegde maatschappelijk nuttige wederkerigheid betuigen onder de participatiewetgeving is meedoen aan de maatschappij. Wie niet betaald kan werken, moet onbetaald dwangarbeiden. Want dat is goed voor de mens. Dan doet de mens mee. Dan is de mens economisch nuttig. Want daar gaat het per slot van rekening om. Spekman heeft gelijk toen hij heel hard brulde dat de PvdAaaaaaaaatsjoe “hardcore sociaal-democratie” is.

Zo, deze snipverkouden fluim moest er even uit.

Puk Pent