De Peueraar 20, april 1992

Auteur: Harry Westerink


(Dwarsligger)

Het Nederopland-gevoel

"Mij niet gezien", zei ik, toen ik het zoveelste Opland-poppetje van de afgelopen 15 jaar onder ogen kreeg. Deze schattige mensjes hadden zich in het verleden losgerukt van hun maker en tekenaar Opland en waren sindsdien een eigen leven gaan leiden. Plotseling was er, onaangekondigd en uit het niets, weer zo'n mensje opgedoken. Het was dit keer een mannetje dat een kwast in een veelkleurige verfpot had gedoopt en met deze inmiddels veelkleurige kwast de tekst "Nederland bekent kleur" in veelkleurige letters had aangebracht op een soort blinde muur. Het Opland-mannetje lachte en was zichtbaar tevreden over zijn schilderwerk. Zo hoopte men dat het Oplandertje zijn geestdrift en plezier zou overbrengen op de rest van veelkleurig Nederland. Het was tijd om kleur te bekennen, en dat doen wij in Nederopland al jaren door middel van het aanbrengen van cosmetische verfraaiingen. Even een laagje verf erover, en hup, weg is het racisme.

De Oplandertjes vormen inmiddels, na de grote vredesdemonstraties in 1981 en 1983 en na allerlei andere activiteiten waarbij er steeds meer lieve en actieve meneertjes en mevrouwtjes Opland ten tonele verschenen, met elkaar een grote en gezellige familie. Misschien zou je zelfs wel van een clan of volksstam mogen spreken. Is er ergens in Nederopland een breed gedragen demonstratie of manifestatie in voorbereiding of in volle gang, dan is minstens één lid van de familie Opland van de partij. Dergelijke acties kennen van oudsher een enorme opkomst, want, zo vertelt men aan elkaar door, de familie Opland doet ook mee, en dan wordt het altijd een drukke, lollige boel. Dan sta je niet voor lul in de regen met een paar honderd zielige verschoppelingen die door de ME in elkaar worden getimmerd. Nee, dan mag je meedeinen op de golven van tienduizenden, zo niet honderdduizenden Medenederoplanders. Dan tel je mee en ontmoet je iedereen. Je bent erbij, je hoort erbij. Dit is het Opland-gevoel, ook wel het Nederopland-gevoel genoemd. Het is de politieke vertaling van wat Nederoplanders voelen als een andere Nederoplander wereldkampioen schaatsen wordt. Zoiets dus.

Het liefst schoppen de Oplandertjes tegen kruisraketten, maar dat kan nu niet meer. Ze hebben zo vaak mis getrapt dat hun kansen zijn verkeken. Daarom heeft de familie zich aangepast aan de eisen der tijd. De Oplandertjes zijn overgestapt van agressieve ontevredenheid naar fijngevoelige kunstzinnigheid. Dat is eigenlijk wel leuker. Woede vreet energie. En wie houdt er nu niet van een door de overheid goedgekeurde, in volstrekte goedgelovigheid tot stand gebrachte en uiterst risicoloze muurschildering met een holle leus?

Het is wreed om de leden van de familie Opland in hun gemoedelijkheid te moeten storen. Oplandertjes, ik richt me tot jullie! Het spijt me om het te zeggen, maar jullie maken mij ziek. Ik ben allergisch voor jullie. Als ik jullie zie, dan krijg ik spontane aanvallen van ergernis, meligheid en ongeloof. Ik ben bang om besmet te raken met het miezerige Opland-gevoel, het sentiment van het sociaal chauvinisme, in de trant van "ik ben okee, want ik loop mee".

Oplandertjes, ik zie jullie steeds te voorschijn springen als jullie het minste politieke gevaar lopen, als de actie tot op het bot is gedepolitiseerd of gefragmentariseerd. Als jullie kunnen rekenen op schetterend applaus en instemmend gemompel van de brave Nederoplander met de goede bedoelingen. Oplandertjes, jullie durven geen stelling te nemen. Jullie denken dat we het allemaal met elkaar eens zijn. Duik toch eens in het grijze familieverleden, toen we nog voor de vrede waren. Weet je nog? Demonstraties van 300.000 en 500.000 Nederoplanders vervlogen als een scheet op de toiletten van het Binnenhof. De lijsten met 4 miljoen handtekeningen werden voor jullie ogen verscheurd en in de prullenbak gedonderd die democratische rechtsstaat heet. Toen het 1 november-besluit werd genomen, toen de regering toch besloot om de kruisraketten te plaatsen, toen zaten er geen Oplandertjes aan de regeringstafel. Misschien mocht een ver familielid hooguit de kopjes koffie komen brengen voor de vele heren en de enkele dame van het kabinet. Heeft de familie Opland niets geleerd van deze harde les?

Oplandertjes, waarom zijn jullie zo gezagsgetrouw? Waarom gooien jullie nooit eens met tomaten naar ministers en andere hoogwaardigheidsbekleders? Waarom zo gehoorzaam tegenover regeringsleiders die verantwoordelijk zijn voor een steeds onmenselijker vluchtelingenbeleid? Waarom schoppen jullie in plaats van tegen een kruisraket nu eens niet tegen het scheenbeen van de minister-president? Of verzin zelf wat pittigs! Waarom staan jullie altijd borg voor kwantiteit, voor massa's mensen, en niet voor kwaliteit, voor gefundeerde politieke analyse? Weg met jullie familiefeestjes! Leve de niets en niemand ontziende linkse voorlichting en herbezinning in huiselijke kring en op grote schaal in heel Nederopland!

Terug