Dag, tegen pesten

Hij hangt er al een tijdje. Op kantoor. Een uitgeprinte foto van een klein ezeltje, wiens contouren bijna uitgewist zijn door zijn hoeveelheid wollig haar. “Is hij niet snoezig?”, zegt mijn collega, D, lachend. “Het is Manju.” De kleur van het ezeltje is bruin. Je zou kunnen zeggen dat “snoezig” een compliment is. Dat iedereen geassocieerd zou willen worden met een diertje dat in alles positieve gevoelens oprakelt. Maar het blijft een ezel, een dier van vermeende koppigheid en lage intelligentie, met een bruine kleur. Net zo bruin als mijn huid. Is het toeval dat van iedereen in dit kantoor hij mijn naam krijgt? Natuurlijk niet. Een van mijn leidinggevenden komt binnen en ziet de foto. Ze vraagt wat het is en D en diens handlanger N leggen het grinnikend uit. “Dat is Manju.” Mijn leidinggevende kijkt naar mij, ik kokend van woede in de stoel, wegkijkend. “Nou, deze is wel iets schattiger dan Manju.” Iedereen lacht. “Aah, hij gaat dit zeker op Twitter zetten.” Natrappen is een sport.

Manju Reijmer in Dag, tegen pesten (Manjureijmer.com)