In de dwangarbeid-caroussel bij PostNL

Een opstapje naar betaald werk via het traject PostNL in het sorteercentrum Kolham blijkt in de praktijk te werken als een drempel naar een betaalde baan. In maart schreven we op deze plek hoe Alfreda, Anneke en Peter hun baan verloren bij PostNL in Kolham. Hun uitzendbaan ging naar bijstandsgerechtigden, die onbetaald pakketten moeten sorteren voor het gemeentelijke reïntegratiebedrijf BWRI. Zo waren Alfreda, Anneke en Peter een jaar eerder zelf ook begonnen bij het pakketsorteercentrum aan de A7. De drie schreven de wethouder een brief en vertelden hem dat dit hun baan is. Wethouder Verschuren vertelde hen dat ontslag de consequentie is van het “project PostNL” van de gemeente. Na drie maanden onbetaald werk mogen de mensen een tijdje als uitzendkracht blijven, maar na een jaar sta je onherroepelijk op straat. Of je nu een andere baan hebt of niet. BWRI vertelt hen niet over de vacature van pakketsorteerder die het gemeentelijk reïntegratiebedrijf op 28 april zelf stelt. Hun baan! Volgende maand loopt hun WW af en moeten ze zich weer bij BWRI melden voor een bijstandsuitkering. Het certificaat van verdienste dat ze op hun laatste werkdag bij PostNL meekregen, prijkt nog op de schoorsteenmantel. Peter en Anneke willen graag weer aan de slag bij PostNL. Alfreda is na een jaar betaald gewerkt te hebben bij PostNL voor vier dagen per week bij SCA (TDM) in Hoogezand als inpakker aan het werk gegaan. Het is een sociale werkplaats, en door BWRI werd Alfreda getipt dit maar zo lang te doen. Ze heeft het er ontzettend naar haar zin, maar is helaas wel weer onbetaald aan het werk! De collega’s waar ze mee samenwerkt, de meesten in dienst bij BWRI, krijgen wel een normaal salaris. Van gelijk werk, gelijk loon is hier geen sprake. Ook Sebastiaan, werkzoekende, is door BWRI niet gewezen op de vacatures bij PostNL en BWRI. Terwijl hij bij zijn werkcoach van BWRI meermalen heeft aangegeven betaald werk te willen. Hij heeft zich een half jaar geleden zelfs ingeschreven bij uitzendbureau 365 Werk B.V., hofleverancier van pakketsorteerders in Kolham. Hij heeft recentelijk nog betaald werk gedaan en in zijn dossier staat dat hij direct bemiddelbaar is voor regulier werk. Op 3 mei krijgt Sebastiaan van BWRI te horen dat hij aan een “werkstage” mag beginnen bij PostNL, met drie maand onbetaald werk “als opstapje naar de arbeidsmarkt”. Sebastiaan laat het er niet bij zitten en solliciteert op een betaalde vacature als pakketsorteerder, terwijl hij ondertussen hetzelfde werk “gratis doet”. Op zijn sollicitatie krijgt hij als antwoord van het uitzendbureau: “Wij kunnen je niet zomaar aannemen zolang je aan het BWRI-traject deelneemt. Na die drie maanden kunnen wij je eventueel ‘overnemen’.” In plaats van een opstap naar werk lijkt het traject PostNL een drempel naar betaald werk geworden. Jakob werkt intussen elke avond als pakketsorteerder. Hij heeft 25 jaar gewerkt als (assistent)bedrijfsleider in een supermarkt en raakte door de komst van Jumbo naar het dorp werkloos. Ook hij krijgt van zijn werkcoach dé oplossing: zijn kans op werk zal worden vergroot door een werkstage bij PostNL. Hier denkt Jakob zelf anders over. “In juli ben ik als pakketsorteerder bij PostNL gedetacheerd door de gemeente Hoogezand-Sappemeer, als zijnde een werkstage om weer ‘te leren’ werken. Ze zeggen dat het goed is om arbeidsritme op te doen. Maar ik hoef niet te leren werken, ik heb werkervaring. Ik hoef geen stage te lopen om het vak als pakketsorteerder te leren. Na een halve middag instructie is dit relatief simpele werk zo eigen gemaakt.” Jakob vraagt zich af welke rechtvaardiging de gemeente Hoogezand-Sappemeer heeft om dit productieve werk onbetaald door uitkeringsgerechtigden te laten doen.

Wilma Nieveen en Masja Zwart in Geen kans op werk na onbetaalde baan (Dvhn)