Initiatief en controverse is wat we nodig hebben

Ik begin er een beetje moe van te worden. Door de band genomen volgt het politieke debat – over eender welk onderwerp – op dit moment de volgende structuur: 1) er gebeurt iets ergs (zoals nu in Keulen), 2) rechts duikt erop en instrumentaliseert het leed dat mensen is aangedaan om alle vluchtelingen/moslims weer eens de schuld te kunnen geven 3) links verweert zich op tal van fora tegen die rechtse instrumentalisering en betoogt waarom het allemaal wat genuanceerder ligt. Maar ondertussen heeft rechts de toon alweer gezet, het debat alweer geframed, en hebben wij het allemaal wéér over vluchtelingen/moslims – zelfs al is ons punt dan misschien dat die vluchtelingen/moslims er juist níet alles mee te maken hebben. Ondertussen spint rechts alleen maar garen bij deze respons: wie zich vanuit links-progressief perspectief in dit debat wil mengen, moet zich immers éérst op hun terrein wagen. Hoe je het ook wendt of keert: wie zich in de positie bevindt om het debat te framen en naar zijn hand te zetten, heeft geen nood aan goede argumenten. Waarheid en nuance veranderen daar niets aan – initiatief en controverse is wat we nodig hebben. Dat is waarom het verzet tegen ‘Zwarte Piet’ – misschien wel als enige progressieve thema – op dit moment wél terrein lijkt te winnen. Zolang we dat als links niet leren, blijven we achter Geert W. en de zijnen aanhobbelen.

Mathijs van de Sande over Scherpste opinies over Keulen: ‘De tijd van lafheid is voorbij’ (Volkskrant)