Zonder papieren: De Afghaanse werkelijkheid volgens de IND

Protest tegen eerwraak

Het inloopspreekuur van De Fabel van de illegaal, de Leidse steungroep voor mensen zonder papieren, wordt af en toe bezocht door jonge mannen die zijn gevlucht uit Afghanistan wegens de dreiging van eerwraak. Hun leven loopt gevaar, want de moslimfundamentalistische Taliban hebben de doodstraf over hen uitgesproken. Als de vluchtelingen naar Afghanistan terugkeren, dan dreigt dat vonnis voltrokken te worden.

Wat voor misdaad hebben deze mannen volgens de Taliban gepleegd? Ze hebben een verboden relatie met een vrouw gehad, buiten het huwelijk. Ze zijn verliefd geworden op een vrouw zonder met haar te zijn getrouwd. Ze hebben met een vrouw gesproken, met haar gelachen, met haar gewandeld. Ze hebben haar complimenten gegeven, en haar wel eens gekust en geliefkoosd. Misschien zijn ze zelfs nog intiemer met haar geweest. Dat is in de ogen van moslimfundamentalisten een grote zonde, waarvoor niet alleen de vluchteling, maar ook zijn familie mag en moet worden omgebracht. En niet te vergeten de geliefde van de vluchteling. Soms vertelt een vluchteling met tranen in zijn ogen dat zijn vader of zijn broer is vermoord, omdat hijzelf contact onderhield met een vrouw met wie hij niet was getrouwd. Soms heeft hij tot zijn grote verdriet gehoord dat de vrouw van wie hij hield, is gestenigd of mishandeld. Hals over kop heeft hij daarop zijn land moeten verlaten, omdat de familie van de vrouw of anderen ook hem dreigden te doden. Afghaanse vrouwen hebben vaak zelfs niet eens de mogelijkheid om naar een westers land te vluchten en daar bescherming te zoeken. Als ontdekt wordt dat ze een liefdesrelatie buiten het huwelijk hebben, dan lopen ze het levensgrote risico om vermoord of maatschappelijk uitgestoten te worden.

Als deze vluchtelingen de steungroep bezoeken, dan hebben ze ook in Nederland al een lange lijdensweg achter de rug. Ze hebben asiel aangevraagd. Ze hebben veiligheid en bescherming gezocht, maar nooit gevonden. De IND heeft hen namelijk afgewezen en illegaal gemaakt. Ze hebben de IND-ambtenaren uitgelegd wat er is gebeurd en waarom ze zijn gevlucht. Maar de IND ontkent glashard de werkelijkheid. Volgens de robotten van de afwijsmachine is het zo onverstandig en zo gevaarlijk om als man in Afghanistan met een vreemde vrouw op straat te lopen en met haar te praten dat het simpelweg niet kan zijn gebeurd. “Het mag niet, dus het gebeurt niet, dus jij liegt”, zo zet de IND de vluchtelingen klem. Het is alsof iemand in Nederland naar de politie zou gaan omdat hij is bestolen, en dat de agenten dan zouden zeggen: “Diefstal mag niet, dus gebeurt het niet, dus jij liegt”. Dat is toch absurd.

Wanhopig heffen de vluchtelingen hun armen op en verklaren ze tegenover de spreekuurmedewerker: “Maar zo gaat dat nu eenmaal met mannen en vrouwen, ook in Afghanistan. Dat gebeurt overal ter wereld. Dat is de liefde.” De IND echter weet het beter: in Afghanistan lopen mannen en vrouwen nooit naast elkaar, praten ze nooit met elkaar, lachen ze elkaar nooit toe, flirten ze nooit met elkaar, raken ze nooit verkikkerd op elkaar, kussen ze elkaar nooit, tenzij ze zijn getrouwd. De Taliban-propaganda is volgens de IND de realiteit in Afghanistan. De migratiedienst gebruikt die propaganda om de vluchtelingen tot leugenaars te maken. De macht van de IND om de gewenste werkelijkheid uit de duim te zuigen, maakt en breekt de vluchtelingen. Dat is de muur waar ze met hun hoofd op stuklopen. Dat is het prikkeldraad waar ze in verstrikt raken.

Harry Westerink