Grote hongerstakingsactie zet Teeven verder onder druk
Tentenkampen van vluchtelingen, door vluchtelingen in gebruik genomen kerken in Den Haag en Amsterdam, ophef en woede over overheidsrepressie tegen de vluchteling Aleksandr Dolmatov, die daardoor geen andere uitweg meer zag dan zelfmoord, protest binnen en buiten de PvdA tegen het asielbeleid en tegen de dreigende strafbaarstelling van mensen zonder papieren, voortdurende acties en demonstraties, en nu ook nog massale hongerstakingen van vluchtelingen in gevangenissen op Schiphol en in Rotterdam. Het mag duidelijk zijn dat VVD-staatssecretaris Fred Teeven en zijn handlangers inmiddels flink onder vuur zijn komen te liggen.
Het No Border Netwerk organiseerde afgelopen zondag, op bevrijdingsdag, een solidariteitstour langs drie detentiecentra waar migranten en vluchtelingen zitten opgesloten. In de nieuwe grensgevangenis op Schiphol-West bleken meer dan 20 gevangenen sinds 1 mei in hongerstaking te zijn gegaan. Hun eis luidt: vrijheid. Het gaat om vluchtelingen die Nederland per vliegtuig via luchthaven Schiphol zijn binnengekomen, asiel hebben aangevraagd, dus nog in de asielprocedure zitten en toch worden opgesloten. Door de vluchtelingen voor het aanvragen van asiel te straffen met gevangenschap schendt de overheid de mensenrechten. Maar ondanks kritiek op deze vorm van vrijheidsberoving, onder meer van VluchtelingenWerk en de VN-vluchtelingenorganisatie UNHCR, blijven Teeven en zijn vriendjes dit schandalige beleid voortzetten. Vluchtelingen die over land arriveren en asiel aanvragen, worden overigens niet gevangen gezet. Absurd genoeg bepaalt dus de aard van het vervoersmiddel waarmee de vluchteling naar Nederland komt of hij gedurende zijn asielprocedure van zijn vrijheid wordt beroofd.
Chantagepolitiek
In navolging van de Schiphol-hongerstaking weigerden gisteren in het detentiecentrum in Rotterdam minstens 80 en waarschijnlijk meer dan 100 gevangenen om te eten. Ongeveer 10 vluchtelingen zijn zelfs in dorststaking gegaan. Minstens 130 mensen in twee gevangenissen zetten momenteel dus letterlijk hun lichaam en leven in om vrij te zijn, respect te krijgen en een menswaardig bestaan te kunnen leiden. Ook in het verleden hebben veel opgesloten migranten en migranten zich individueel en collectief met allerlei middelen verzet tegen vrijheidsberoving door de overheid. De autoriteiten hebben altijd geprobeerd om hongerstakingen en andere acties in detentiecentra met botte repressie de kop in te drukken. Zo werden hongerstakers vaak in de isoleercel gegooid en psychisch zwaar onder druk gezet. Ook nu is dat het geval, zo heeft een woordvoerder van de hongerstakers in het Rotterdamse detentiecentrum inmiddels laten weten. Opvallend aan de huidige hongerstaking is het grote aantal deelnemers en de tamelijk grote publicitaire aandacht die de actie heeft gekregen. Daardoor kan het protest minder makkelijk in de kiem worden gesmoord. Hoe meer gevangenen zich aansluiten bij het protest en hoe meer steun ze krijgen, hoe moeilijker het wordt voor allerhande beleids- en opiniemakers om de hongerstakers te stigmatiseren en te criminaliseren. Verwacht mag worden dat de dames en heren politici en hun geestverwanten in koor zullen roepen dat de hongerstakers zich schuldig maken aan chantage. Maar het is juist de overheid die een chantagepolitiek voert door migranten en vluchtelingen stelselmatig het mes op de keel te zetten. En wie wordt opgejaagd, uitgerookt, vernederd, gevangen gezet en kapot gemaakt, zoals mensen zonder papieren dat aan den lijve ondervinden, die blijft uiteindelijk geen andere keuze over dan in opstand te komen en een gevecht op leven en dood aan te gaan. Deze loodzware strijd tegen uitsluiting, opsluiting en uitzetting behoort massaal te worden ondersteund.
Volg het nieuws over de hongerstakingen hier en hier.
Harry Westerink
Uit bescheidenheid had ik dit artikel, met mijn commentaar, alleen willen delen via fb, maar zie nu hier dat er weinig animo is de discussie aan te gaan over wat er werkelijk loos is. Vandaar mijn reactie, gecopypast van mijn fb, hier toch maar gepost. Ben namelijk toch wel erg benieuwd naar hoe er verder over gedacht wordt. Bij voorbaat sorry voor dat ik nogal vaak uit eigen ervaringen reageer, vooral omdat ik zeker weet dat die waar zijn.
Als ik uitga van de calculerende moraliteit van bewindspersonen dan vind ik hongerstaken, en bij sommige asielzoekers dus zelfs dorststaken, geen goed strijdmidel om je rechten te verdedigen. De asielzoeker is er dan volledig afhankelijk van of zijn actie de publiciteit wel haalt, en of er wel menswaardig over die actievorm wordt gedacht en in beeld wordt gebracht in de media. Deze actievorm chantage noemen geeft aan waar de moraliteit ligt bij wie dit zegt. Of dergelijke personen zelf geneigd zijn te zwichten voor èchte chantage is dan meteen duidelijk. Vanuit hùn calculerende moraliteit om het precies te duiden. Nimmer zal ik nog een stem uitbrengen op een partij die dergelijke tot chantage geneigde personen als onze volksvertegenwoordigers in ons Parlement hebben zitten.
Voor de calculerende moraliteit is het alleen van belang of de misère van een asielzoeker, maar het kan voor dergelijken om het even wat voor rechtzoeker zijn, die zijn protest kracht bijzet met een actie die appèleert aan de menselijkheid van bewindspersonen, en aan die van het volk die dergelijke personen in de Regering hebben verkozen, hun zelf persoonlijk raakt. Hunzelf persoonlijk raakt in de zin van, kunnen zij in een later stadium eventueel nog winst uit de misère van rechtenloosheid van deze keer asielzoekers afpersen. Wat dit betreft schrijft hun calculerende moraliteit hun voor dat een levende asielzoeker voor hun evenveel waard is als een dooie.
Heroische acties als deze hebben op calculerende bewindspersonen alleen effect als er na zo’n actie nog wat voor ze overblijft om mee te pronken. Zo van zie je wel, dank zij mij is recht gedaan. Bij een bij voorbaat, niet in het minst mede door hun eigen optreden [of in plaats van aftreden bijvoorbeeld in het geval Teeven], niet aanwezig rechtsstatelijk rechtdoen, heeft het recht voor hun evenveel waarde als het pleepapier waarop zij hun soort recht schrijven, met de stront uit hun bilnaad als ze hebben gescheten. Sharon Gesthuizen’s strond stinkt naar schijterigheid om voor je mening uit te komen, ten minste als zij die heeft. Hoe dan ook, stinken doet het onverdraaglijk!
Sorry voor mijn welriekende taal. Hongerstaken was ooit een strijdmiddel van mezelf in een vergelijkbare situatie, toen ik moest kiezen tussen het gevang of mijn militaire dienstplicht vervullen. Mijn actie om erkenning van mijn politieke gewetensbezwaren had toendertijd wel succes omdat het Ministerie van Defensie niets meer had aan een dooie soldaat die ook nog de calculerende moraliteit van zijn maten en zijn meerderen aantastte. Later zouden er nog wel achterbakse rancuneuze repercussies van overheden met hun geheimediensten mij ten deel vallen, die mijn verdere leven zouden bepalen. Maar tijdens mijn hongerstakingsactie werd ik, blijkbaar in shock of flauwgevallen, tijdens oefening op de stormbaan in de kazerne, per ambulance afgevoerd, en een dag of wat in het militair hospitaal onder de wol gestopt, tot ik weer op krachten was voor een gesprekje met een psycholoog van een paar seconden lang, die mij wegens gebreken afkeurde, alleen welke gebreken dat stond er niet bij. En zo ging ik dus de volgende dag al met groot verlof, en werd thuis verwent met allemaal lekkere dingen tot ik weer op gewicht was. Maar voor mij was duidelijk dat je geweten alleen wordt erkent als het je meerdere iets opbrengt of doordat het hem iets gaat kosten als hij geen erkenning geeft. Dat is in deze kwestie van asielzoekers helaas niet zo, tenzij iemand deze bewindspersonen ervan weet te overtuigen dat een asielzoeker iemand is met een waardevol eigen politiek geweten die hem noodzaakt te doen wat hij doet [!!!].
Want volgens calculerende bewindspersonen is het hebben van een politiek geweten maar een van de twee; of chantage, of een gebrek! En daarmee lopen ze zich te verkopen, en er zijn er maar weinigen die dit zien.