Culturisme zwemt en kwaakt als racisme, maar is toch anders

Om het Huis der Nederlanders te mogen betreden, moet je eerst voldoen aan het cultureel beeld van De Ideale Nederlander. Er bestaan namelijk expliciete en impliciete culturele voorwaarden aan het Nederlanderschap. De Ideale Nederlander schudt iedereen de hand, draagt geen boerka, borrelt op netwerkbijeenkomsten, spreekt uitsluitend Nederlands, het liefst accentloos, is modern, verlicht en areligieus, en vindt Zwarte Piet een, met nadruk, gezellige Nederlandse traditie. Wie zich aanpast, hoort er bij. En wie zijn culturele lichaam op de juiste wijze cultiveert, mag soms zelfs meepraten over het Huis Nederland. Ondanks iemands biologische lichaam. Als gevolg horen Anouk en Sunny Bergman er, ondanks hun witte kleur, voor sommigen niet meer bij, terwijl de Braboneger weer Hollands gezellig is. Degenen die Zwarte Piet willen veranderen, worden uit het Huis Nederland geplaatst, omdat ze in de eerste plaats andere ideeën hebben over Cultureel Nederland. Daar krijgen ze een racistische schop bij cadeau. Dit cultureel racisme, neo-racisme of culturisme is net zo schadelijk als racisme, maar daarmee niet hetzelfde. Wat eenieder in het politieke spectrum deelt en waar niemand meer van opkijkt, is dat minderheden zich in culturele zin moeten aanpassen. Daarin schuilt een culturele superioriteit, omdat de Nederlandse cultuur als referentiemaat dient voor de ‘incompatibele’ en ‘inferieure’ culturen van nieuwe Nederlanders.

Sinan Çankaya in Culturisme zwemt en kwaakt als racisme, maar is toch anders (Zaman Vandaag)