De Peueraar 17, januari 1992

Auteur: Eric Krebbers


Liefdadigheid in Leiden

Dat een klein aantal grote bedrijven vrijwel alles bezit in onze samenleving is iets wat vanzelfsprekend veel verzet zou kunnen oproepen. Sinds ongeveer de Eerste Wereldoorlog doen die bedrijven er dan ook van alles aan om in een goed daglicht te staan. Daartoe maken ze onder andere reclame en daar steken ze veel geld in: van 1920 tot 1980 steeg het totale reclame-budget in de VS alleen al van 2,5 miljard tot 150 miljard dollar per jaar. Ook doen ze aan public relations zoals dat zo mooi heet. Ze geven bijvoorbeeld gratis (vooringenomen) lesmateriaal en excursies aan scholen. Natuurlijk worden slechts die doelen gesteund die geen bedreiging vormen voor de macht van de bedrijven.

Er is nu een initiatief om te komen tot een "Ronald McDonald's ouderhuis". Dat is een onderkomen waarin familieleden tijdelijk worden gehuisvest als een ernstig ziek kind voor behandeling in het Academisch Ziekenhuis Leiden is opgenomen. Een van de panden die Ronald op het oog heeft ligt aan de Boerhaavelaan. Ook andere bedrijven willen mee profiteren van dit publicitaire buitenkansje. Visser en Smit uit Papendrecht, Hengeveld en Meijvogel uit Leiden en de Leoclub "Rijnlant" uit Noordwijk komen als vliegen op de stront af. De Leoclub heeft overigens banden met de Lionsclub, een groep rijke mensen die samen 'iets goeds' doen zonder hun eigen rijkdom in gevaar te brengen.

Dat junkfoodkoning McDonald's zelf juist een van de grootste ziekmakers is hebben we in voorgaande Peueraars al voldoende belicht. Het zou goed kunnen dat de kleintjes in het AZL door onder andere Mac zelf ziek geworden zijn. Door het eten van veel junkfood of onder invloed van het snel verslechterende milieu waar Mac ook zo zijn bijdrage aan levert.

Financiële steun, ook wel sponsoring genoemd, is in de ogen van veel mensen iets goeds. "Misschien dat er zonder Ronald McDonald's helemaal geen ouderhuis kwam", is dan de achterliggende gedachte. Ik zou het liever omdraaien. Het geld dat Ronald aan het ouderhuis geeft is opgebracht door de consumenten meer voor een hamburger te laten betalen.

Het is natuurlijk veel beter geregeld als de consumenten besloten in ieder geval dat extra geld zelf te houden om vervolgens zelf te bepalen waar het heen gaat! Met de toenemende hoeveelheid sponsoring in de jaren 80 en 90 krijgt het bedrijfsleven er steeds meer grip op hoe ons geld besteed wordt. En gegeven hun belangen betekent dat dat heel wat waardevolle en kritische organisaties steeds meer buiten de boot vallen. Sponsorgeld is gemeenschapsgeld waarvan op ondemocratische wijze bepaald wordt aan wie of wat het ten goede komt. De top van het bedrijfsleven beslist er immers over en die zijn niet democratisch aangesteld.

Bronnen:

Terug