De Peueraar 16, december 1991

Auteur:

Hetgeen nu volgt is het tweede deel van een artikel over de Stop Europa '92-karavaan. Via Leiden, Den Haag, Rotterdam, Dortmund, Frankfurt, Wenen en Venetië kwamen wij in Milaan.

Milaan - Italië

In Milaan hadden we een tentenkamp in Parco Lanbro waar ook het jaarlijkse festival met die naam plaatsvond. Het programma bevatte concerten, discussies en een demonstratie tegen repressie. Helaas lag het zwaartepunt op de concerten en was de discussie nogal chaotisch. Dit was te wijten aan het taalprobleem, en aan het feit dat de discussies plaatsvonden in een open tent waar het vrij rumoerig was. Gelukkig was de demonstratie, met enkele duizenden mensen, vrij krachtig en dat maakte de sfeer weer wat beter.

De 4 dagen nadat het festival was afgelopen hebben we doorgebracht in La Casina, een gekraakte hoeve buiten Milaan. Hier hebben we de tijd genomen om met enkele Italiaanse groepen te praten en informatie uit te wisselen. Ook hebben we in deze periode een actie gehouden voor het Deense consulaat in Milaan tegen de uitzetting van 1000 Palestijnen uit Denemarken waarvan er 60 in hongerstaking zaten in een kerk in Kopenhagen.

Bern - Zwiterland

Al behoorlijk vermoeid trokken we naar Bern. In Bern bleek al snel dat alles goed was georganiseerd. Op de eerste dag was er een manifestatie in het midden van de stad met bands, dans, stands en optreden van de karavaan. Ook het publiek kwam opdagen dus het was redelijk geslaagd. Naast deze manifestatie was er een discussie-dag georganiseerd met 6 verschillende thema's, te weten: de nieuwe wereldorde, vrouwen en EG, asielpolitiek en migratie, repressie en criminalisering, kernenergie en kleinschalige agrarische bedrijfjes. De 6 roepen die hierover discussieerden kwamen 's avonds bijeen om alles wat uit de discussies kwam bijeen te brengen onder het motto verzetsperspectieven. Helaas kwamen hier niet echt verrassende dingen uit. Het belang van een internationale informatie-stroom (over en weer) werd benadrukt. Verder is er gesproken over een internationale actie-dag en over het aspect cult uur binnen de politieke strijd. Ik kan hier nu niet op ingaan vanwege de lengte van dit artikel.

Last but not least in Zwitserland: de demonstratie in Genève. In Genève was er dus een demonstratie tegen de privé-militie van huis-eigenaren die op 23 september 5 krakers ontvoerde en aan de poortdeur van de hoofdcommissaris van politie vastbond. De demonstratie was chaotisch: voor de speeches was geen interesse, iedereen schreeuwde door elkaar heen, ruiten braken links en rechts (hier is niks mis mee, maar dan moet je er niet 10 minuten naar staan kijken) het was volgens mij voor niemand

meer echt duidelijk waar men mee bezig was. Men wist niet meer welke route men moest lopen en hoe op de politie te reageren. Toen wij ons op de terug naar Bern bevonden werd onze bus door politie gevolgd. Na enige kilometers werden we tot stoppen gedwongen. Meteen werden we door circa 15 marechaussee in oorlogstenue omsingeld. Men wilde een routine-controle houden ter bescherming van een OPEC-conferentie die in Genève plaatsvond. Wij ondervinden echter elke keer dat mensen die zich tegen fascistische activiteiten verzetten, door de staat gecriminaliseerd worden. Daarom wilden wij eerst met een advocaat praten, alvorens op hun vorderingen in te gaan. We moesten mee naar het politiebureau bij het vliegveld en daar zouden we dan contact op kunnen nemen met een advocaat. Daar aangekomen werden we echter opgedeeld en in busjes naar verschillende bureaus in Genève gebracht waar we in cellen gestopt werden en onze paspoorten en personalia uitgezocht. Groepje voor groepje brachten ze ons terug naar het vliegveld waar ze heel vlijtig onze bus ondersteboven hadden gekeerd. Drieëneenhalf uur werden we door de politie vastgehouden totdat ze ons bevolen de bus in te gaan en weg te rijden.

Lyon - Frankrijk

In Lyon was een redelijk druk programma georganiseerd. Helaas konden enkele dingen niet doorgaan zodat het programma wat restte wat magertjes bleek. De eerste programma-dag zouden we in ieder geval naar de wijk Vaulx-en-Velin gaan, een wijk waar veel gekleurde mensen wonen.

Hier was een concert georganiseerd met rai-muziek, reggae en dergelijke. Verder zou er een acrobatiek- en vuur-show zijn vanuit de karavaan. In de zaal heerste een hectische sfeer. Groepen mensen kwamen binnen zonder te betalen en dat irriteerde sommige mensen wel (het was een benefiet) en sommige mensen niet ( misschien hebben ze geen geld). Verder werd er veel geschreeuwd omdat er enkele ladderzatte personen aanwezig waren. Dit tot ergernis van de band die het eerst speelde. Toch was het op dat moment best gezellig. (Al kon je je afvragen waarom er in alle talen gezwegen werd over Europa'92.) Naarmate de tijd vorderde werd de sfeer echter steeds vrouwonvriendelijker. Er werd dan ook besloten weg te gaan, voordat de tweede band ging spelen.

Zoals gezegd, vielen vele dingen uit het programma weg. Wat nog wel door ging was een expositie gedurende de karavaandagen over de situatie in Lyon, een ander concert met 3 bands en een demonstratie tegen Europa'92. En wat voor een demonstratie! Ten eerste waren we met zo'n 50 mensen, waarvan zo'n 10 Fransen. De mensen van de karavaan wisten eigenlijk al niet zo goed wat ze moesten, want ze hadden wel wat meer Fransen verwacht. Maar goed, we gingen dus lopen. Dit duurde 5 minuten. Toen stonde we op een grote brug, omsingeld door ME met alles erop en eraan. We moesten (de fransen) alle vlaggen (knuppels met zwarte zakdoeken) inleveren en alle spuitbussen, en dan mochten vervolgen over de stoep! Dit werd echter geweigerd en zo'n kwartier lang was er chaos en besluiteloosheid. Toen zijn we teruggegaan door Lyon, constant begeleid door ME. Vive la France.

Gelukkig waren er ook een boel positieve ervaringen in Lyon. Zo was er een spontaan ontstane drumsessie op pannen, potjes, ijskasten en keukengerei die uitliep op een totale veldslag met 50 mensen, die een uur duurde.

Nadat het programma in Lyon was afgelopen reisde de karavaan naar een plekje op het platteland. Het was duidelijk dat sommige mensen te oververmoeid of te gestresst waren. Enkelen bleven dan ook in Lyon achter om tot rust te komen.

Barcelona - Spanje

In Barcelona waren er 3 programmadagen. Een ervan bevatte discussies en wel over: repressie en controle, patriarchaat en Europa '92. Het bleef, door het vele vertalen, echter meer steken in een informatie-uitwisseling, net als in andere landen. De tweede dag werd besteed aan een theatershow op de Ramblas, met daarbij veel informatie over Europa '92. En hoewel de meeste mensen duidelijk "op" waren werd het toch een goede theatershow. Dit was tevens het laatste wat we samen als karavaan hebben gedaan. De discussie op de derde dag ging namelijk niet door. We zijn nog wel een paar dagen in Barcelona gebleven. Daarna zijn enkele doorgereisd naar Baskenland, enkele anderen doorgereisd naar Sevilla en enkelen keerden huiswaarts, een ervaring rijker

Algemeen

Naast het programma gebeurd er natuurlijk een hoop meer. Zo waren er een hoop praktische dingen, die elke dag geregeld moesten worden. Zo had je dus mensen voor eten, financiën, documentatie, contacten met "buiten" enzovoorts. Daarnaast hadden we nog man/vrouw-discussies, workshops voor het theater, het jongleren en acrobatiek. Het is dan ook niet vreemd dat veel mensen naarmate de tijd vorderde erg vermoeid raakten. Dit werd nog eens aangewakkerd door de zogenaamde plenum-stress. Het vergaderen/discussieren op de karavaan ging dan ook echt heel moeizaam. Zo werden praktische punten door elkaar heen behandeld en werd er gediscussieerd waarover we moesten discussieren. Aangezien er elke dag minstens een plenum was kreeg het woord dan ook een negatieve bijklank. Mode was dan ook om grappen te maken over plenums.

Conclusie

Wat de doelstellingen betreft. Die zijn, denk ik, gedeeltelijk gehaald. We hebben de burger op de straat niet bereikt, of in ieder geval niet in grote getale. Zo nu en dan werd de krant gehaald. Wel is er een soort van basis gelegd voor verdere internationale samenwerking. Veel mensen werden door elkaar geïnspireerd. Natuurlijk kun je, zoals vaak, wel weer concluderen dat er te veel gedaan moest worden, door te weinig mensen. Aan de andere kant hebben we niet te maken gehad met ergernis door het niet nakomen afspraken of persoonlijke conflicten.

Terug