De Peueraar 6, februari 1991

Auteur: Harry Westerink

Nederland? Nederland slaapt, als Nederland oorlog voert!

Het is donderdag 17 januari 1991. Het aar is nog jong, als ik me 's morgens naar m'n werkplek begeef. Ik loop wat te dromen, ik ben nog niet zo goed wakker. Ik weet nog van niks. Ik loop de winkel in en grijp naar de krant.

"Luchtmacht VS zet aanval in" en "De oorlog met Irak is donderdagmorgen om half een Nederlandse tijd begonnen. Godverdomme, ze zijn begonnen! Godverdomme, ze zijn Irak compleet plat aan het bombarderen! Na maandenlange geruisloze oorlogsvoorbereiding is het dan zover. Na alle media-ophitserij, collectieve vernietigingswaanzin, opgeklopte, opgefokte en vooral selectieve verontwaardiging van beide kanten, na alle propagandaleugens is nu de hel losgebarsten in het Midden-Oosten. Juist in het Midden-Oosten, de gevaarlijkste brandhaard van de wereld. Een Derde Wereld-oorlog? Die laatste gedachte schud ik van me af, onderdruk ik zelfs.

Ik ga maar aan het werk, moedeloos, machteloos. Na een uur komen de eerste activisten de winkel binnen. Ik sta aan de telefoon en hoor het laatste nieuws. Luchtaanvallen, bombardementen, in Bagdad, in de rest van Irak, en in Koeweit. "Operatie Desert Storm heeft een aanvang genomen", zo heeft Bush laten weten. "Zullen we hem eens opereren", stel ik voor, "dat lijkt me wel tijd worden".

De activisten zien er vermoeid en wanhopig uit. Ze hebben bijna de hele nacht TV zitten kijken. Nu willen ze iets doen. Maar wat? En waar is iedereen? Waarom is er geen massaal verzet tegen deze massaslachting? Nederland is in oorlog met Irak! De activisten besluiten om naar Den Haag te gaan. Om 12.00 uur zal op het Binnenhof actie gevoerd worden. Ik kan niet mee, ik moet de schulden van de winkel zien weg te werken. Leuk hoor, zo'n taak, als de wereld in brand staat.

Ik spreek met wat mensen. Ik krijg geen overzicht over wat er nou precies gebeurt. Ik ben bang en voel me alleen, in deze donkere, kille wereld van oorlogsmachines en gruweldaden. Als je de kranten leest, dan knap je ook niet echt op, eerder af. Het commentaar van Ter Beek bijvoorbeeld. Zijn gedachten, zo mag ik vernemen, gaan in eerste instantie uit naar de militairen in de Golf-regio. Nou, de mijne gaan meer richting vuile, hypocriete, huichelachtige bloed aan je klauwen-PvdA! Hou jij je smoel maar, Ter Beek! Als Kamerlid was je tegen wapenleveranties aan Turkije, en je was nog maar nauwelijks minister, toen je als een blad aan een boom omdraaide, met de wind van de zogenaamde regeringsverantwoordelijkheid meewaaide en toestemde in de leveranties. Op de voorpagina van een andere krant is weer een ander staaltje van mediahysterie te vinden: de Golfoorlog is de eerste oorlog in de geschiedenis die vanaf het allereerste begin van zeer nabij kon worden gevolgd via de TV. Hoera, juicht nu allen! De geweldfilms op TV en in de videotheek zijn werkelijkheid geworden. En Lubbers doet er nog een schepje bovenop: "Hoe droevig ook, dat vandaag de wapens moeten spreken, het is ook een investering in de toekomst". Jaaaaah, we beleggen gewoon wat geld in een aantal lijken en wat ruïnes (van wat vroeger steden waren) en dan krijg je later je bloedgeld in de vorm van een forse rente terug.

Er is sprake, zo zegt hij verder, van "een haast chirurgische aanpak". Hé, daar had Bush het ook al over. Zullen we Lubbers ook maar eens gaan opensnijden? Wat organen weghalen en dan de rest van het lijk bij de afgeslachte soldaten smijten? Een stelletje schoften zijn het!

Later op de middag krijg ik weer wat meer energie. Even leek het erop alsof ik de enige redelijk denkende mens in een dolgedraaide, doorgedraaide en afgedraaide wereld was geworden. Ik besluit om dan maar iets te gaan doen, ik ga een pamfletje maken. De kreten zijn er snel genoeg: "Bush naar de hel, Bagdad sterft voor Shell" en "Golfoorlog: bloed en lijken voor olie en rijken". En dan verspreiden, mensen aanspreken. Kom op, zet jezelf (en anderen) in beweging, kom op, het is jouw wereld! Van een van de activisten hoor ik dat er maar 150 mensen op het Binnenhof waren. Shit! Nou ja, gewoon niet teveel verwachtingen hebben, gewoon doorgaan! De mij niet onbekende anarchist vertelt me dat er wereldwijd veel protest is (niet in Nederland, uiteraard (????), maar goed). Maar, zo zegt een mannetje op de radio, de regeringen van heel veel landen ondersteunen het optreden en beleid van Bush. Aha! Dan is er niks aan de hand, de bevolking is er voor de regering blijkbaar, en niet andersom. Democratie, ja okee, maar nu even niet, we hebben nu iets anders aan ons hoofd.

Het wordt avond, o gruwel, het is koopavond. Massa's lachende jongeren lopen door de winkelstraat. Ik zie iemand een kroket eten. In m'n hoofd associeer ik meteen, zonder het te willen: kroket-vlees-dier-mens-oorlog-lijk. Ik voel me misselijk worden. Ik ben te gevoelig voor dit soort dingen, lijkt het. Ja maar, godverdomme, wees blij dat je nog wat gevoel in je donder hebt. Dat dat nog niet is afgestorven. En Jezus, wat lopen ze hier weer te winkelen en nietsvermoedend plezier te hebben. De wereld gaat naar z'n kloten, mensen! Ik heb even geen zin meer om te nuanceren. Het moet er even allemaal uit. Het kan jullie geen reet schelen wat er gebeurt. Ik kan de mensen even niet zien als willoze slachtoffers van het imperialistische uitbuitingssysteem. Het zijn voor het merendeel gewoon klootzakken. Ik ben woedend, ik ben doldriest, ik ben een briesend paard dat tegen het hek aantrapt, ik ben een krijsende papagaai in een kooi, en ik doe alles om te ontsnappen aan de nachtmerrie van deze oorlog.

's Nachts slaap ik onrustig. Ik droom van bombardementen boven m'n eigen stad, m'n huis stort in, de hele straat is dakloos geworden, en nu moet ik verslagen door een stad van doden zwerven.

Terug