De Peueraar 7, maart 1991

Auteur: Harry Westerink


(Dwarsligger)

Uitgaan en afgaan

"Ach joh", zo zei ik tegen mezelf, "er zijn gewoon een hoop mensen die alleen maar op zoek zijn naar lol, leut, lachen, gieren, brullen, drank, meiden, gozers, drank, sex, muziek. Doe niet zo moeilijk, til er niet zo zwaar aan." Toch hielp dat niet. Ik kon mijn eigen gevoelens niet wegpraten, en dat wilde ik ook niet. Ik zat in de trein, op weg naar het zuiden des lands, op weg naar mijn "roots", naar daar waar ik wortel had geschoten. Ik keek mistroostig door de vieze treinruit naar buiten. Een oerdegelijk en oersaai Hollands oerlandschap. Daar werd ik niet vrolijker van.

"Ja, laat ik dat hele uitgaansgedoe nu eens overdenken. Wat is er aan de hand? Nou, stel dat het weekend is, en ja, je wilt uit, je wilt onder de mensen komen, wat kletsen, wat plezier hebben. Dan ga je naar de kroeg, ja, je neemt het ongelooflijke besluit om het LVC maar weer eens te bezoeken. Je weet hoe het daar is, qua sfeer en zo. Wat zou je nou eigenlijk willen, ja, stippel je wensen eens uit, en laat je niet leiden door wat er nu is."

Ik moest even hard peinzen. Moeilijke vraag, hoor. Ik vervolgde mijn monoloog, of liever: een dialoog met mezelf.

"Tsja, ik zou allereerst een goeie sfeer willen hebben, een niet-consumptieve, vrije, losse en leuke sfeer, zonder angst, en met intimiteit. Verder vooral afwisselende muziek, en dus zeker niet steeds top-40 muziek, of steeds hard-core die eerder dient als anti-communicerende geluidsmuur of letterlijk oorverdovend mitrailleurvuur dan als een feest voor de diverse

menselijke zintuigen. Veel andere en anderssoortige muziek, waaronder bijvoorbeeld Afrikaanse trommels, Peruaanse panfluiten, minimal music van Steve Reich, synthesizermuziek van Klaus Schulze, Nederlandstalig, Russisch, rai-muziek, Turks, ga maar door. Gewoon een hoop door elkaar, om eindelijk eens die verdomde eenzijdigheid te doorbreken, die ongeschreven wet van: als het maar hard, heftig en snel gaat.

Vergeet niet dat muziek in een kroeg heel belangrijk is: het bepaalt ontzettend veel, de sfeer, het hele omgangsklimaat, het soort publiek. Als je bijvoorbeeld alleen maar muziek voor en van een bepaald soort mensen draait, dan krijg je ook alleen maar dat bepaalde soort mensen. Misschien begint de revolutie wel als er in het LVC een AOW-er staat te swingen op Japanse percussie..."

Ik keek om me heen, en verbaasde me erover dat er een nieuw iemand tegenover me zat. Die was pas binnengekomen. Ik zat wel heel erg weg te dromen.

"Dan de andere dingen. Er moet in een kroeg gewoon een hoop te doen zijn. En dat moet dan geen (of echt heel weinig) geld kosten. Het is niet de bedoeling dat er op die dingen ook nog eens flink verdiend wordt. En wat zijn dat dan? Nou, een tafelvoetbalspel, allerlei spellen als schaken, go, dammen, kaarten en mens-erger-je-niet. Maar dat is nog maar het begin. Die dingen zie je al wel, maar ze zijn vaak weggestopt, je moet er naar vragen. Een vervolg hierop is: mogelijkheden om te tekenen, schilderen, toneelspelen, lezen. In het kort: een ontmoetingsplaats, en geen hangen-en-zuipen-centrum. Vooral: proberen gemeenschappelijkheid te scheppen, een beetje gezamenlijkheid, iets met z'n allen, en vooral niet: een griezelig-donkerkil-stijf van de vervreemding en individualisering staand-hol. Ja, dat wil ik!"

Ik moest lachen om mezelf. Eeuwige idealist met je prachtige ideeën. Ach ja, ik wist ook wel dat het waarschijnlijk veel te veel vraagt van de mensen, ach... "Het is veelgevraagd en moeilijk te realiseren, maar dat wil niet zeggen dat alles dan maar bij het oude moet blijven. Neem nu zo'n benefiet als in het Breehuis, afgelopen zaterdag. Ha, een benefiet voor De Invalshoek! Eerst zijn er benefieten geweest in Zoetermeer en in Den Haag, goed bezocht en ook wel enigszins gezellig en inhoudelijk. Na 1 jaar Invalshoek dan eindelijk een benefiet op Leidse bodem. Verwachtingen? Ach, nauwelijks tot geen. En toch teleurgesteld! Toch weer gestoord aan die robotachtige, consumptieve, lopende band-achtige, computer-achtige, eentonige uitgaansmachine. Ja, dat is het: het lijkt wel een machine: zaterdagavond: om half twaalf de deur uit, kaartje kopen, jezelf vol hijsen, twee uur staan, hangen, zakken, zitten, een geluidsmuur over je heen laten komen, door de herrie heen warempel nog zeven woorden met een ander kunnen wisselen, floep; licht aan, laatste ronde, jas aan, bier- en kotslucht om je heen, naar buiten (hm, toch wel lekker, gewoon buiten zijn), een arm om een schouder (als je geluk hebt), en weg zijn we, tot volgende week zaterdag."

Ik dacht terug aan wat ik bij dat benefiet had willen doen (maar natuurlijk nooit had gedurfd en voorlopig ook niet zou durven). "Ja, je wilde gewoon de muziek stopzetten, en de mensen een beetje bij elkaar brengen. Uitroepen: "Mensen, zullen we eens wat anders doen!" Weet je wat: we gaan met elkaar praten, we gaan in een groep, een kring zitten. Wees niet verlegen, gewoon doen! Vertel eens: waar zijn jullie geboren? Hebben jullie broers en zussen? Ben je tevreden met je leven? Voel je je nu prettig? Zullen we ergens over gaan ouwehoeren, met een grote groep, verzin maar wat: over bossen, zeeën, meeuwen, stranden, spinnen, vleermuizen, spoken, zand door je vingers, hand door iemands haar, liefde, leven, licht.. .of over.. .nou ja, zie maar! Hier ben ik, hier zijn we, maak er iets van.

Ik heb de neiging om te overdrijven. De trein denderde voort. De zon speelde flauwtjes met de landerijen. Spoedig zou ik mijn geboorteland weer zien.

Terug