De Peueraar 30, februari 1993

Auteur: Zonia

Reactie op "Wie overdrijft er nu eigenlijk?"

Ik wil graag reageren op het stukje van Petra in Peueraar 29. Volgens mij heeft Petra het een en ander weten los te schudden. Hier en daar hoorde ik mensen erover spreken. Wat ik jammer vind is dat er alleen over Petra en X. gesproken werd. Terwijl het naar mijn idee bedoeld was om seksisme in de links-radicale scene bespreekbaar te maken. Helaas ging de discussie niet verder dan of het nu wel of niet goed was om namen te noemen. Mij lijkt dat niet belangrijk. Waar het om gaat is bij jezelf na te denken wat het bij jou teweegbrengt en waarom. Ik zou met mijn stukje willen bijdragen aan een betere verstandhouding tussen mannen en vrouwen, met name tussen twee mensen die een seksuele relatie met elkaar hebben.

In hoeverre heeft de vrouwenstrijd bijgedragen aan een betere relatie tussen mannen en vrouwen? Een heleboel, zou ik zo zeggen. Met name op het emancipatorische gebied is er een heleboel veranderd. Zeker in de radikaal-linkse scene. De meeste mannen willen wel graag hun best doen om als een gerespecteerd linkse man bekend te staan. Het is niet moeilijk om deze mannen aan te spreken op de gezamenlijke afwas, het koken, of iets van dien aard. Ze zijn zeker bereid om een evengroot aandeel in het huishouden te hebben als vrouwen. Al gaat dit niet altijd over rozen, erover praten kan.

Maar seksualiteit is een heel ander onderwerp. Dat ligt veel gevoeliger. Seksueel geweld binnen de radicaal-linkse scene ligt helemaal gevoelig. Daar rust een enorm taboe op. Dit taboe probeert Petra te doorbreken door met haar verhaal naar buiten te treden. Sommige Peueraar-lezers zullen X. en Petra kennen. Het is makkelijk om bij het lezen van het verhaal van Petra een oordeel te vellen over deze mensen. Het lijkt me echter slimmer om bij jezelf na te gaan hoe je hier mee om gaat. Wat doe jij als je hoort dat een kennis, of misschien zelfs een vriend, van je over de grenzen gaat van een ander? Wat doe jij als een kennis, of misschien een vriendin van je, over haar grenzen wordt getrokken door een ander?

Mijn ervaring is dat iedereen zich ermee bemoeit. Er wordt gesproken over wie er schuldig is. Over wat er nu precies gebeurd is en verwijten worden geuit. Kortom, een welles-nietes spelletje: wie is de dader en wie het slachtoffer? Hierbij wordt niet gesproken over de machtsverschillen. Of over de situatie waarin de man en/of vrouw zich bevindt. Wat is gebeurd wordt bekeken als de gebeurtenis tussen 1 vrouw en 1 man. En uiteindelijk verandert er helemaal niets. Dat is toch belachelijk, als je weet dat er in de radicaal-linkse scene vrouwen worden verkracht, aangerand, seksueel en/of systematisch door hun vriendje in elkaar worden geslagen.

De moeilijkheid zit hem erin dat het allemaal zo in de taboesfeer is. Het is moeilijk als een vrouw je iets in vertrouwen vertelt. Je kunt er dan weinig mee zonder dat vertrouwen te schaden. Zo lang op seksueel geweld een taboe rust, zullen vrouwen moeilijk met hun verhaal naar buiten treden. En niet veel verder komen dan het aan een vriendin vertellen.

Natuurlijk is het veel makkelijker praten/discussiëren over "ver van mijn bed"-onderwerpen. Maar helaas hebben veel vrouwen en mannen te maken (gehad) met seksueel geweld. Alleen wordt er niet open en eerlijk over gepraat. Ik denk dat ik wel kan stellen dat we allemaal zijn opgegroeid in een seksistische wereld. Seks wordt nog steeds afgeschilderd als een stuk vlees in de aanbieding (lang leve de emancipatie: vrouwen mogen nu ook genieten van een fijn mannenlijf). Seks is meer dan een daad op zich. Vrijen met iemand doe je omdat je die ander lief en aardig vindt. En omdat je je op je gemak voelt bij die ander. Vrijen doe je met elkaar, en niet met jezelf met behulp van een ander. Lang heb ik geloofd dat seks is voor de man en dat vrouwen het moeten ondergaan. Veel vrouwen herkennen dat. Hoewel het onzin is, maar daar hoef ik niet verder over uit te wijden. Het punt is dat je moet leren vrijen. Je moet je partner op dit gebied leren kennen. Hier hoort bij dat je je grenzen leert kennen. En leert aan te geven. Hoe moeilijk het ook is om nee te zeggen. Vooral als je je partner lief vindt, en daar ga ik van uit. Je wilt de ander immers niet teleurstellen, en pijn doen. Maar vrouwen moeten niet alleen vrijen omdat ze zich verantwoordelijk voelen voor de seksualiteit van hun partner.

Maar ach, hoe vaak hebben we al niet gehoord dat vrouwen assertiever moeten zijn? Hebben alleen vrouwen dit gehoord of zullen mannen dit nu ook weten? Je weet dus, in ieder geval na het lezen van het bovenstaande, dat niet iedereen onmiddellijk kan zeggen wat hij/zij in bed wil. Daar zullen zowel jij als je partner dus rekening mee moeten houden. Gebeurt dat niet, dan ga je over iemands grenzen heen. Of iemand gaat over jouw grenzen, wat pijnlijk is, zeg maar afschuwelijk. Mannen moeten beseffen dat zij verantwoordelijk zijn voor hun daden. Dat als zij over de grenzen van een ander gaan, zij daar op aangesproken kunnen worden. Het probleem daarbij is nu dat mannen dan vaak in een soort slachtoffer-rol vervallen. Of anders helpen anderen hen wel in die slachtoffer-rol.

Ze zijn zielig omdat het zo rot is wat ze gedaan hebben. Ze hadden het niet zo bedoeld. Ze wilden alleen maar lief en aardig zijn. Op deze manier komt niemand iets verder. Sta open voor kritiek, daar leer je van. Natuurlijk kun je niet van de ene op de andere dag leven volgens je idealen. Iedereen maakt fouten, maar doe er iets mee. Want seksueel geweld is niet alleen een zaak van vrouwen. De tijd dat seksisme alleen door vrouwen werd bestreden is voorbij. Nu is het ook aan de mannen om te strijden voor een betere relatie tussen mannen en vrouwen.

Terug