De Peueraar 30, februari 1993

Auteur: Afzender anoniem


(Ingezonden)

Reactie op het stuk "Wie overdrijft er nu eigenlijk?" in Peueraar 29.

Als eerste wil ik zeggen dat ik het onwijs dapper vind van Petra dat ze dit gedaan heeft, ik ben trots op je.

In de inleiding van De Peueraar staat dat mensen zich vaak geen houding weten te geven wanneer ze met seksisme en seksueel geweld geconfronteerd worden. Daar kan ik wel het een en ander over vertellen. Ik heb een incest-verleden en ben erg veel met deze reacties geconfronteerd.

Toen ik de leeftijd van 15 à 16 jaar had bereikt, had ik de behoefte om over mijn geheim te gaan praten, en er iets mee te gaan doen. Het seksueel misbruik was toen 2 à 3 jaar gestopt. De mensen die ik erover vertelde, waren over het algemeen diep geshockeerd, konden alleen de 0-klank uitbrengen om me daarna te behandelen als een zielig meisje. In dit geval heb ik het over reacties van mannen en vrouwen. Andere reacties waren dat ik toch zeker hulp moest gaan zoeken, en daar bleef het dan bij. Een man zei me dat als dit (incest, seksueel geweld) eenmaal aan de gang is, ik het zeker ook zelf opgezocht had. Een leraar (ik deed een opleiding sociale dienstverlening) zei me dat ik met dit verleden in ieder geval goed in mijn vak zou zijn. Deze beide mannen waren afkomstig uit het hulpverleningscircuit.

Ik vind dit een zeer trieste opsomming van een aantal mogelijke reacties op een schreeuw om hulp. Zeker gezien het vervolg, wat voor mij inhield dat ik er niet meer over praatte, me nog schuldiger en minder geaccepteerd voelde. En maar roepen dat seksueel geweld nu toch wel uit de taboe-sfeer is, zeker binnen de hulpverlening.

Nu ben ik 21 en vorig jaar mei schreef ik het volgende:

"Ik zou willen vertellen over het verleden,
tijdens urenlange wandelingen door het bos.
shockerend zal het zijn.
mensen vallen
hartaanval
buiten bewustzijn
struikelend over hun eigen voeten
schijt aan iedereen, elke reactie
laat ze maar op hun bek gaan
ik zal ze helpen bij het opstaan"

Net als Petra ben ik me er nu van bewust dat seksueel geweld iets is waar (bijna) elke vrouw mee te maken heeft, al eeuwen mee te maken had en in de toekomst mee te maken zal hebben.

Dit is een van de redenen waarom ik nu aangifte heb gedaan. Ik weet dat er mensen, ook binnen (radicaal-)links, zijn waarbij dit in het verkeerde keelgat zal schieten, maar dat is een andere discussie, daarover 'misschien later meer. Er zijn nu mensen binnen en buiten (radicaal-)links die van deze aangifte weten. Ik had verwacht dat dit een makkelijkere aanleiding zou zijn om er met mij over te praten, of ernaar te vragen. Ik hoop maar dat deze mensen er met elkaar en anderen over praten, dat zou in ieder geval iets zijn. Tot nu toe is er erg weinig gereageerd, maar

dat komt misschien ook door de tijdsduur, 2 weken. Of zou het toch nog shockerend voor mensen zijn? Mij houdt het nu niet meer tegen om erover te praten. Laat ze maar op hun bek gaan, ik zal ze helpen bij het opstaan. Ik zal ze helpen omdat ik zelf ook geshockeerd was door het stuk van Petra en in eerste instantie, let wel: in eerste instantie, me niet kon voorstellen dat X. zoiets kon doen.

Als laatste wil ik zeggen dat het Petra gelukt is mij te stimuleren en ik hoop dat ik hiermee weer anderen kan stimuleren, dat deze bal verder zal rollen. Voor alle "slachtoffers" van seksueel geweld: "Laat ze maar op hun bek gaan" en voor alle anderen: "Ga zelf eens op je bek!"

Afzender anoniem, omdat de aangifte nog niet afgerond is en hij er nog niet van weten mag.

Terug