De Peueraar 28, december 1992

Auteur:

Vijfentwintig november, de internationale protestdag tegen geweld tegen vrouwen, was ook dit jaar in Leiden een geslaagde avond. Het thema was: "Hoe weren vrouwen zich tegen geweld". Ongeveer 55 vrouwen konden luisteren naar passages uit strijdbare vrouwenboeken, discussiëren, luisteren naar de ideeën achter en concrete vormgeving van en assertiviteitstraining, genieten van een demonstratie van shuri-ryu karate en kijken en mee doen aan het inspringtheater. Voor het verslag van deze avond is de discussie, denken we, het meest geschikt.

Vrouwenbeweging dood?

De eerste stelling was "De vrouwenbeweging is dood. Laten we dan maar op een,vechtsport of assertiviteitstraining gaan. Iets gezamenlijk doen is niet meer mogelijk." De reactisch waren grofweg in 2 groepen onder te verdelen. Een aantal vrouwen vond dat de vrouwenbeweging niet dood is maar dat vrouwen na het actievoeren over zijn gegaan op het beleidsniveau, wat geen slechte ontwikkeling is, als vrouwen aan hun principes vasthouden. Macht kun je niet uitsluiten, het ligt er alleen aan hoe je ermee om gaat. Mannen doen dit knap beroerd, dus vrouwen kunnen het nauwelijks beroerder doen. Het is wel een probleem dat de vrouwen op hogere posities weinig onderling contact hebben. Wat onder andere komt omdat deze vrouwen zo druk zijn met hun werk en hun huishouden, dat ze geen tijd meer hebben voor andere dingen. Een netwerk voor deze vrouwen zou zinnig zijn. Een echte organisatie als de vrouwenbeweging vroeger is niet meer nodig, omdat de invloed van de vrouwenbeweging nu niet meer weg te denken is. Nu is die invloed verinnerlijkt. Het is wel nodig om een aantal dingen aan te blijven zwengelen. Daarvoor is het zelf hebben van een kritische houding en positieve uitstraling belangrijk. Ook grof aan elkaar geplakt waren de reacties hierop als volgt: Macht werkt machtsmisbruik in de hand, en dat geldt ook voor vrouwen. Maar slechts weinig vrouwen die op hogere posities terecht kwamen hebben aan hun principes vastgehouden. Geïsoleerd in een leuk baantje kun je ook helemaal niet zoveel bereiken. Dit integreren in mannenbolwerken houdt in dat je je aan hun voorwaarden aanpast. Dit sluit veel vrouwen uit, is dus elitair, bijvoorbeeld vrouwen met kinderen kunnen zo'n hogere positie wel vergeten. Een hele andere manier van werken, vanuit de basis, is beter.

Gewapend over straat

De volgende stelling ging in op de vraag of gewapend over straat gaan een oplossing is voor vrouwen. De vrouwen die hier nee op zeiden hadden onder andere de volgende redenen daarvoor: Een vrouw zei dat ze een tijd met een mes op zak had gelopen. Maar er mee op gehouden is omdat ze het mes toch niet zou gebruiken. Ze zou geen mens pijn kunnen doen. Ze zou dan gaan denken aan hoe iemand zo geworden is, dat hij haar nu aanvalt. Nu blijft ze 's nachts meestal maar binnen. Een andere vrouw was principieel tegen geweld omdat je er niets mee doet aan de oorzaken van het gedrag van mannen. Dan doe je alleen maar hetzelfde als degene die je aanvalt. Die mannen zijn gefrustreerd, dat is de oorzaak van hun geweld. Ook werd genoemd dat als je op een vechtsport ging, je je energie blijft steken in mannen. In hoe je je tegenover hen kunt handhaven. Hier werd tegenin gebracht dat je een vechtsport voor jezelf doet, voor je eigen zelfvertrouwen.

De andere vrouwen hadden geen medelijden met de mannen die hen aanvielen. Hen terugpakken zou zelfs prettig kunnen zijn. Zolang mannen fysieke overmacht hebben zul je je maatregelen moeten nemen. Of dit nou iets aan de oorzaak van het gedrag van mannen doet of niet. Liever een enge vent eraan dan ik. Misschien dat het terugpakken van mannen wel iets aan de oorzaak van het gedrag van mannen doet. Een van de oorzaken is ook dat ze denken dat ze alles kunnen doen met vrouwen. We moeten niet zo' n hulpeloze houding aannemen, niet als we op straat lopen, niet als we thuis blijven. Maar als ergens een en straatje is, dan zou je met vrouwen de straat op moeten gaan, en de mannen die daar lopen bang maken.

Laten we ons onderdrukken?

De volgende stelling was:"'Vrouwen worden niet onderdrukt maar laten zich onderdrukken." De discussie ging er in grote lijnen over of wij zelf moeten veranderen, of dat we ons ook met de verandering van mannen bezig moeten houden. Sommigen vonden dat we ons daar niet mee bezig moeten houden. Het enige dat wij kunnen doen is onderdrukking niet toelaten. Wij kunnen hen niet veranderen. Maar ze zullen wel moeten als wij veranderen. Juist door bijvoorbeeld thuis te blijven zitten laat je je onderdrukken, en hou je desze dus ook in stand. Als vrouwen weigeren zich te laten onderdrukken gebeurt dit ook niet. Daar werd tegen ingebracht dat je niet alles alleen kan doen, er zal collectief iets moeten gebeuren. Nu klinkt het alsof vrouwen schuld hebben, dat is niet zo. De schuld ligt bij mannen, die moeten we niet van hun overnemen. Het is wel goed met mannen te praten hierover, dan weten ze tenminst dat er wat aan de hand is. Het is voor mannen ook belangrijk dat er iets verandert in hoe mannen en vrouwen zich nu behoren te gedragen. Voor hun is het ook niet prettig om altijd te moeten presteren. Als een man voor een kind wil zorgen wordt hij ook gek aangekeken. Al zijn er nou ook niet zoveel mannen die dat willen. Misschien wel in onze vriendenkring, maar die is niet representatief.

Weerbare wetgeving

De laatste stelling was: "Als vrouwen zich niet weerbaarder op gaan stellen zal het geweld tegen vrouwen voortduren." Daar was iedereen het mee eens. De vraag was alleen nog, hoe bereik je dat vrouwen zich weerbaarder op gaan stellen? Een vrouw vond dat je via de wetgeving veel kan bereiken. Doordat verkrachting binnen het huwelijk nu strafbaar is, weten vrouwen en mannen nu dat een vrouw niet moet vrijen, omdat een vent dat wil. Op deze manier werkt wetgeving preventief, en kan er een mentaliteitsverandering plaatsvinden. Een vrouw voelt zich ondersteunt in haar gevoel dat er iets niet klopt als ze tegen haar zin met een vent naar bed gaat.

De vrouwen die hierop reageerden zagen hier niet zo heel veel in. Een op de honderd aanklachten over aanranding/verkrachting leidt tot inhechtenisneming. Dat zet geen zoden aan de dijk. Het is beter dat vrouwen elkaar onderling steunen, zeggen dat ze iets goed doen tegen elkaar en samen dit soort avonden organiseren. Het is haalbaar om zo te leren je weerbaarder op te stellen. Je zal angst niet weghalen door het (kunnen) indienen van een aanklacht, er zal preventief iets moeten gebeuren. Dit is het einde van het verslag van een discussie waar veel verschillende vrouwen aan mee hebben gedaan. Goed dat er even een plek was waar vrouwen van verschillende leeftijden, met verschillende manieren om vrouwenstrijd vorm te geven (en nog veel meer verschillen), met elkaar discussieerden. Jammer dat tijdens het opruimen in het LVC bleek dat de bezemkast van het LVC vol hing met pornoplaatjes van vrouwen. Maar daar hebben deze dames natuurlijk wel iets aan gedaan.

Terug