De Peueraar 34, juni 1993
Auteur: Eric Krebbers
De Peueraar ontving op vrijdag 7 mei de volgende persverklaring.
"Persverklaring aanval huis van Ter Veld. Wij hebben in de nacht van 6 op 7 mei het huis van staatssecretaris Ter Veld aan de Oude Vest 109b met verfbommen aangevallen. Haar sloten werden dichtgelijmd en de leus "Ter Veld asociaal" werd op de muur aangebracht opdat de mensen in de stad weten wie er in hun midden woont.
"Had je dan liever gezien: "Ter Veld ontziet de jongeren, maar verlaagt de WAO." De staatssecretaris heft de handen ten hemel en kijkt vragend. Zij maakt zich niet druk over de reacties op haar plan om de bijstand voor jongeren onder de 21 af te schaffen en die voor oudere jongeren en woningdelers te verlagen." (Volkskrant, 24 april 1993)
Hadden de WAO-ers dan gepakt moeten worden? Of de illegalen weer eens? Of de minima? Of de huurders? Of... In de visie van deze beleidmaakster moet er toch iemand gepakt worden.
Natuurlijk is het niet of-of, maar en-en. Om beurten worden we aangepakt. Steeds zijn andere groepen aan de onderkant van de samenleving aan de beurt. "Bezuinigingen" heet dat. Onzin. Het is niet voor niets dat slechts op ons bezuinigd wordt en zelden of nooit op de rijken en hun activiteiten. Dit beleid is er op gericht om de armen armer en de rijken rijker te maken. A-sociaal.
Nu is de beurt aan ons. Ook de mensen in de hoek waar de klappen vallen gaan nu beleid maken. Ook wij gaan mensen pakken. Ter Veld is vannacht aan de beurt geweest. Of hadden we eerst Ritzen moeten pakken? Of Rottenberg, of Lubbers, of Kosto, of... Laat de beleidsmakers zich ook maar eens zorgen gaan maken over hun bestaan.
"Goede politiek is niet lief en aardig zijn. Goede politiek is hard zijn." (Lubbers, Volkskrant, 23 april 1993)
Demonstraties, manifestaties en openbare discussies zijn niet voldoende om dit a-sociale kabinet te stoppen. Dat is al eerder gebleken. Beleidsmakers verstaan alleen de taal van de macht. We hopen dat vele mensen ons voorbeeld zullen volgen en net als wij zullen gaan functioneren als klankbordgroep voor a-sociale beleidsmakers. Laat je niet korten, sla terug!" De verklaring was ondertekend met: "Werkgroep Rinus van der Lubbe".
Reacties
In de vorige Peueraar schreven we al over de picket-line voor hetzelfde huis op 30 april. Die werd georganiseerd door de Jonge Socialisten in samenwerking met enkele PvdA-ers. Zij distancieerden zich van de aanval op het huis, zes dagen later, middels een fax naar de pers. Zij spraken daarin van "nadrukkelijk distancieren" en "zinloze vernielingen". Het Leidsch Dagblad maakte op 10 mei melding van de fax. Journalist Hans Koenekoop schreef echter dat de aanval op zaterdag 8 mei had plaatsgevonden, twee dagen nadat dat werkelijk het geval was.
Op 15 mei maakte deze krant het nog gekker. Het werd lachen, gieren en brullen met het trio journalisten Wim Koevoet, Loman Leefmans en opnieuw Hans Koenekoop in hun rubriek "De stemming". We citeren eens lekker uitgebreid: "Geen groepering in Leiden heeft het de laatste tijd zo lastig met zichzelf als de Jonge Socialisten. De plaatselijke PvdA-junioren voelen zich zo ontredderd omdat de hen op het lijf geschreven eigenschappen - jong en socialistisch - onverenigbare eigenschappen blijken te zijn. Het zijn de witte negers van de stad. Veroorzaker van de identiteitscrisis is de in Leiden wonende staatssecretaris Ter Veld - voor hen die dat om overigens begrijpelijke redenen zijn vergeten: da's ook een PvdA-er. Zij is in opspraak geraakt door haar omstreden plannen te korten op bijstand voor jongeren. Aanvankelijk deden de Leidse Jonge Socialisten precies wat van ze verwacht werd. Ze bestookten de pers met telefoonbrieven (?, redactie) die aan duidelijkheid niets te wensen overlieten. De bewindsvrouw moest worden tegengehouden en de Leidse afdeling van de PvdA-jongeren zou de operatie aanvoeren. De WAO-ingrepen hebben de Partij al tal van oudere kiezers gekost en nu vervreemdt ze zich ook nog eens van de jongeren van de partij. Ter Veld, zo schreven de Jonge Socialisten, "decimeert" de PvdA. Het rondschrijven van de Jonge Socialisten leek verdacht veel op een motie van wantrouwen. Met een ver van te voren aangekondigde picket-line, een soort cordon, voor het huis aan de Oude Vest van Ter Veld, moest ze op andere gedachten worden gebracht. Heel voorspelbaar: Ter Veld was niet thuis. Bij de actie spatten vijf zakjes verf op de muren van haar huis uiteen. De Jonge Socialisten schrokken zich wild. Ze renden naar de fax en stuurden het bericht de wereld in dat ze zich distanciëerden van dit schandalige incident. In hetzelfde schrijven wordt Ter Veld op een voetstuk geplaatst. De staatssecretaris is van grote waarde voor de Partij, zo lezen we. De muren van zo iemand verdienen het niet om te worden besmeurd."
Riooljournalistiek in zijn meest pure vorm, met als grappig bijeffect dat die brave Jonge Socialisten een iets hardere actie in de schoenen geschoven krijgen. Arme JS, en ze willen nog wel zo graag serieus genomen worden door de elite. En daartoe moet je je houden aan de door de elite geschreven spelregels in de politiek, en dat betekent geen yerf gooien.
Een andere reactie lazen we in "Het op zondag". Rens Heruer schreef op 16 mei: "De actie tegen het huis van Ter Veld is verwerpelijk. De politiek kan daarin geen argumenten vinden, net zomin als de publieke opinie. Niet alleen slaat zo'n actie niet aan, er ontstaat zelfs ergernis (bij de elite, redactie), als dat dan ook nog gebeurt met gebruikmaking van de naam van Marinus van der Lubbe. Dan hebben de daders geen gevoel meer voor verhoudingen. Misschien kunnen zij met hun ov-kaart naar een onderwijsinstelling die de leerzame geschiedenis van de twintigste eeuw in het pakket heeft."
Wat een dommigheid. Uit de verklaring blijkt nergens dat het om studenten gaat. Men protesteerde tegen Ter Veld en niet tegen Ritzen. En Marinus van der Lubbe verzette zich in zijn tijd - de crisis in de jaren dertig - ook militant tegen het uitkeringsbeleid van de toenmalige 'sociale dienst'. Hij gooide zo vaak de ruiten in bij de 'sociale dienst' dat hij op het laatst voortdurend geschaduwd werd. In zijn ogen lag het Duitse fascisme heel duidelijk in het verlengde van het Nederlandse regime.