De Peueraar 29, januari 1993
Auteur: Ellen de Waard
In de Peueraar hebben we al enkele malen geschreven over het voortvarende duo Koos Barendse en Daan Sloos die zich sterk maken voor een rechtvaardige en serieuze behandeling van Leidse burgers en burgeressen door de gemeentedienaren. Dit leidde in 1991 tot de oprichting van de Leidse Club van Boze Buurtverenigingen en een omvangrijk zwartboek over de Leidse 'volksvertegenwoordiging', of liever gezegd, het gebrek daar aan.
Door de vele contacten die Barendse en Sloos hebben opgedaan met Leidenaars bleek er ook een enorm ongenoegen te bestaan over het functioneren van de diverse woningbouwverenigingen in Leiden. Na een landelijke oproep stroomden de brieven en telefoontjes binnen bij Barendse van verontwaardigde huurders en huurdersverenigingen.
Op 11 december 1992 werd in aanwezigheid van tv en radio en andere pers in het Leidse Volkshuis de oprichtingsvergadering gehouden van de Landelijke Vereniging van Boze Huurdersverenigingen. Het bestuur van de nieuwe vereniging zal op een tweede bijeenkomst gekozen worden. De vereniging heeft tot doel de krachten te bundelen van afzonderlijke huurdersverenigingen vanwege de vele problemen die er in het hele land zijn. De klachten betreffen wanbeleid, slechte inspraakmogelijkheden, gebrek aan medezegenschap, gerommel met procedures, enzovoorts. De nieuwe vereniging zal kortgedingen aanspannen, ervaringen uitwisselen en ondersteund worden door een team van 7 juristen.
Tijdens de oprichtingsvergadering vielen er heel wat boze woorden. Zo vertelde een man dat de woningbouwstichtingen geen pottenkijkers willen omdat er nogal eens wat schort aan de financiële verslaglegging en verantwoording. Ook worden huurders steeds zelfstandiger en mondiger zodat het bestaansrecht van de stichtingen daarmee in het gedrang komen en dus ook de banen van de leden. De stichtingen krijgen bovendien geld van de overheid die steeds meer bezuinigt op sociale woningbouw. Om toch nog voor subsidie in aanmerking te komen praten ze naar de mond van de overheid en helpen ze niet de huurders waar ze voor zijn. De woningbouwverenigingen hebben ook zo hun eigen commerciële belangen: ze steken liever het geld in waanzinnige projecten dan verbetering van bestaande projecten. Een veel gehoord verwijt aan de stichtingen was dat die uit enkele hoge heren bestaan die geen verstand hebben van huisvestingszaken, alleen van status, en klootjesvolk dat alleen maar ja knikt". Er vielen nog veel meer boze woorden die ochtend in het Volkshuis. Op dit moment heeft in ieder geval de Club van Boze Buurtverenigingen 78 (!) zaken bij de Raad van State lopen. Gezien de voortvarendheid waarmee Barendse mensen kan activieren en mobiliseren zal de Landelijke Vereniging voor Boze Huurdersverenigingen wellicht kunnen uitgroeien tot een factor waar woningbouwverenigingen niet langer omheen kunnen.
Met het bestaan van beide organisaties wordt aan de kaak gesteld dat inspraakprocedures en medezeggenschap met betrekking tot beleidskwestie eigenlijk een wassen neus zijn. De mensen die ons behoren te vertegenwoordigen doen dat niet. Alhoewel beide clubs op een enthousiaste en strijdbare wijze de geschonden belangen en inspraakprocedures proberen recht te trekken, is het te hopen dat Barendse en Co. ook de functie van inspraak en medezeggenschap als zogenaamd democratisch middel onder de loep nemen. In onze parlementaire democratie wordt de illusie gewekt dat directe invloed van de burgers gewaarborgd is. Maar in de praktijk blijkt nogal eens dat de plannen meestal in grote lijnen klaar zijn waarna de burgers nog iets in de marge mogen meebeslissen over futiele invullingen. Daarnaast leert de ervaring dat er aan de ingebrachte bezwaren danwel sug gesties en veranderingen geen consequenties worden verbonden. Zoiets in de trant van "ja, dank u wel voor de moeite, maar dit is niet haalbaar of past niet binnen het beleid". Het is te hopen dat de bezigheden van beide clubs in bovenstaand kader geplaatst worden zodat ze niet een illusie nastreven. Mogen ze een lange adem hebben!