De Peueraar 20, april 1992
Auteur: Harry Westerink
(Jan Klaassen/parodie)
"Wij helpen rijken ook zonder dwang van hun te hoge inkomen af"
Geen harde aanpak van de elite
Leiden, Jan Klaassen - Dwangmaatregelen om belachelijk rijke mensen wat armer te maken, zijn in Leiden niet nodig. Dat betogen wethouder H. de la Mar (GroenLinks/sociale zaken) en A. Vermeulen van de Gemeentelijke Sociale Dienst (GSD) in een eerste reactie op de voorstellen van staatssecretaris E. ter Veld (PvdA/sociale zaken). "Een gericht duwtje werkt beter dan een stok", zo verdedigt De la Mar, bekend om zijn proletarische principes en onvoorwaardelijke ondersteuning van de armsten in de samenleving, de Leidse manier van revolutionaire belastingheffing. Revolutionaire belastingheffing is een vorm van overheveling van geld van veel te rijke mensen naar de zwakste en laagstbetaalde mensen in de gemeenschap, onder het motto "de sterkste schouders moeten de zwaarste lasten dragen". Dit "kopje kleiner maken van de rijken " (De la Mar), heeft een lange traditie: onder andere Robin Hood was er eeuwen geleden al mee bezig.
Ter Veld deed haar voorstellen vorige week in het ontwerp voor een nieuwe Algemene Bijstandswet. In Nederland zaten eind vorig jaar een half miljoen mensen in de bijstand. Dit aantal neemt jaarlijks slechts mondjesmaat af waardoor een derde al langer dan vijf jaar een bijstandsuitkering ontvangt. Van hen worden geen inspanningen gevraagd om werk te vinden.
Dat moet volgens Ter Veld veranderen. Mensen in de bijstand worden verplicht een baan te zoeken of een eigen bedrijf te beginnen. Uitzonderingen worden alleen gemaakt voor mensen met een medische of sociale indicatie. Hiermee verdwijnt het onderscheid tussen werklozen en mensen in de bijstand. Als het aan de staatssecretaris ligt krijgen schoolverlaters een uitkering op het niveau van studiefinanciering en Nederlanders in het buitenland komen helemaal niet meer in aanmerking voor een uitkering.
De sociale diensten moeten hun klanten voortaan regelmatig gaan controleren, meent Ter Veld. Wie niet iedere maand zijn gegevens aan de sociale dienst overhandigt, kan opschorting of zelfs stopzetting van zijn uitkering verwachten.
Beukwerk
De la Mar en Vermeulen vinden de voorstellen van Ter Veld "waardeloos en een klap in het gezicht van degenen die nu al in de problemen zitten. Het zijn typisch beleidsmaatregelen van een partij die de onderklasse van de samenleving al jaren aan het verraden is. Als je deze heilloze weg inslaat, dan kun je de sociale dienst voortaan beter a-sociale dienst gaan noemen." De la Mar en Vermeulen stellen met het vuur in de ogen en met de vuist op de tafel dat in Leiden de omgekeerde weg wordt bewandeld: "Het gaat in Leiden juist andersom. Hier wordt een gigantische inspanning geleverd om op basis van vrijwilligheid te rijke mensen van hun te drukke baan en hun te hoge inkomen af te helpen. Zo'n baan levert stress op, hartklachten, haaruitval, arbeidsongeschiktheid, en een te lage levensverwachting. Dat kost de gezondheidszorg miljoenen. Daarnaast weten rijke mensen vaak van de gekkigheid niet meer hoe ze hun inkomen nu weer eens moeten opmaken. Daardoor raken ze totaal vervreemd van de immateriële geneugten van het leven. Drie, vier vakanties per jaar zijn geen uitzondering. Wij houden mensen die op wintersportvakantie gaan extra in de gaten. Dat kan echt niet meer; in 2025 zijn de Alpen compleet verwoest door de grillen en verwennerij van de Nederlandse rijken. Er werken nu tussen de 20 en 30 mensen full-time aan luxebestrijding. En het netto resultaat van die inspanningen is positief. Het aantal belachelijk rijke mensen neemt af en dat levert geld op voor de ondersteuning van de armsten in onze samenleving. We kunnen nu met de cijfers wapperen om dat te laten zien", aldus De la Mar, en hij rekent voor hoeveel mensen gelukkig zouden zijn te maken met het geld dat de rijkste uitkeringsgerechtigde van Nederland en profiteur bij uitstek koningin Beatrix jaarlijks in haar beursje propt: 997.000 gulden. "En dat is dan ook nog belastingvrij, godverdomme", buldert een grimmige De la Mar.
Vermeulen geeft een voorbeeld van die "gigantische inspanning": "Onlangs merkten we dat het aantal eigenaars van dure auto's zoals BMW, Saab en Mercedes Benz, enorm toenam. Tegelijkertijd werd via het arbeidsbureau duidelijk dat er een tekort aan personeel in instellingen voor geestelijk gehandicapten dreigde. Met die twee gegevens zijn we een project gestart om die eigenaars wat socialer gedrag aan te leren, meer medeleven te tonen met de medemens. In dit geval met gehandicapten. Nu werken er al 28 eigenaars van een Saab bij een instelling voor geestelijk gehandicapten. Alleen met de BMW- en Mercedes-bezitters wil het nog niet zo lukken. Ook begeleiden we hen bij het vermijden van milieuvernietigende activiteiten. Je kon mensen wel dwingen de auto to laten staan maar dan kruipen ze over een half jaar toch weer achter liet stuur. Om dan als onverantwoordelijke egoïsten de stad te verontreinigen en fietsers en voetgangers omver te kegelen. Maar helaas is het nobele streven van de vrijwilligheid niet altijd haalbaar. Sommige rijken hebben zo'n bord voor hun kop, die verdommen het gewoon om aan andere mensen en aan de natuur te denken. Die slaan iemand verrot als die het waagt om de lak van hun auto te beschadigen. Dan is voor ons de maat vol. Dan richten we ons meer op "beukwerk". Een paar gerichte klappen uitdelen en dan begrijpen ze donders goed dat ze te ver zijn gegaan. Gewoon een kwestie van het erin rammen."
De la Mar vult aan: "Je moet rijken zo zien te motiveren dat ze weer zin krijgen om echt te leven, te genieten van de bloemen, van de zon, van de medemens. Ze zijn waanzinnig afgestompt door de consumptie van prullaria, vreselijk opgefokt door overbodige arbeid, werk dat vaak geen enkel belang heeft voor het geluk van de mensheid, sterker nog, dat alleen maar leidt tot uitbuiting van tweederde van de wereldbevolking, in de Derde Wereld. Werk dat enkel dient om de winsten te vergroten. De winsten van de superrijken in de directiekamers van multinationals. Voor die motivatie zijn soms wel drie of meer gesprekken nodig met de betrokken persoon, maar dan lukt het. Dan zie je hun gezicht opklaren, en verwonderd zeggen ze dan: "He, verrek, het is helemaal niet nodig om al die luxe te hebben, een inkomen van 4.000 gulden netto per maand is idioot. Je moet je er de klere voor werken, en wat krijg je ervoor terug: stompzinnig materialisme en een benepen mondje. En tegelijk zit je de zakken te spekken van degenen die de touwtjes in handen hebben. Ik laat me niet meer bedonderen!" Zo praten die rijken dan, en opgewekt stappen ze de deur uit, op weg naar een nieuwe toekomst met vreugde, vriendschap en zingeving. Wat je niet moet doen is een gesprek voeren en als het niet lukt dwang uitoefenen. Leiden heeft die dwang niet nodig, althans niet vaak, en als het ministerie daarom vraagt, dan sturen we onze rapporten wel waaruit blijkt dat het aantal belachelijk rijke mensen meer dan gemiddeld afneemt." Gevraagd naar zijn mening over de huidige hetze tegen uitkeringsgerechtigden antwoordt De la Mar: "Ik vind de klopjacht op arme mensen in onze samenleving volkomen ongepast. Het is gewoon onbeschoft. Okee, sommige mensen zijn echte profiteurs en flierefluiters, zoals Beatrix. Maar dat wil niet zeggen dat je ze allemaal over een kam moet scheren. Al dat gezeur over RWW-ers, AW-ers, AOW-ers, ik word er doodmoe van. Wanneer praten ze eens wat meer over BMW-ers?"
Het geparodieerde artikel in het Leidsch Dagblad, donderdag 19 maart 1992
"Wij helpen mensen ook zonder dwang aan het werk".
Geen harde aanpak in de bijstand
Leiden, Loman Leefmans - Dwangmaatregelen om mensen met een bijstandsuitkering aan het werk te krijgen, zijn in Leiden niet nodig. Dat betogen wethouder H. de la Mar (GroenLinks/sociale zaken) en A. Vermeulen van de Gemeentelijke Sociale Dienst (GSD) in een eerste reactie op de voorstellen van staatssecretaris E. ter Veld (PvdA/sociale zaken). "Een gericht duwtje werkt beter dan een stok", zo verdedigt De la Mar de Leidse manier van werkloosheidsbestrijding.
Ter Veld deed haar voorstellen vorige week in het ontwerp voor een nieuwe Algemene Bijstandswet. In Nederland zaten eind vorig een half miljoen mensen in de bijstand. Dat aantal neemt jaarlijks slechts mondjesmaat af waardoor een derde al langer dan vijf jaar een bijstandsuitkering ontvangt. Van hen worden geen inspanningen gevraagd om werk te vinden.
Dat moet volgens Ter Veld veranderen. Mensen in de bijstand worden verplicht een baan te zoeken of een eigen bedrijf te beginnen. Uitzonderingen worden alleen gemaakt voor mensen met een medische of sociale indicatie. Hiermee verdwijnt het onderscheid tussen werklozen en mensen in de bijstand. Als het aan de staatssecretaris ligt krijgen schoolverlaters een uitkering op het niveau van studiefinanciering en Nederlanders in het buitenland komen helemaal niet meer in aanmerking voor een uitkering.
De sociale dienste moeten hun klanten voortaan, regelmatig gaan controleren, meent Ter Veld. Wie niet iedere maand zijn gegevens aan de sociale dienst overhandigt, kan opschorting of zelfs stopzetting van zijn uitkering verwachten.
Maatwerk
De la Mar en Vermeulen stellen met gepaste trots vast dat in Leiden geen dwang nodig is: ,,In Leiden wordt een gigantische inspanning geleverd om op basis van vrijwilligheid mensen in de bijstand aan een baan te helpen. Er werken nu tussen de 20 en 30 mensen full-time aan werkloosheidsbestrijding. En het netto resultaat van die inspanningen is positief. Het aantal personen in de bijstand neemt af en dat levert de overheid dus geld op. We kunnen nu met de cijfers wapperen om dat te laten zien", aldus De la Mar.
Vermeulen geeft een voorbeeld van die "gigantische inspanning": "Onlangs merkten we dat het aantal allochtone meisjes in de bijstand toenam. Tegelijkertijd werd via het arbeidsbureau duidelijk dat er een tekort aan personeel in de kinderopvang dreigde. Met die twee gegevens zijn we een project gestart om die meisjes op dat gebied aan het werk te helpen en met succes. Je kan mensen wel dwingen een baan te aanvaarden maar dan zijn ze over een half jaar weer terug. Wij richten ons meer op "maatwerk". Zorgen dat er een fatsoenlijk aanbod is."
De la Mar vult aan: "Je moet mensen zo zien te motiveren dat ze weer zin krijgen. Daar zijn soms wel drie of meer gesprekken voor nodig met de betrokken persoon, maar dan lukt het. Wat je niet moet doen is een gesprek voeren en als het niet lukt dwang uitoefenen. Leiden heeft die dwang niet nodig en als het ministerie daarom vraagt, dan sturen we onze rapporten wel waaruit blijkt dat het aantal bijstandtrekkers meer dan gemiddeld afneemt."