De Peueraar 30, februari 1993
Auteur: Martijn
(Reactie)
Vorige maand verscheen in De Peueraar een brief van Petra. Haar stukje heeft nogal wat emoties losgemaakt.
Reactie op Petra
Ik heb vaker gezien hoe verhalen als dat van Petra opgevolgd worden door reacties die compleet om het onderwerp heen draaien. Zo doet het er voor mij absoluut niet toe in hoeverre Petra heeft aangegeven dat ze niet wilde wat X. deed. Bespaar me de details, ik hoef ze niet te weten. Ik hoef niet als een rechter te (ver)oordelen door beide kanten aan te horen en bewijzen te verzamelen. Weer lekker makkelijk, de ver van m'n bed show: X. is "fout" en Petra "goed". Afstraffen en we kunnen weer rustig slapen, maar niet heus.
Het noemen van namen is wat mij betreft ook geen punt van discussie. Als je wist wat voor roddels er rond gaan, daar lijkt niemand mee te zitten. Het zwart op wit zetten lokt mensen uit, choqueert, zet je pas echt aan het denken. Verbeter de wereld, begin bij jezelf. Eerlijkheid, openheid. Geen anoniem verhaal maar een persoonlijk verhaal, compleet met namen, doet je beseffen dat ook jouw naam er had kunnen staan: erin vermeld als dader of eronder als slachtoffer.
De discussie in hoeverre dit nou persoonlijk is of politiek vind ik helemaal onzinnig. Wat is dat voor een scheiding? Racisme bestrijd je toch ook niet door alleen maar neo-nazi's neer te slaan, met je kop vol racistische vooroordelen. Zo ook met seksisme, met rol-patronen, man-vrouw-verhoudingen. Hoe mensen met seksualiteit omgaan legt machtsverhoudingen bloot. Toont aan hoever gelijkwaardigheid in de praktijk nog van ons afstaat.
Laten we beginnen met dit soort verhalen serieus te nemen. Door niet alleen te kijken naar wat er nou precies gebeurd is, als wel hoe het ervaren werd. Door diegene die het naar buiten brengt te vertrouwen. Niemand laat zich vrijwillig zomaar te kijk zetten als slachtoffer om daarna gebrandmerkt over straat te gaan, vermeden als de pest. Hier moet over gesproken kunnen worden, dat is nog maar het begin. Als je kijkt naar de statistieken over aanranding, verkrachting en incest: zoveel voorvallen en nog zoveel die niet gemeld worden. Zoveel slachtoffers, zoveel daders. Of geloofde je echt dat het beperkt blijft tot een paar psychopaten? Er zit zo'n dader in elke man. Ook bij die zogenaamde vrijgevochten politieke activisten, zelfs al zijn ze homofiel. En dan zijn er nog zoveel subtiele vormen van onderdrukking. Kijk om je heen! Kijk naar jezelf!
Ik heb nooit iemand verkracht of een poging daartoe gedaan. Toch hebben vriendinnen van mij het gevoel dat ik over hen heen gelopen heb, egoïstisch als ik kan zijn. Vaak hebben ze dit toegelaten, maar erger is dat ik dat van mezelf heb toegestaan.
Zo zijn we allen, mannen en vrouwen, verrotte wezens. Preuts, geprogrammeerd en onhandig. We hebben een zeer beperkte taal tot onze beschikking en zijn maar wat bang om die te gebruiken. Hoe komen we zo en hoe komen we er weer vanaf? Terwijl ieder mens anders is, verschillend is van elkaar, herken ik mezelf in X.'s rol en niet in Petra's rol. Rara, hoe kan dat?