De Peueraar 14, oktober 1991

Auteur:

Bij de konijnen af

Als we het stukje over kraken in Leiden in Peueraar 13 mogen geloven bestaat er een overeenkomst tussen het konijn en de kraker. Beiden lijden gebrek aan informatievoorziening, waardoor de een voor langoor, de ander voor relschopper wordt uitgemaakt.

Of het konijn erbij gebaat zou zijn door goeie voorlichting van z'n image te worden verlost, weet ik niet.

Zeker is, dat de kraker er veel voor over heeft om... Ja, om wat eigenlijk?

Want een goeie kraker trapt toch een rel, als hem de leegstaande woning wordt afgepikt. Een goeie kraker pleegt toch verzet, wanneer de politie alleen maar voor de belangen van de huiseigenaren opkomt. Dus, ik vraag me af, wat er mis is aan het beeld van de kraker, wanneer die niet over zich heen laat lopen, in verzet komt en dus af en toe een rel trapt, als het moet.

Wat is er trouwens zo mooi en fascinerend aan het beeld van een brave burger die zo keurig zich heen en weer laat schuiven, waar iemand anders hem maar wil hebben? Er is vandaag de dag meer lef nodig om zelf het initiatief te nemen en een voor de hand liggende oplossing voor een probleem te zoeken, dan om als een radertje te blijven meedraaien in een machine die alleen maar zichzelf stuk draait.

Wat is het dan dat ons dwars zit wanneer we als kraker voor relschopper worden uitgemaakt?

Tussen de vele regels door kan je lezen dat kraken en relschoppen niet als politieke daad worden beschouwd anders dan lopen op straat of shoppen in de Hema. Of anders gezegd: de onnozelheid van het antwoord ligt in de vraag besloten, waarmee de mensen op straat werden geconfronteerd.

Ooit was kraken op zich al een duidelijk politieke daad. Maar de "morele verloedering" en de "alom verbreide normvervaging" waardoor kraken de gewoonste zaak van de wereld is geworden brengt de beoordeling van de echte verbazingwekkend dicht bij die van een Hirsch-Balin. Gewoon kraken is maar niks. Wat voor de een als teloorgang van de kraakbeweging wordt beschouwd, geldt voor de ander als verloedering van de samenleving; voor beiden is het in ieder geval niet goed. Is het dan pas de rel, het verzet tegen ontruiming, dat kraken compleet maakt?

Het feit, dat kraken maatschappelijk breed aanvaard is, dwingt ons tot het veranderen van onze strijdvorm. Het straatgevecht met de politie is niet langer meer per sé noodzakelijk om kraken onder de aandacht te brengen; want de wettelijk gesanctioneerde uitbuitingspercentages van de huisjesmelkers is voor iedereen wel voelbaar.

Dus de oorzaken van de woningnood en van de leegstand moeten het doelwit van het verzet zijn. Door die aan te pakken moet een nieuw perspectief voor de "normvervaagde samenleving" worden ontwikkeld. Het appelleren aan het medeleven van de buurt of de omstanders bij een natuurlijk onterechte ontruiming, is in onze geïndividualiseerde samenleving net zo iets als water naar de zee toe dragen.

Wanneer we echter ons verzet tegen een smerige truc van de huiseigenaar, die ontruiming tot gevolg heeft, richten op het kapitaal en op de kapitale plannen van die eigenaren hierover duidelijke informatie naar de bevolking toe verschaffen, krijgt de samenleving een nieuwe impuls om zich te verzetten; door bijvoorbeeld dat soort acties te ondersteunen of überhaupt mogelijk te maken.

Om hierover verder te discussiëren en te bezien, of door het starten van een kraakspreekuur aan nieuwe strategie verder kan worden gewerkt, zou ik willen voorstellen om begin november een discussie-avond over kraken op touw te zetten. Tijd en plaats zullen nog nader bekend worden gemaakt.

Terug