Privédetectives schaduwen bijstandsmoeder in Hoeksche Waard dag en nacht

In 2014 werd ik letterlijk overvallen met een onaangekondigd huisbezoek door 2 voormalige politierechercheurs. “Wie voedt eigenlijk uw kind op?” werd me gevraagd. Van wie zijn die kratjes bier in de keuken? Van wie is de was in die wasmand? Er werd zelfs tussen mijn schone was gesnuffeld. Er volgde twee gesprekken op het kantoor van de RSD waarvan ik tot op heden overigens geen gespreksverslag heb ontvangen. Ik kreeg foto’s te zien die van mij, mijn kind en mijn vriend met een telelens zijn gemaakt. Heeft u al met uw vriend gesproken over de toekomst? Zou u niet eens aan samenwonen gaan denken? (…) Ik heb een lijst van de RSD gekregen. Op deze lijst moet ik nu iedere minuut die mijn partner in mijn woning is registreren. Dat zullen de rechercheurs dan controleren aan de hand van hun eigen bevindingen. Hoe lang ik die lijst in moet vullen is niet te zeggen. Hoe vaak ze observeren is ook niet te zeggen. Als zij om half tien ’s avonds toevallig langsrijden en zijn auto zien staan weten zij niet dat hij vijf minuten later weg rijdt om aan zijn nachtdienst te beginnen. Waar houdt dit op? Hoeveel privacy moet ik nog opgeven? Gaat dit net zo lang door tot ik op de lijst kan invullen dat hij helemaal niet meer langskomt? Ik vraag u: hoe lang mag dit onderzoek doorgaan? Is het geoorloofd dat een mens meer dan tien maanden lang wordt beroofd van zijn privacy? Wat gebeurt er met de foto’s die zijn genomen van mij, mijn kind en mijn vriend? Hoe lang nog moet ik leven met angsten, stress en nachtmerries? Wanneer kan ik weer naar buiten zonder het gevoel te hebben dat ik word gevolgd? Wie zijn er benaderd voor dit onderzoek: mijn buren, moeders bij school? Met ander woorden: wie kan ik in mijn omgeving nog vertrouwen? De afgelopen tien maanden is mijn leven veranderd in een hel. Ik slaap slecht en als ik slaap heb ik nachtmerries. Ik bezoek momenteel een psycholoog en gebruik medicatie tegen de stress. Ik wil zo graag de rust bieden aan mijn zoon die dat heel hard nodig heeft. In plaats daarvan schrik ik op van iedere beweging voor de deur. Afgelopen week heb ik, voor het eerst sinds lange tijd, de gordijnen overdag weer open durven doen, maar buiten kijk ik nog steeds over mijn schouder. Nadenken bij elke boodschap die ik doe; of ik niet teveel koop omdat dan misschien de verdenking toe neemt. Bij elke stap die ik zet, bij iedere financiële transactie, afspraak met of bezoek van mijn vriend alleen maar kunnen denken of DIT het moment is waar ze op zitten te wachten? Mijn psycholoog blijft maar zeggen dat ik de knop om moet zetten maar dat lukt me helaas niet meer.

In Sociale Dienst Hoekse Waard huurt voor 200.000 detective in (Delangemars)