De Peueraar 6, februari 1991

Auteur:


Van crisis naar oorlog

Onderstaand stuk is van voor de oorlog, dat wil zeggen het is geschreven vlak voor het uitbreken van de Golfoorlog. Het gaat in op de achtergronden van de Golfcrisis, die leidde tot een bloedige oorlog. Ook het verzet tegen de (dreigende) oorlog komt ter sprake. Een deel van het stuk is overgenomen uit het blad Promotor.

De inval in en de annexatie van Koeweit door Saddam Hoessein en zijn fascistische regime was een misdaad. Niettemin is er veel minder reden tot (huichelachtige en opgeklopte) verontwaardiging dan de Westerse massamedia ons willen doen wijsmaken. En er is al helemaal geen reden om te treuren om het daardoor ontstane machtsverlies van het Koeweitse familiebedrijf As Sabah. Westerse regeringsleiders en de regime getrouwe Westerse pers huilen krokodillentranen. Zowel als ze het hebben over de rechten van de soevereine staat Koeweit en zijn familieregering, als om hun inspanningen om de "naakte agressie" en "expansiedrang" van Saddam Hussein in te perken". Deze propagandaleugens slaan nergens op en zijn alleen bedoeld om de ware bedoelingen en de werkelijke stand van zaken in deze regio te verbergen voor de publieke opinie. De staat Koeweit is niet veel meer dan een familiebedrijf, opgezet door de koloniale overheersers om verzekerd te zijn van een constante aanvoer van veel te goedkope olie. Maar ook het beroep dat Saddam Hussein doet op principes als "Arabische eenheid" en "heilige oorlog" is een propagandaleugen.

Iraks buitenlandse politiek van het laatste halfjaar is vooral bedoeld om de aandacht van de ontevreden bevolking af te leiden van de failliete binnenlandse situatie. Via annexatie van de Koeweitse olieproductie probeert Irak de eigen problemen te verlichten. Zowel Irak als de grote wereldheersers (de Verenigde Staten en Engeland voorop) passen dezelfde buitenlandse politieke strategieën toe. De Golfoorlog gaat er dan ook bovenal om wie er wel en niet het "recht" heeft om buiten de eigen landsgrenzen te mogen ingrijpen om de eigen politieke en economische elite te helpen. Zodoende is de inzet van de Golfoorlog niet meer dan een strijd tussen de belangen van dictators en imperialisten onderling. Gelijk of ze nu Hussein of Bush heten. Diegenen die de tol betalen bij welke uitkomst dán ook zijn de bevolking in de regio, de soldaten van de oorlogvoerende landen en de armsten in de Derde Wereld-landen. En uiteindelijk alle werkers en gewone mensen in de hele wereld.

Het gaat om de olie

"De prioriteit is de petroleum. Door Saoedi-Arabië te beschermen moeten de Verenigde Staten erin slagen de olieprijzen te doen dalen. Daar ligt het ware belang van het Westen."

"De taak na de Tweede Wereldoorlog was het communisme tegen te houden. Vandaag staan we voor de taak de toegang vrij te houden tot de energiebronnen waarvan de geïndustrialiseerde wereld afhangt."

Deze twee citaten van vooraanstaande Amerikaanse politieke strategen, namelijk Brezinski en Samuelson, geven precies aan waar het in de Golfoorlog om draait. De citaten onderstrepen ongewild het feit dat de doelen die de VS proberen te bereiken in het Midden-Oosten gelijk zijn aan de koloniale politieke strategie die de Westerse landen al bijna 200 jaar toepassen in dit gebied.

Het Midden-Oosten moet dienen voor een constante aanvoer van een stabiele hoeveelheid olie tegen zeer lage prijzen. Dat was de rode draad die door de vroegere koloniale overheersing liep. En dat is nog steeds de rode draad die doorloopt bij het installeren van Arabische marionettenregeringen en bij militaire interventies zoals nu.

Verzet tegen de Golfoorlog, om te beginnen (nog) niet in Nederland

Wereldwijd is er sprake van opkomend verzet tegen de Golfoorlog. In de VS, Europa, en ook in Nederland, spreken traditionele vredesgroepen en parlementair georganiseerde linkse partijen zich uit tegen de oorlog(voorbereidingen). Maar als het gaat om de verborgen oorlogvoering, het economische uitbuitingssysteem en de rol van de VN-Veiligheidsraad, dan blijken veel van deze organisaties er twijfelachtige standpunten op na te houden. Veel mensen die in principe de Golfoorlog afwijzen, leunen sterk tegen de VN-resoluties aan. Hierbij wordt (bewust?) vergeten dat de Veiligheidsraad niet meer is dan de optelsom van de 5 machtigste imperialistische bazen van de wereld. Sinds wanneer gaan we degenen steunen die er alle belang bij hebben dat de huidige wereldorde, dat wil zeggen de huidige uitbuiting in stand blijft? Het veroordelen van de huidige oorlog(voorbereidingen) in de Golf en tegelijkertijd het verdedigen van de handelingen van de Veiligheidsraad is inconsequent. Het is gelijk aan het verwerpen van overbodig autoverkeer, terwijl men vol lof is over de inhoud van de reclamecampagne voor auto's met katalysator.

In Nederland is het verzet heel aarzelend op gang gekomen. Er ontstond een paar maanden geleden een Komitee Anti-Golf Oorlog (KAGO), maar dat is intern nogal verdeeld en kan niet echt een vuist maken. Recentelijk is gebleken dat de hele infrastructuur van de vredesbeweging uit elkaar is gevallen en al jaren op z'n gat ligt. Hollanditis, wie kent dat woord? Demonstraties van honderdduizenden mensen, waar zijn ze?

Dat er in Nederland zo weinig geprotesteerd wordt tegen de Golfoorlog, is des te schrijnender, als blijkt dat het in het buitenland wel kan. In het weekeinde van 12 en 13 januari bijvoorbeeld, vlak voor het aflopen van het VN-ultimatum op 15 januari, gingen letterlijk honderdduizenden de straat op in Rome en Londen en in Brussel tienduizenden. En in Rotterdam op zaterdag 12 januari? Amper duizend! Diverse picketlines her en der in den lande brachten slechts tientallen mensen op de been. Kommer en kwel dus in wat eens de spraakmakende aanvoerder van de internationale vredesbeweging was.

Een boycot in plaats van een oorlog?

Er wordt nogal eens een vergelijking getrokken tussen de eis tot een handelsembargo, een boycot dus, tegen Zuid-Afrika en dat van Irak. Veel linkse mensen zijn immers ook voor een boycot van het apartheidsregime. Deze vergelijking gaat niet op. In Zuid-Afrika is sprake van een goed georganiseerde en breed gesteunde oppositiebeweging die bovendien zelf nog steeds om een handelsboycot vraagt. Zij worden daarmee in de rug gesteund in hun strijd tegen het apartheidsregime. In Irak is van zo'n situatie geen sprake. Een volledige handelsboycot betekent daar dat, zonder uitzicht op democratische verbeteringen, de bevolking van Koeweit en Irak onder hongerdruk wordt gezet. Een steun voor de oppositie volgt daar niet uit. Saddam Hussein heeft die de voorgaande jaren effectief onderdrukt en (dikwijls op grote schaal) letterlijk uit de weg geruimd. Het is daarbij belangrijk om te weten dat het regime in Irak gesteund werd door dezelfde landen die nu oorlog (willen) voeren tegen dat land. Toen Hussein duizenden opposanten vermoordde en opsloot, honderdduizenden liet afslachten in de door hem begonnen oorlog tegen Iran en duizenden Koerden met gifgasaanvallen uitroeide, waren het juist de 5 permanente leden van de Veiligheidsraad die voor 90% zorgden voor voldoende aanvoer van wapens, handelskredieten en zelfs directe militaire ondersteuning, zodat het regime in Irak zijn moorddadige gang kon gaan. Het waren toen ook die 5 wereldbazen van de Veiligheidsraad die geen anti-Iraakse resoluties aannamen. Als het bestrijden van een dictator als Hussein wordt overgelaten aan de Verenigde Naties, zoals we van Groen Links krijgen te horen, dan betekent dat, dat die bestrijding wordt overgelaten aan de bestaande wereldmachten. Blijkens de feiten hebben die er geen bezwaar tegen als er tegen de Arabische bevolking een schrik- en terreurbewind wordt gevoerd. Pas op het moment dat zo'n regime erin dreigt te slagen dat de westerse industrieën enkele dollars per vat meer moeten gaan betalen voor de olie, pas dan staan zij briesend van verontwaardiging op en ontdekken zij plotseling een "gek" en een "Hitler". De vrede die de Westerse landen en de door hen beheerste VN nastreven, is een vrede op imperialistische voorwaarden. Het is gebleken dat terreur en onderdrukking van grote delen van de wereldbevolking daar onlosmakelijk deel van uitmaken.


Een reactie op dit artikel door Kai

Terug