Durf (witte) cultuur te benoemen

Het was afgelopen week uitgebreid in het nieuws: een op de vier Europeanen vindt verkrachting in sommige gevallen verdedigbaar, volgens een Eurobarometer rapport. Een feit dat ironisch genoeg vooral als “seks zonder toestemming” werd weergegeven in de Nederlandstalige pers, waarmee meteen duidelijk wordt hoe dit kan: doordat we seks zonder toestemming niet noodzakelijk als verkrachting zien. In het Engels heet de normalisering of bagatellisering van seksueel geweld rape culture, maar de term “verkrachtingscultuur” kom ik in Nederland bijna nooit tegen. Ons probleem met seksueel geweld wordt nooit structureel maar altijd individueel benaderd, behalve dan als de daders een huidskleur hebben die bruiner is dan de mijne. Dan wordt het geweld representatief van een cultuur — maar nooit die van ons witte Nederlanders. Altijd de cultuur van die ander. Dat kinderen massaal seksueel werden misbruikt in Nederlandse katholieke instellingen, en dat Nederlandse katholieke gemeenschappen meewerkten aan het verbergen en normaliseren van dat seksuele geweld is bekend, maar is nooit een indicator van de Nederlandse cultuur in het algemeen geworden. Noch het feit dat autochtone Nederlanders overgerepresenteerd zijn in de statistieken van kindermisbruik.

Sander in Durf (witte) cultuur te benoemen (Stellingdames)