Gemeenten Aalten en Oude IJsselstreek verdienen jaarlijks half miljoen aan dwangarbeid
De gemeenten Aalten en Oude IJsselstreek verdienen jaarlijks ruim een half miljoen aan de inzet van werklozen. Dat geld gebruiken de samenwerkende sociale diensten van Aalten en Oude IJsselstreek (Iswi) om hun begroting rond te krijgen. Vice-voorzitter Ruud Kuin van de FNV is des duivels. “Dit is zo ontzettend fout. Het is absurd dat de gemeenten hier geld aan verdienen.” In de afgelopen weken ontstond ophef over de activiteiten van het ISWI. Dat verplicht werklozen soms jarenlang zonder loon te werken in fabriekshallen in Dinxperlo en Ulft. Daar vouwen ze kunstbloemen en maken zij enveloppen. Momenteel werken er 80 mensen, van wie de helft langer dan een halfjaar. De gemeenten zien de activiteiten als onderdeel van de reïntegratie van bijstandsgerechtigden. Bedrijven betalen de gemeenten voor het werk dat de werklozen verrichten. Tot 2011 hadden werknemers in deze ‘leerwerkcentra’ een arbeidscontract en ontvingen zij het minimumloon. Doordat het rijk minder geld voor reïntegratie aan gemeenten uitkeerde, was dit volgens het bestuur van het Iswi niet meer te betalen en werd het werken tegen minimumloon afgeschaft. Sindsdien werken de werklozen er zonder loon, met behoud van een uitkering. Het bestuur van het ISWI erkent dat het geen ideale situatie is, maar vindt deze toch gerechtvaardigd. Het zou de beste manier zijn om mensen aansluiting bij de arbeidsmarkt te laten houden.
In Gemeenten verdienen half miljoen aan ‘dwangarbeid’ (Gelderlander)
Dat argument van aansluiting behouden bij de arbeidsmarkt vind ik een heel gevaarlijk spel. Neem nu mezelf als voorbeeld. Ik heb tot het jaar 2006 gewerkt. Tijdens mijn werk was ik al aan het solliciteren omdat ik wist dat mijn baan nooit een vaste baan zou gaan worden. Maar ik kwam er niet tussen. Geen enkele werkgever wilde mij aannemen. Sterker nog, ik werd niet eens uitgenodigd op gesprek. Inmiddels ben ik bijna 10 jaar verder en heb ik nog geen baan. Dus nu kan men gaan zeggen dat ik een afstand tot de arbeidsmarkt heb. Dat staat ook in mijn dossier. Maar hoe kom ik aan die afstand tot de arbeidsmarkt? Heb ik die zelf gecreëerd? Ik dacht het niet. Echter volgens de sociale dienst wel en zou ik nu maar aan de dwangarbeid moeten. Het welbekende argument daarvoor is…juist ja… de afstand tot de arbeidsmarkt. En zo is de cirkel rond niet waar. Zo heeft men een legitieme reden gevonden voor misbruik. En dan nog vind ik de term afstand tot de arbeidsmarkt een verzonnen term. Want iedereen met een normaal verstand is toch na een maand wel ingewerkt ook al ben je jaren werkloos geweest. Sterker nog, een frisse blik zou niet slecht zijn voor veel bedrijven want hoeveel vaste werknemers zijn niet afgestompt op hun werk. En dan heb ik het nog niet eens over al die “nutteloze banen” zoals bijvoorbeeld de bekende lui die ons aan een baan willen helpen zogenaamd via hun reïntegratie onzin.
Ik vermoed dat de meeste mensen die werkzaam zijn in de reïntegratiebusiness een grote afstand tot de arbeidsmarkt hebben. En die afstand creëren ze ook voor degenen die zij geacht worden die afstand te helpen verkleinen.
“En dan nog vind ik de term afstand tot de arbeidsmarkt een verzonnen term. Want iedereen met een normaal verstand is toch na een maand wel ingewerkt ook al ben je jaren werkloos geweest.”
Niemand wordt werkend geboren n je eerste echte baan begint na je studie. Ik heb al eens pas afgestudeerden horen klagen over het feit, dat ze van 9:00 tot 17:30 geacht worden productief aanwezig te zijn, wat nogal een verschil is met de 7 blokuren en één à twee roostervrije dagen in het studentenleven, waar ook nog lang niet eens alle colleges verplicht zijn. Eenmaal in het ritme echter raak je dit niet gauw meer kwijt, zelfs na zoveel jaar werkloosheid niet. Een afstand tot de arbeidsmarkt kun je overigens ook oplopen, terwijl je werkt. Hoeveel ambtenaren, die in 1980 met een MEAO-opleiding mochten starten zouden opnieuw aangenomen worden, wanneer ze zich opnieuw moesten aanbieden op de arbeidsmarkt? Dat weten ze heel goed, daarom zie je veel namen decennialang bij overheidsinstellingen terugkomen. Slechts weinigen wagen de stap naar het echte werk, hetzij een baan in de particuliere sector of een eigen bedrijf. En met dat laatste bedoel ik niet op privétitel sociaal rechercheurtje gaan zitten spelen, want dan ben je nog steeds een verkapte ambtenaar.
“Want iedereen met een normaal verstand is toch na een maand wel ingewerkt ook al ben je jaren werkloos geweest.”
Met al dan niet verplicht vrijwilligerswerk moet dat toch helemaal geen probleem meer zijn. Maar sociale diensten bestaan het zelfs iemand een afstand tot de arbeidsmarkt aan te praten, louter omdat de persoon niet betaald wordt. Een ‘ervaring’, die die niet heeft en een werknemer kan missen als kiespijn, is dat een vrijwilliger hart voor de zaak heeft en niet rond de 21e onder werktijd zit te F5’en op zijn internetbankieren of zijn loon al binnen is.
Niemand en geen enkele gemeente kan je vertellen wat nu de echte definitie is van afstand tot de arbeidsmarkt.
De meeste mensen komen uit een werkende situatie en worden werkloos. Arbeidservaring, ritme en ethos is dus allang ingebakken bij deze mensen. Het zijn wel deze termen die gebruikt worden om mensen te verplichten om aan het werk te gaan in deze gedwongen arbeid. Opleiding of taal achterstand los je ook niet op in een werktraject. Niet genoeg solliciteren leid tot een achterstand? Er moet wel iets zijn om op te solliciteren en de uitkeringsgerechtigden bepalen nu eenmaal de arbeidsmarkt niet, maar dat doen de overheid en werkgevers.
Daarnaast word er gedaan als of het de schuld is van de uitkeringsgerechtigden zelf. Ik en velen met mij vroegen niet om ontslagen te worden. Het is de werkgevers die mensen ontslaan. Het zijn ook de werkgevers die bepalen wie er werkt en wie niet. Het niet vinden van een nieuwe arbeidsbetrekking is dus mijn schuld?? ik ben afhankelijk van een werkgever of werkgevers, die mij, voor hun, willen laten werken.
Afstand tot de arbeidsmarkt is inderdaad een verzonnen term met als doel mensen een schuld aan te praten om ze op die manier te dwingen tot dwangarbeid.
We praten dus over regulier en commercieel werk. Begrijpen jullie me nu als ik zeg dat je voor arbeid altijd een loon moet afdwingen.
Ohh we negeren als werkgever de wet en regelgeving maar omwille van de winst van de bedrijven?
Bullshit.