De Peueraar 7, maart 1991
Auteur: Kai
(ingezonden)
Het nu volgende stuk is een reactie op het artikel "Van crisis naar oorlog" (De Peueraar 6).
Ik dacht: leuk, een stukje over de Golfcrisis/oorlog uit een andere hoek, eindelijk. Hoe groot was dan mijn teleurstelling toen ik moest constateren, dat het stukje niet veel verder kwam dan te constateren dat het er alleen maar om de olie ging - iets wat reeds velen van de talloze 'deskundigen' op radio 1 meldden - en (terecht) te klagen dat er zo weinig belangstelling voor de anti-Golfoorlogdemonstraties is.
Maar: geen enkel woord over hoe het wel moet of had gemoeten in de Golf. Opvallend genoeg was in dit kader een uitspraak van Pronk van Ontwikkelingssamenwerking, die zei, dat meerdere Arabische vredesvoorstellen niet serieus (genoeg) bekeken zijn... (hetgeen hem door velen in Den Haag niet in dank werd afgenomen).
De vraag is natuurlijk of Hussein überhaupt bereid was tot een diplomatieke oplossing. Hij zei immers Kuweit nooit meer te verlaten. Dat nou de VS niet persé de eerste aangewezen macht is die zich op de voorgrond moet dringen, moge duidelijk zijn. De hypocrisie daarbij ook: waar waren ze immers, toen op een paar honderd kilometer verder joden uit de hele wereld de Palestijnen overrolden, die aldaar honderden jaren gewoond en gewerkt hadden? Met de meest afgrijselijke methodes werden ze weggejaagd en hun land en huizen ingepikt. Ook toen was er een protest van de VN, maar die had absoluut geen effect. En niemand schoot te hulp. Ook de Arabieren (in eerste instantie) niet. Waarmee we bij de vraag zijn: wie moet zich dan wél demonstratief presenteren in de Golf - ervan uitgaande dat de annexatie van Kuweit niet zomaar geslikt moet worden. De Arabieren (met name Syrië, Jordanië en Egypte) zijn in wisselende combinatie en haast talloze pogingen niet in staat gebleken om Israël een serieuze klap toe te dienen. Hoezo?
Ten eerste omdat de meeste landen betrekkelijk weinig militaire opleiding en verouderd materiaal hebben (of in ieder geval toen hadden). Maar vooral omdat de leiders van alle Arabische landen ongekend egocentrisch zijn: voor zichzelf of hun familieclan (die ook nog vaak een nationale minderheid blijkt), maar in ieder geval voor hun land ten opzichte van andere landen. Op dit punt faalt ook keer op keer elke poging tot Arabische eenheid. Hoe moeten deze landen succesvol Irak uit Kuweit verdrijven? Terwijl Irak een relatief modern militair apparaat heeft opgebouwd met uitgebreide westerse hulp (onder ander Nederlandse nachtzichtapparatuur) zoals we allemaal weten, en de VS met hun miljarden en miljarden niet eens in staat blijken tot de aangekondigde 'blitzkrieg'. Ik heb hier geen oplossing voor, maar ik wil er wel een discussie over aanzwengelen en dus verder gaan dan voorgekauwde anti-VS leuzen uitbraken. En ook: Hoe kan het eigenlijk dat de Palestijnen zo onvoorwaardelijk achter Hussein aanlopen terwijl juist zij dondersgoed weten hoe zo'n smerige onderdrukking van het volk voelt? Alleen maar omdat je dan tegen de VS bent? Trouwens, al over Hussein gelachen, die oproept tot de "heilige oorlog tegen de ongelovigen", en tevens voorzitter is van de (Iraakse) Ba'ath-partij, misschien wel de meest, a-theïstische partij die ooit in een Arabisch of islamitisch land heeft bestaan?!
P.S: Deze tekst is inmiddels ietwat door de actualiteit ingehaald. Gisteren verklaarde Irak zich onder bepaalde voorwaarden wél uit Kuweit te zullen terugtrekken.