De Peueraar 45, mei 1994
Auteur: Cor Smit
Anti-fascistische acties
Cor Smit plaatst enige kanttekeningen bij een aantal recente Leidse anti-fascistische acties.
Drie uur nadat hij beëdigd was als raadslid, diende CD-er Ter Haar al zijn ontslag in. De reden was "persoonlijk", maar al snel kwam naar voren, dat hij niet meer tegen allerlei bedreigingen kon, die tegen hem persoonlijk én zijn gezin waren gericht. Moet ik hier blij mee zijn, vroeg ik mij direct af? Veel mensen die ik er over sprak, allemaal links en anti-fascistisch, hadden als eerste reactie er een van "net goed", of "weet hij ook eens hoe allochtonen zich voelen, die door zijn club bedreigd worden". Maar ik voelde mij er niet zo happy bij en wanneer ik vertelde waarom, konden anderen zich dat ook wel voorstellen. Ik wil dit ook even kwijt in De Peueraar, omdat ik hoop dat mensen die op deze manier bezig zijn dit blad lezen.
Mijn eerste probleem is van principiële aard. Ik ben tegen geweld, terreur en bedreiging. Ik kan mij situaties voorstellen dat je niet anders kan (bijvoorbeeld tijdens de Tweede Wereldoorlog, in bepaalde dictaturen), hoewel ik zelfs dan wil kiezen voor geweldloos verzet (bijvoorbeeld stakingen). De situatie in Nederland nu is daar echter niet mee te vergelijken en er is geen excuus om andere dan geweldloze methoden te gebruiken. Terreur in de vorm van bedreigen of werkelijk uitvoeren van geweld tegen personen onder deze omstandigheden, hoort naar mijn mening tot het fascistische instrumentarium, is minstens een vorm van macho-dadendrang (ook wanneer het wordt uitgevoerd door vrouwen). Anti-fascisten mogen zich naar mijn mening nooit laten verleiden, of beter: verlagen, tot het gebruik van dezelfde methoden, die wij bij fascisten verwerpen.
Mijn tweede punt is meer praktisch. De CD wentelt zich in de underdog-rol. Juist ook door dat uit te buiten, wint zij stemmen. Een situatie als deze geeft hen de kans zich als slachtoffers, ja martelaren te afficheren en de aandacht af te leiden van het feit dat zij eigenlijk de terroristen zijn. "Het bloed der martelaren is het zaad van de kerk" zeiden de oude christenen al, toen hun wereldwijde ideologische concern nog slechts in de kinderschoenen stond. En zo werkt het natuurlijk ook. Met andere woorden: het effect van dit soort acties is ook nog eens volledig contra-productief. Ter Haar als persoon gaat er misschien wel aan onderdoor, maar de CD en de CP'86 zijn maar wat blij met dit soort gebeurtenissen.
De mensen die deze acties uitvoeren vergissen zich. Het is misschien bevredigend voor je zelf, en het ontlaadt je persoonlijke boosheid. Maar feitelijk trap je in de val die deze lieden uitgezet hebben, je bezoedelt je eigen principes en speelt deze racisten in de kaart. Verzet en bestrijding blijft geboden, maar handel met hoofd èn hart.