De Peueraar 16, december 1991

Auteur: Eric Krebbers

Zaterdag 23 november. Ik krijg op de markt een collectebus onder mijn neus geduwd. Een riks bevrijdt me er van en voordat ik mijn weg kan vervolgen krijg ik nog een blauw foldertje in mijn hand gestopt. Er staat op "Help een school bouwen, collecte 91". Ik vraag me af sinds wanneer ik scholen ben gaan steunen. De collectebus overviel me een beetje, denk ik.

Thuis lees ik in het foldertje: "Nicaragua is een land in Midden-Amerika, ongeveer vier keer zo groot als Nederland en met ongeveer 3,5 miljoen inwoners. In 1979 verdreven de Sandinisten (FSLN) met een brede steun van de bevolking de toenmalige dictator Somoza. Zij streefden naar een democratischer en rechtvaardiger samenleving. Bij de verkiezingen in 1990 kwam de UNO van de huidige president Violetta Chamorro aan de macht. Zij kon haar verkiezingsbelofte niet houden; het gaat economisch slechter dan ooit met Nicaragua. De onder de Sandinistische regering gerealiseerde verbeteringen op het gebied van het onderwijs en de gezondheidszorg gaan nu weer voor een groot deel verloren. Dit betekent dat vele Nicaraguanen niet alleen dagelijks grote moeite moeten doen om voor eten te zorgen, maar dat hun kinderen weinig mogelijkheden krijgen om uit deze moeilijke situatie te geraken."

Ook lees ik over het plaatsje Juigalpa, over het onderwijs dat daar gegeven wordt, over de steun die Leiden geeft en over de basisschool die daar gebouwd wordt. Ik vertrouw er op dat mijn riks goed terecht komt.

Waar ik meer moeite mee heb is de politieke keuze die de maker van de folder voor mij gemaakt heeft: de Stichting Nicaragua Komitee Leiden. Ben ik er als Leidse burger nog niet aan toe om te weten wat en wie Chamorro vertegenwoordigt er wat Uncle Sam gedaan heeft om haar aan de macht te helpen? Zoals bommen leggen in havens, terroristen sturen, en economische boycots. Op zich is er ruimte genoeg in de folder om deze belangrijke feiten in twee of drie zinnen te noemen. Het is daarmee een voor mij onbegrijpelijke politieke keuze.

Het verhaaltje over Nicaragua, zoals dat in de folder staat, doet me denken aan het sprookje van de wolf en de zeven geitjes, waarin de wolf door een bezorgde verteller is weggelaten. Bezorgd om de zieltjes va de luisteraars. Het is trouwens te hopen dat het verhaal van Nicaragua net als het sprookje op den duur goed afloopt. Maar dan zullen we het samen wel eerst eens wat meer over de wolf moeten hebben, niet waar?

Terug