Is Petrus links?
Christenen gaan ervan uit dat ze na hun overlijden op andere wijze verder leven. Sommigen veronderstellen dat ze aan de poort naar het eeuwige leven, de hemel, worden beoordeeld door de apostel Petrus. Voor een aantal van die christenen lijkt dit vooruitzicht hen op het eind van hun leven wel op nieuwe inzichten te brengen. Alle fouten uit hun verleden proberen ze zo op de valreep nog even te corrigeren voordat ze voor Petrus moeten verschijnen.
Bert de Vries
CDA-coryfee Bert de Vries schreef enkele jaren geleden het boek “Overmoed en onbehagen”. Daarin veegde hij de vloer aan met de conservatieve plannen van de kabinetten Balkenende. Zonder enige economische noodzaak, maar vooral vanuit een rechtse ideologie, presenteerde Balkenende zijn plannen, aldus De Vries. De doemscenario’s die de conservatieven voortdurend in hun achterhoofd hebben bij het maken van beleid zijn aan de vroegere minister van Sociale Zaken en Werkgelegenheid niet besteed. Angst voor de hoge staatsschuld en de vergrijzing vindt hij totaal niet nodig en overdreven. Natuurlijk zijn er problemen, maar die hoeven volgens hem niet met zulke harde ingrepen te worden opgelost.
Toen De Vries zelf nog actief was in de politiek, tapte hij uit een heel ander vaatje. De dissidenten Scholten en Dijkman werden door hem vakkundig uit de Kamerfractie gewerkt. De reden? Ze waren het oneens met het defensiebeleid en de houding van het CDA ten opzichte van het apartheidsbewind in Zuid-Afrika. Later werd De Vries bewindsman in het derde kabinet Lubbers en in die hoedanigheid deed hij de uitspraak dat de WAO vol zat met “aanstellers”. De poging van de regering om de WAO uit te kleden lokte een groot maatschappelijk conflict uit met demonstraties en stakingen.
De Vries, die toen kans zag dit conflict tot een einde te brengen door een compromisvoorstel, was in die periode een van de helden van het CDA. Maar ja, dat was vóór hij het licht zag en de partijtop hevig irriteerde met zijn boek. Nu had De Vries in zijn actieve periode ondanks alles bij veel mensen nog een sociaal imago. Dat kunnen we van Dries van Agt niet zeggen, maar ook hij lijkt wel een flinke politieke draai te hebben gemaakt.
Dries van Agt
Van Agt, die van 1977 tot 1982 minister-president was, is tegenwoordig vrij vaak in het nieuws als voorvechter van de Palestijnen. Op zijn persoonlijke website laat hij ook niet na bij voortduring te wijzen op het ondraaglijke lot van de Palestijnen. Om deze reden is Van Agt voor veel linkse mensen ineens een soort held geworden. Maar is dat terecht?
Het lijkt een humaan standpunt dat hij zich uitspreekt tegen het bij tijd en wijle bikkelharde optreden van het Israëlische leger tegen de Palestijnen. Als we echter op zijn eigen website naar de pagina christenen en Palestina kijken, dan lijkt daar de aap uit de mouw te komen. Daar blijkt het vooral te gaan om de Palestijnse christenen, de mensen die volgens zijn zeggen afstammen van de christenen uit de tijd van Jezus zelf. Zou de katholieke Van Agt dan toch niet zo’n ommezwaai hebben gemaakt, maar nog steeds vooral kijken naar wat de “ware moederkerk van Rome” beweegt? In dit opzicht is het ook opvallend dat hij pas tijdens een bezoek aan Bethlehem ineens het licht zag. Het lijkt ook beter te passen bij zijn uitspraak in 1972. Hij beweerde toen namelijk dat hij geschikt was om te begrijpen dat de Duitse oorlogsmisdadigers die nog steeds vastzaten in Breda nu eindelijk eens moesten worden vrijgelaten. Hij was immers “Ariër”. Zijn voorganger Polak met een Joodse achtergrond kon dat natuurlijk niet begrijpen.
Misschien moeten we Van Agt echter toch het voordeel van de twijfel geven. Dan blijven we wel zitten met de vraag hoe het mogelijk is dat iemand die in de jaren zeventig en tachtig de schrik van vooruitstrevend Nederland was, zich nu ineens opstelt als voorvechter van een zaak waar hij toen niets van wilde weten.
Ruud Lubbers
Twaalf jaar lang gaf minister-president Lubbers van 1982 tot 1994 vorm aan de neo-liberale politiek van een terugtredende overheid en afbraak van sociale voorzieningen. Aan de leiband lopend van de VS steunde hij in die jaren ook de kernbewapening. Toen honderdduizenden Nederlanders in die jaren demonstreerden tegen de plaatsing van kruisraketten met kernkoppen in ons land, vond Lubbers die demonstraties maar niks. Hij wilde plaatsen.
Wie schetste onze verbazing toen we de NRC van 6 februari onder ogen kregen. Daarin stond dat Ruud Lubbers zitting had genomen in een werkgroep van het Interkerkelijk Vredesberaad (IKV). Hij blijkt zelfs al jaren een kernwapenvrije wereld te bepleiten. Ook hij is blijkbaar een late bekeerling.
Helaas pindakaas
Uiteraard is er niets mis mee als mensen tot inkeer komen en zich alsnog willen inzetten voor een sociale en rechtvaardige wereld. Toch geeft het te denken dat het soms zo lang duurt. Waarom zien sommige mensen het licht pas als ze geen macht meer hebben? Het is leuk voor de publiciteit, maar de Palestijnen hadden er misschien meer aan gehad als Van Agt zich in de tijd dat hij premier was voor hen had ingezet. Hetzelfde geldt natuurlijk voor de mensen die de dupe zijn geworden van de sociale afbraakpolitiek onder De Vries en Lubbers.
Helaas is het zo dat de machthebbers vrijwel altijd meer begaan zijn met de belangen van grote concerns of zich aansluiten bij de heersende wereldmacht. We kunnen ons voorstellen dat ze het daar zelf wel eens moeilijk mee hebben, maar blijkbaar kunnen ze zich er maar moeilijk aan onttrekken het spel mee te spelen. De meeste politici geloven op het moment dat ze hun werk doen echter waarschijnlijk gewoon in de zaken waar ze mee bezig zijn. Of zou het zo zijn dat ze alles wat ze deden echt met tegenzin deden? We mogen natuurlijk niet vergeten dat de christen-democratie niet alleen maar rechts is, maar altijd ook een sociale inslag heeft gehad. Zeker vroeger was dat zo. De Vries, Van Agt en Lubbers zijn uiteraard alle drie voorbeelden van oudere politici die, veel meer dan de tegenwoordige, gevoel hadden voor de sociale verhoudingen. Ze hebben in de tijd dat ze “aan de knoppen zaten” misschien wel tegen hun zin mede vorm gegeven aan een rechtser CDA. Onder indruk van de aanval die wereldwijd werd gelanceerd op de verworvenheden van de vakbeweging en linkse politiek hebben ze enthousiast meegedaan aan de verrechtsing van de samenleving. Buiten hun macht om is dat allemaal erg ver doorgeschoten en daar hebben ze dan nu misschien een beetje spijt van. Als dit waar is, dan maakt dat het natuurlijk allemaal des te triester, daar helpt geen Petrus tegen.
Tot zover de concept-tekst voor het artikel.
De Tribune-redactie leek het een goed idee om hier inderdaad aandacht aan te besteden. Maar het moest dan wel op een politiek verantwoorde manier natuurlijk. Want ja, wie weet kon er ooit nog eens worden samengewerkt met die jongens van het CDA. Wat er toen uit de bus rolde, was een bijna hagiografisch interview met Dries van Agt. Wat ik had geschreven, was ongetwijfeld vatbaar voor verbetering, maar wat er nu van gemaakt was…. Alles voor de regeringsdeelname, nietwaar.
Sjaak van der Velden
Beste Sjaak van der Velden, het is goed dat je dit onder de aandacht brengt.
“Misschien moeten we Van Agt echter toch het voordeel van de twijfel geven. Dan blijven we wel zitten met de vraag hoe het mogelijk is dat iemand die in de jaren zeventig en tachtig de schrik van vooruitstrevend Nederland was zich nu ineens opstelt als voorvechter van een zaak waar hij toen niets van wilde weten.”
Ik denk dat hij voor Nederland nog steeds hetzelfde voorstaat voor wat betreft zijn neoliberale standpunten van toen, wat dat betreft vind hij ook nog steeds alle politici uit die tijd, tot en met de PvdA-er Wim Kok aan zijn zijde. Latere politici helaas voor het merendeel eveneens. Dus dat voordeel van de twijfel komt wat mij betreft de grens van Palestina niet over. Alleen, waar is die grens nu of waar nog Palestina, of waar en hoe trachten de meeste palestijnen te overleven?
Gedane zaken is het handelsmerk waar ze het voor doen en dat is de schrik van niet alleen vooruitstrevend Nederland. En daar bovenop, op een moment is er al zoveel over iets gezegd dat het als afgedaan wordt bekeken en verder genegeerd. Wat nou recht? Gedane zaken is de lange termijn politiek van elke religie. Gedane zaken als doelstelling van hun barbarij tegen de vooruitstrevende mens. Uiteindelijk blijven alleen de vragen over; hoeveel walging kun je verdragen en hoeveel absurdisme heb je geleerd te aanvaarden.
Kan me echter ook wel iets voorstellen bij hoe de SP zich houdt in deze kwestie. Denkt wel mee te mogen regeren als zij zich wat aanpast aan de mainstream, zo hier en daar bereidheid toont wel met de wolven mee te willen huilen, de voor de mainstream ‘explosieve import producten’ uit de door Israël bezette gebieden bijvoorbeeld daarmee ook wat minder hoog op de prioriteitenlijst plaatsen, in de verwachting dat andere toch wel het stokje overnemen enz. enz.
Tot ze er op een gegeven moment achter komen dat aan de absolute onderkant van de samenleving in ons land de illegaal gemaakte mens dezelfde positie in het land heeft als een Palestijn in de door Israël bezette gebieden. Nee erger nog, israëlische palestijnen worden al net zo op dezelfde manier illegaal gemaakt om hun bewegingsvrijheid te beperken en nog erger dingen als deportatie en hun huizen slopen terwijl het continue treiteren van Palestijnen in die Joodse apartheidsstaat en de door Israël bezette gebieden vormen aanneemt die ieder mens tot verbijstering brengt.
Het allerergste is dat zolang Israël ermee wegkomt zij het slechtste voorbeeld geeft van hoe het ook kan aan onze eigen fascisten die al net zo op dezelfde wijze door het zaaien van angst en haat zich een plek in de regeringsmacht hebben geforceerd. En daar hebben zij veel hulp bij gekregen van onder meer het hele politieke spectrum aan politici en media op een enkele uitzondering na. Zij tellen hun zegeningen en de economie van ons land en onze vooruitstrevers voorzover zij al niet ‘om’ zijn worden verder gemarginaliseerd tot vijanden van de neoliberale strafstaat.
De volgende stap waar links Nederland allert op moet zijn is die van het collectieve straffen van bevolkingsgroepen, het fascistische mes dat twee snijkanten heeft in het met collectieve straf voor bepaalde minderheden geforceerde politieke klimaat in ons land. Ook al beweren ze dat dit niet zo is zijn de uitkomsten toch overduidelijk.
Die van de ene snijkant die de fascistoïde meelopers die hun stem eraan geven in verkiezingen en de tweede snijkant die de collectief gestraften dusdanig in hun levenspeil pakt tot zij geschikt zijn gemaakt voor nog verdere deprivatie. Alleen op dit laagste niveau willen de kerken en gemeentes e.d. dan wel weer in de buidel tasten voor liefdadigheidswerken die alleen de symptomen van deprivatie voor een deel willen wegnemen. Het demoniseren en treiteren blijft er onderdeel van want een stilgehouden mes snijdt niet.
In ons land waar deze vorm van liefdadigheidswerken net zoals nergens lukken houdt de mainstream zich stil en keert het schip de wal.