De Peueraar 7, maart 1991

Auteur: Harry Westerink

Op 13 december 1967 riep de Algemene Vergadering van de Verenigde Naties alle lidstaten op om 21 maart in ere te houden als de "internationale dag ter bestrijding van alle vormen van rassendiscriminatie". Die datum werd gekozen omdat op 21 maart 1960 in de Zuid-Afrikaanse plaats Sharpeville 69 vrouwen, mannen en kinderen door de politie werden doodgeschoten, terwijl ze geweldloos demonstreerden tegen de pasjeswetten. Sindsdien is 21 maart een dag geworden waarop internationaal allerlei activiteiten plaatsvinden tegen racisme en discriminatie. Ook in Leiden gebeurt er het een en ander. Jaarlijks organiseert de Boykot Outspan Actie (BOA) een fakkeltocht. Verder zal er in het LVC in Leiden een informatiemarkt en een muziekmanifestatie plaatsvinden, georganiseerd door het Meldpunt Discriminatie. Al met al redenen genoeg om hieronder in te gaan op de verhouding en samenhang tussen racisme, kapitalisme, de Europese eenwording in 1992, het vluchtelingenbeleid van Westerse regeringen, en de huidige en voortdurende wereldwanorde van rijk en arm, van Noord en Zuid.

In dit stuk wil ik racisme rechtstreeks in verband brengen met kapitalisme en imperialisme. Te vaak wordt racisme beschouwd als iets dat op zichzelf staat, als een puur individuele aangelegenheid. Natuurlijk is het prima als je in je dagelijkse leven alle vormen van discriminatie (bij jezelf en bij anderen) probeert uit te bannen. Maar daarmee is nog niets gezegd over het racisme van de kapitalistische elite, van het Westerse bedrijfsleven, Westerse regeringen, Westers kapitaal. Uiteraard is het prachtig als je op goede voet staat met je zwarte medemens in de straat. Maar besef je ook dat de gehele wereld, de gehele wereldsamenleving gebouwd is op een racistisch fundament, en dat de Europese elite druk bezig is om de huidige uitbuiting van zwart door wit te herstructureren en te perfectioneren?

Hieronder volgt eerst een theoretische inleiding over de Europese eenwording en de huidige kapitalistische "ordening" van de wereld. Daarna ga ik verder met het Westerse vluchtelingenbeleid. Ook de Golfoorlog en de rol van de Verenigde Naties komt ter sprake.

De Europese eenwording in 1992

De Europese eenwording is een (vergevorderde) poging van de Europese elite, in de vorm van multinationals, banken en regeringen, om het al 500 jaar bestaande kapitalistische uitbuitingssysteem te vernieuwen en te daarmee te versterken ten behoeve van het Europa van het kapitaal. De eenwording, dat wil zeggen de oprichting van het Fort Europa, hangt zeer nauw samen met de herdenking van 500 jaar uitbuiten. Sinds de "ontdekking" van Amerika door Columbus in 1492 zijn de 3 continenten Latijns-Amerika, Afrika en Azië in toenemende mate ten prooi gevallen aan het structurele racisme en seksisme van het steeds rijker wordende Westen. "We", dat wil zeggen de witte Europeanen, hebben ons 5 eeuwen lang onbeschoft, roofzuchtig en moordlustig gedragen. "We" hebben gejat, verkracht, uitgeroeid, vernietigd. "Zij", de mensen in de zogeheten Derde Wereld, hebben bijna alles verloren, grondstoffen, traditionele cultuur en leefwijze, eigen identiteit, miljoenen mensen die zijn gestorven door toedoen van het Westen. Jij, argeloze lezer, bent hieraan natuurlijk niet schuldig. Ik wil je geen schuldgevoel aanpraten, dat zou heel slecht zijn, en juist contraproductief. Nee, ik wil je alleen maar wat inzicht geven, en je wijzen op je verantwoordelijkheid in de wereld.

De eenwording is een onderdeel van de voortdurende uitbuiting. Het is geen gelukzalig paradijs, het is geen vrijheid zonder grenzen, het is geen internationale Europese verbroedering en verzustering. Het is de bedoeling van de Europese elite om Europa in 1992 en volgende jaren sterker te maken, om één Europees blok te vormen in de kapitalistische concurrentiestrijd met de Verenigde Staten en Japan. Het is de bedoeling om (nog) meer winst te gaan maken.

Zonder 5 eeuwen kapitalisme was de Europese eenwording onnodig, onmogelijk of onzinnig geweest; zonder een Europese versterking van het kapitalisme dreigt de voortgang van dat kapitalisme in gevaar te komen. Het structurele racisme van het Westen staat rechtstreeks in verband met het kapitalistische en imperialistische systeem, en dus ook met de Europese eenwording. Daarom is het van groot belang om in beschouwingen, in discussies, in gesprekken over de betekenis van 21 maart en over de rol van racisme in de wereld, ook het "toverjaar" 1992 erbij te betrekken.

Vier hoofdtegenstellingen

De eenwording maakt een hoop duidelijk. Om te beginnen valt bij het invoeren en doorzetten van "1992" de enorme concentratie macht op die uitgaat van het bedrijfsleven. Let er maar eens op wie die eenwording nou eigenlijk promoten. Let er eens op hoe de gewone mensen helemaal dolgedraaid en suf gepraat worden. En hebben ze objectief gesproken belang bij de eenwording? Welnee, het zegt hun heel erg weinig. Ze zijn al blij als ze hun buren beter leren kennen. Ik bijvoorbeeld zit er echt niet op te wachten om me ineens, in 1992, "Europees" te gaan voelen.

De elite, het Europa van het kapitaal, heeft zijn eigen regels en wetten, die van grote invloed zijn op de gehele samenleving, op ons allemaal. De kapitalistische economie heeft eigen ijzeren logica van groei-winst-meer groei-meer winst crisis-recessie-meer crisis-meer recessie-oorlog-meer oorlog, heeft haar eigen dynamiek, haar eigen ontwikkeling. Daarbij staat niet het welzijn van mensen voorop, maar het maken van winst. Mensen zijn daarbinnen slechts cijfers, economische rekeneenheden, die je aanneemt of ontslaat, die overbodig kunnen zijn, waarmee te manipuleren valt.

Deze kapitalistische "ordening" is een fundamenteel onrechtvaardige, toegespitst op 4 gebieden. Die 4 gebieden, die 4 tegenstellingen zijn: 1. man-vrouw, 2. kapitaal-arbeid, 3. zwart-wit, 4. mens-natuur. Deze hoofdtegenstellingen zijn vanzelfsprekend geen natuurlijk gegeven. Integendeel, ze worden kunstmatig aangeleerd en toegepast. Het kapitalistische systeem maakt op grote schaal misbruik van deze manipulatie van het bewustzijn. In het Westen wordt uitgegaan van de norm van wit-man-hetero-35 jaar. Wie daaraan niet voldoet valt uit de boot, is "anders" en "marginaal". Hieronder werk ik de schijntegenstellingen verder uit.

Man-vrouw

Wereldwijd vindt er een stelselmatige onderdrukking en uitbuiting plaats van vrouwen door mannen. Dit wordt ook wel het patriarchaat genoemd. Het patriarchaat is veel ouder dan het kapitalisme. Het bestaat al minstens 6000 jaar, is ontzettend diep doorgedrongen in het collectieve bewustzijn, en heeft daarom ook veel meer invloed. Het patriarchaat komt niet alleen voor in het kapitalisme, maar ook bij andere samenlevingsvormen. Het patriarchale systeem werkt volgens een arbeidsdeling naar sekse. Het werk van de mannen wordt als productief gezien, wordt hoger ingeschat en gewaardeerd. Hier staat een beloning, een salaris, tegenover. Het werk van de vrouwen wordt of niet als productief gezien (huishoudelijk werk, het krijgen en opvoeden van kinderen, het oplappen en verzorgen van de man na weer een vermoeiende en afstompende werkdag), of als minderwaardig, dus slechter betaald, werk beoordeeld: thuiswerk, uitzendwerk, part-time werk, werk als typiste, secretaresse, telefoniste, koffiejuffrouw, enzovoorts. Zonder deze uitbuiting van vrouwen zou de kapitalistische economie het nog geen dag redden. Denk je eens in wat voor een zooitje het zou worden, als alle huisvrouwen zouden gaan staken!

Kapitaal-arbeid

De arbeiders die uiteindelijk de goederen produceren, krijgen maar een klein gedeelte van de waarde die de productie vertegenwoordigt. De rest, de winst, gaat naar de eigenaren en tussenhandelaren toe. Gaat het economisch voor de wind, dan wil er nog wel eens een extraatje voor de werkers in zitten. Gaat het slechter, komt er een crisis (waar in elk geval de arbeiders geen schuld aan hebben), dan worden die extraatjes weer net zo snel afgepakt. Mensen worden vervangen door machines, lonen gaan omlaag, voorzieningen verdwijnen, vast en zeker werk maakt plaats voor onzeker, flexibel werk, thuiswerk, uitzendwerk en oproepwerk. Het zijn de werkenden en werklozen die zo de herstructurering van de economie betalen, zonder daar zelf baat bij te hebben.

Zwart-wit

De derde tegenstelling, die de elite zelf verder aanscherpt, is een racistische. Daarbij gaat het enerzijds om de systematische uitbuiting van de landen van de 3 continenten door de Westerse staten. Vergeleken met het koloniale tijdperk is hierin nog maar bitter weinig veranderd. De enorme roof van bodemschatten, grondstoffen en arbeidskracht die plaatsvond, heeft de basis gelegd voor de economische ontwikkeling van het Westen. Onze welvaart is letterlijk over lijken gegaan. Dat de Westerse welvaart slechts tot stand kon komen door een dergelijke uitbuitingsverhouding, lijkt uit ons collectieve geheugen verbannen te zijn. Niemand wil er graag aan herinnerd worden, zeker niet als blijkt dat de uitbuiting nog steeds voortduurt. Via de voorwaarden die internationale instellingen als het IMF en de Wereldbank verbinden aan leningen, krijgen ze grote invloed in de desbetreffende landen. Deze voorwaarden komen er steeds weer op neer dat de landen zich moeten aanpassen aan de wensen en behoeften van het internationale kapitaal: verlaging van de lonen, vermindering van de subsidies op de eerste levensbehoeften, gezondheidszorg, enzovoorts. En dat heeft desastreuze gevolgen voor de bevolking. De landen van de 3 continenten betalen letterlijk het Westerse consumptiecircus.

Anderzijds laat zich de racistische tegenstelling ook hier zien, in het Westen. Het zijn de buitenlanders die de smerigste en slechtst betaalde baantjes moeten opknappen. En als we ze niet meer nodig hebben, dan moeten ze weg. Dan worden ze uit het Fort Europa geschopt. Racisme kun je niet alleen constateren bij extreem-rechtse en fascistische politieke partijen en groepen als de Centrumpartij, de Centrumdemocraten en het Actiefront Nationaal-Socialisten, het komt ook op en wordt steeds meer "normaal" bij zogenaamd "fatsoenlijke" en "algemeen aanvaarde" personen en groepen. Lubbers mag doodleuk spreken van "een minder softe aanpak van de buitenlanders", zonder dat er stormen van protest opsteken. Het algemeen maatschappelijk klimaat wordt helaas meer en meer racistisch. Met de fixatie op allerlei splinterpartijtjes dreigen deze te worden beschouwd als veroorzakers van racisme, in plaats van als uitvloeisel. Daarbij wordt dan (bewust?) vergeten dat dergelijke partijtjes alleen kunnen gedijen en groeien in een samenleving die dergelijke opvattingen toelaat, aanvaardt en misschien zelfs wel honoreert. Racisme is geen incident, het is integendeel diep verankerd in de Westerse samenleving.

Mens-natuur

In het Westen is in de loop van vele eeuwen een steeds grotere breuk, een steeds duidelijkere scheiding ontstaan tussen mens en natuur. De mens heeft zich meer en meer boven de dieren en de rest van de natuur geplaatst. Hij werd de kroon op de schepping, het pronkstuk van de natuur. Dit heeft geleid tot onverschilligheid en zelfs minachting voor de natuur, dus alle andere levende wezens op de aarde. De Westerse mens denkt zich zozeer los te kunnen maken van zijn natuurlijke omgeving, dat hij die omgeving niet meer nodig heeft, dat hij niet meer afhankelijk is van wat er verder op de aarde gebeurt.

Het is uiteraard een domme illusie om je als mens in een vacuüm, een ivoren toren te wanen. De mens moet opnieuw leren omgaan met zijn natuurlijke omgeving. De huidige zeer ernstige vervuiling en vernietiging van het milieu is namelijk een rechtstreeks gevolg van de verstoorde relatie tussen mens en natuur. Het is het Westerse bedrijfsleven, de multinationals, die de natuur, hier en in de Derde Wereld, steeds grotere schade toebrengen. Bedrijven kunnen ongestoord winst maken, terwijl ze de aarde vernietigen. Denk maar aan het broeikaseffect, de aantasting van de ozonlaag, de zure regen, bodemerosie, ontbossing, enzovoorts. De Westerse mens zou beter kunnen luisteren naar de woorden van mensen die weten hoe belangrijk het is om een evenwicht tussen mens, dier, plant en andere wezens te behouden. Zoals het Indiaanse opperhoofd Seattle, die in de vorige eeuw zei: "Wat er met de aarde gebeurt, gebeurt ook met de kinderen van de aarde."

Het vluchtelingenbeleid in West-Europa: wettelijk gelegitimeerd racisme

"De strijd tegen racisme is ondeelbaar. Apartheid wortelt in Europa. Apartheid werd en wordt in stand gehouden door Europese collaboratie. Wat kan men verwachten van een vrij Zuid-Afrika van na apartheid, indien er hier geen mentaliteitsverandering plaatsvindt."

Dit is een uitspraak van Esau du Plessis, coördinator van de Boykot Outspan Actie (BOA). Hij geeft hiermee treffend aan dat het van wezenlijk belang is om ervoor te zorgen dat de strijd tegen racisme geen ver van-m'n-bed-show wordt. Dat immers zou volledig miskennen dat racisme afkomstig is van en groeit op Europese bodem. Wie in Europa strijdt tegen het apartheidssysteem in Zuid-Afrika, mag zijn ogen niet sluiten voor racisme in eigen land, in Nederland bijvoorbeeld.

Een dergelijke visie wordt ook in links-radicale kringen aangehangen. RARA voerde in de nacht van zondag 18 en maandag 19 maart 1990 2 brandaanslagen uit op Marechaussee-kantoren in Oldenzaal en Arnhem. Deze actie van RARA, tot dan toe bekend van acties tegen apartheid in Zuid-Afrika, was rechtstreeks gericht tegen de racistische politiek van de Nederlandse regering. In de verklaring naar aanleiding van de aanslagen schrijft RARA:

"De strijd tegen apartheid en racisme houdt niet op bij de grenzen van Zuid-Afrika. Het anti-racisme heeft steeds het hart gevormd van onze acties en verklaringen en met deze actie verleggen we hooguit wat accenten. Het aanvallen van het vluchtelingenbeleid (van de Nederlandse regering, zoals uitgevoerd door onder andere de Koninklijke Marechaussee, red.) is niet meer of minder dan het trekken van consequenties uit eerder door ons ingenomen standpunten. Standpunten die inhouden dat onze solidariteit met de strijdenden in de drie continenten onlosmakelijk verbonden zijn met de strijd tegen de politieke, economische en militaire instituties in het Westen. De instituties die de onderdrukking organiseren, voeden en ervan profiteren. In Zuid-Afrika is het racisme geïnstitutionaliseerd in de apartheid. Hier is het wettelijk gelegitimeerd racisme de basis van het vluchtelingenbeleid."

Er is een opmerkelijke overeenkomst tussen de woorden van Esau du Plessis en die van RARA. Hoewel tactiek en strategie van de BOA en van RARA hemelsbreed van elkaar verschillen (de BOA richt zich op bewustmaking en mentaliteitsverandering onder een breed publiek, door middel van discussies en scholing. RARA valt via militant verzet de staat, het bedrijfsleven en andere instellingen aan, die verantwoordelijk zijn voor racistische politiek), is de kern van waar het om gaat voor beide groepen hetzelfde: apartheid daar, racisme hier".

Racisme hier, dus, ook in Nederland. Op straat, in de kroeg, op het werk, bij het loket. Als witte mens ervaar je natuurlijk zelf niks van dat racisme. Maar luister dan eens naar de vele verhalen van zwarte mensen, en geef je ogen eens goed de kost! Dat is het alledaagse racisme. Er zullen (gelukkig!) aardig wat mensen zijn die dat racisme onderkennen. Toch zal het voor veel mensen een hele stap zijn om in te zien en te beseffen dat ook de Nederlandse staat, en de Nederlandse regering racistisch bezig is. RARA zegt daarover in de al eerder genoemde verklaring:

"We kunnen er niet omheen te constateren dat de racistische politiek van de staat in de breedte terrein heeft gewonnen, dat de hersenspoeling op z'n minst ten dele werkt. Die winst bestaat er vooral uit dat ze erin geslaagd is een soort algemeen "Volksempfinden" te creëren, dat zegt dat de bevolking op grote schaal bedrogen wordt door vreemde elementen, die slechts zeggen vluchteling te zijn, maar in feite dieven van onze welvaart."

De racistische politiek van de staat is de laatste tijd vooral op te merken bij het beleid ten aanzien van vreemdelingen en vluchtelingen. Daarom nog wat meer hierover.

Het past in het project-1992, in de oprichting van het Fort Europa, dat mensen van buiten Europa, en met name mensen uit de 3 continenten, zoveel mogelijk afgehouden worden van en weggestuurd worden uit het rijke Europa. Het vreemdelingen- en vluchtelingenbeleid heeft zich ontwikkeld tot een keiharde arrestatie- en deportatiepraktijk. Het regeringsbeleid brengt hiermee (altijd al latent aanwezige) vreemdelingenhaat voort en kanaliseert het racisme in zogenaamd "nette" banen.

Vluchtelingen uit het voormalige Oostblok, "onze" zogenaamde vroegere "vijand", zijn jarenlang met open armen ontvangen. Zij vormden het levende bewijs tegen het communisme (dat trouwens al een paar jaar na de revolutie van 1917 was vervallen tot puur staatskapitalisme en dat sindsdien alleen maar corrupter werd).

Vluchtelingen uit het Zuiden, uit de Derde Wereld, daarentegen worden doorgaans bestempeld als profiteurs en criminelen. Ze worden "economisch vluchteling" genoemd, en dat telt dan niet. Als je op de vlucht bent voor honger en armoede, ja, dan kom je Europa niet in. "Als we daaraan toegeven, dan komen ze straks allemaal hierheen om onze welvaart op te eten." Je hoort het de beleidsmakers denken en uitspreken. "Onze" welvaart, die we al 5 eeuwen aan het jatten zijn bij precies dezelfde mensen die nu ook een stukje van hun eigen koek willen hebben. Het ontstaan van vluchtbewegingen van Zuid naar Noord, van arm naar rijk, is voor het overgrote deel een direct gevolg van de machtspolitiek van het Westen. Hongersnoden, armoede, staatsgrepen, politieke repressie en seksueel geweld zijn geen gevolg van natuurrampen, maar een directe consequentie van de politieke, economische en sociale verhoudingen. De Koude Oorlog mag dan zogenaamd afgelopen zijn, de oorlog tussen Noord en Zuid wordt alleen maar geïntensiveerd. Zonder uitbuiten, zonder overleven ten koste van anderen, zonder oorlogen, kan het kapitalisme als systeem eenvoudigweg niet bestaan. De vluchtelingen uit het Zuiden vormen pas echt een probleem voor het Westen op het moment dat een groeiend deel van die miljoenen vluchtelingen hun problemen komen deponeren in ons vers aangeharkt voortuintje. Dan pas ontstaan er politieke, financiële en humanitaire problemen en zijn de regeringen van de Westerse staten gedwongen een antwoord te formuleren op de aanspraak van vluchtelingen om hier asiel aan te vragen. De belangrijkste en meest voorkomende reactie van de Westerse staten is dan om het net te sluiten, om Europa potdicht te maken. En pas dan worden de tegenspraken zichtbaar tussen de mooie woorden en de smerige daden, tussen verfijnde Westerse beschaving en verrot Westers racisme: enkele procenten (zo'n 5 procent) vluchtelingen worden voorzien van het stempel "gewenst", zij mogen blijven als legitimatie en excuus om de overgrote meerderheid asielzoekers (ongeveer 95%) "ongewenst" te kunnen verklaren en terug te sturen naar het land van herkomst, of naar elders, richting dood, honger, vervolging of onzekere toekomst.

De Golfoorlog en de rol van de Verenigde Naties

De Golfoorlog heeft naast een hoop andere ellende geleid tot een hernieuwde opleving van racisme en fascisme. In West-Europa, en ook in Nederland, krijgen Marokkaanse, Turkse, Iraakse, Iraanse en Palestijnse mensen meer en meer te maken met vreemdelingenhaat. Er wordt door witte Nederlanders ongegeneerd en volkomen willekeurig gediscrimineerd. Marokkanen worden uitgescholden voor "Saddam Hussein" (een nieuw scheldwoord, blijkbaar), Koerden worden verwisseld met Palestijnen, alles en iedereen wat er maar enigszins Arabisch uitziet, wordt belachelijk gemaakt en met de nek aangekeken. Er is een klimaat geschapen waarin "wij", het Westen, het Goede belichamen dat het Kwade, duistere, andere wel eens even de les zal leren. De kruistochten van de zogenaamde christelijke volkeren leven opnieuw.

De rol van de Verenigde Naties, en vooral van de Veiligheidsraad van de VN, is in de Golfoorlog te beschouwen als een soort racistische verkeerspolitie. De verkeerspolitie bepaalt in welke richting het verkeer (lees: het geweld mag rijden (lees: bombarderen). Die richting is uiteraard van wit naar zwart. Immers, in de Veiligheidsraad, het machtigste orgaan van de VN, zijn het met name witte mensen uit de rijkste landen die het voor het zeggen hebben.

De inval van Irak in Koeweit heeft aangetoond hoe snel de VN kan handelen, als de Westerse belangen te zeer geschaad worden. Maar bij allerlei andere conflicten en oorlogen, op het moment dat het heersende Westerse overwicht geen gevaar loopt, laat de Veiligheidsraad alles bij het oude, en reageert niet of verwerpt juist (militair) ingrijpen. Om dit nog wat meer uit te werken, volgt hieronder wat achtergrondinformatie over de VN en de Veiligheidsraad.

Het belangrijkste besluitvormingsorgaan is, zoals gezegd, niet de Algemene Vergadering, maar de Veiligheidsraad. Deze bestaat uit 15 leden, waarvan 5 permanente. Deze 5 zijn niet toevallig die landen die als eersten kernwapens tot ontploffing hebben gebracht. Te weten de VS, de Sovjet-Unie, China, Frankrijk en Engeland. Deze landen beschikken over het veto-recht waarmee elk voorstel kan worden tegengehouden. De Koude Oorlog was er de oorzaak van dat alle belangrijke besluiten door het veto-recht van 1 van de 5 werden getorpedeerd. Na de dekolonisatie (na de Tweede Wereldoorlog vooral) traden steeds meer Derde Wereldlanden toe tot de VN, en eisten aandacht voor hun problemen. In de jaren zeventig ontstond er zelfs een zekere (hoewel kleine) Derde Wereld-lobby. Zodanig zelfs dat Reagan, toen hij in 1981 president van de VS was geworden, contributiebetalingen aan de VN opschortte. Hij vond de VN en enkele organisaties die daarvan deel uitmaken, zoals de UNESCO, veel te links.

Na het aantreden van Gorbatsjov in de Sovjet-Unie en het beëindigen van de Koude Oorlog begon de Sowjet-Unie niet meer categorisch tegen resoluties van de Westerse landen te stemmen. Dat opende mogelijkheden om bepaalde belangen van Westerse landen als VN-besluiten naar voren te brengen. Met andere woorden, door het gebrek aan tegenwicht van de kant van de Sowjet-Unie zijn de Westerse landen gemakkelijker dan vroeger in staat om hun racistische politiek door te voeren. De VN wordt daar nu meer en meer als fatsoenlijke dekmantel voor misbruikt. De inval van Irak in Koeweit heeft getoond hoe dat gaat. In 4 maanden tijd werden 12 resoluties aangenomen tegen deze inval. Dat resulteerde in de geweldresolutie van 30 november 1990, resolutie 678. Tal van andere problemen in de wereld worden nooit zo snel aangepakt. De grote landen wisten elkaar in dit geval te vinden in een gezamenlijke aanpak, waarbij nog onduidelijk is gebleven wat de prijs is geweest die achter de schermen werd gevraagd en betaald.

Hoe stellen de Verenigde Staten zich op in de VN? Dat maakt het volgende overzicht duidelijk. Gedurende de laatste 7 jaar heeft de Algemene Vergadering van de VN 1064 resoluties aangenomen. In 87 procent van de gevallen waren de lidstaten van de VN het oneens met de Verenigde Staten (VS). Bij de 12 resoluties over Midden-Amerika stemden de VS 9 maal tegen en onthielden zich 3 maal. Bij de 59 resoluties over Zuid-Afrika stemden de VS 47 maal tegen en onthielden zich 12 maal. Ten aanzien van de onafhankelijkheid van Namibië (34 resoluties) onthielden de VS zich 31 maal, en stemden 3 maal tegen. Ten aanzien van de Palestijnse kwestie werden 97 resoluties aangenomen die slechts in 10 gevallen werden gesteund door de VS. Ten aanzien van mensenrechtenkwesties werden 50 resoluties aangenomen, slechts in 3 gevallen gesteund door de VS, 14 maal onthouding en 32 maal tegen.

In de laatste 7 jaar werden in de Veiligheidsraad van de VN 35 resoluties door een veto getroffen, 33 maal daarvan dankzij de VS, bijvoorbeeld met betrekking tot een veroordeling over de inval in Grenada, de aanval op Libië, de invasie in Panama en veel resoluties met betrekking tot de bezette gebieden in Israël, Zuidelijk Afrika en Midden-Amerika.

Deze opsomming van de "wapenfeiten" van de Verenigde Staten in de VN is helder genoeg, lijkt me. Zolang de belangen van het Westen, en met name van de VS, gevaar (dreigen te) lopen, zolang de suprematie van wit ter discussie wordt gesteld, zolang wordt de VN misbruikt (vooral door de VS) om de witte belangen veilig te stellen. Zodra wordt opgekomen voor onderdrukte (zwarte) volkeren en landen, houdt de Veiligheidsraad (lees: de VS) de deur dicht. Dan wordt door de VS keer op keer het vetorecht gehanteerd.

Het is deze racistische politiek van de Veiligheidsraad die de VN-dag van 21 maart in een vreemd daglicht stelt. De VN roept op om alle vormen van rassendiscriminatie uit te bannen, terwijl dezelfde VN (althans het belangrijkste orgaan daarvan) uitsluitend witte belangen behartigt. Ook hier is weer duidelijk dat er in de wereld niet zoiets als een neutraal, overkoepelend en iedereen tevreden stellend orgaan kan zijn. Immers, in de wereld is constant sprake van botsingen, tegenstellingen, conflicten tussen onder andere wit en zwart. Zolang wit zich superieur blijft opstellen ten opzichte van zwart, zolang wit de meeste macht in handen blijft houden, zolang zal ook, bijvoorbeeld, de samenstelling en interne machtsverdeling binnen de Verenigde Naties een afspiegeling blijven van de heersende wereldwanorde. Vertrouwen op de VN, zoals bijvoorbeeld GroenLinks doet, is vertrouwen op de sterkste, machtigste, witste. Als je de VS wil veroordelen of bekritiseren vanwege de door de VS begonnen Golfoorlog, dan moet je dat niet doen via de VN. Want de VN wordt gedomineerd door de VS. Het is triest om het te moeten vaststellen: de VN strijdt op papier tegen discriminatie, terwijl de Veiligheidsraad ongestoord racistisch politie-agentje mag spelen. Eerlijkheid, respect, gelijkwaardigheid? In deze wereld is de enige waarheid die telt het recht van de sterkste.

Terug