Lokaal Kabaal 1, maart 1995

Auteur: Ellen de Waard

Geen steun van gemeente voor eco-wonen

De projektgroep Milieuvriendelijk Wonen Leiden is zwaar teleurgesteld in het gemeentelijk volkshuisvestingsbeleid. Waarom wil de politiek een positief initiatief met bewonersparticipatie niet langer steunen?

De projectgroep Milieuvriendelijk Wonen Leiden (MWL) startte zo'n 5 jaar geleden. Sjaak van Rijn, secretaris van MWL: "Ik las een artikel waarin stond dat na de landbouw de woningbouw de grootste verbruiker is van kunstmatige en milieu-onvriendelijke stoffen. En daar woon je dan in. Ik woon op een etage in de binnenstad en heb een kind. Niet echt een plek waar je een kind kan laten opgroeien. Maar het idee van een rijtjeswoning in de Stevenshof benauwt mij."

MWL wil in Leiden een milieuvriendelijk Centraal Wonen-project realiseren. Behalve duurzaam gebouwde huizen wil men voorzieningen die het mogelijk maken milieuvriendelijk te leven. Het plan behelst minimaal 24 zeer uiteenlopende woningen met enkele gemeenschappelijke voorzieningen zoals een tuin, een fietsenstalling, een hobbyruimte en een grote ruimte waar mensen samen kunnen komen. De woningen moeten aan verschillende woonwensen tegemoet komen, zowel qua grootte als prijsklasse.

Burgerinitiatieven

De projectgroep begon gesprekken met wethouder Van Rij. "Zijn grondhouding was positief, maar hij reageerde afwachtend. Nooit echter zei hij 'nee' tegen onze plannen", aldus Van Rijn. De initiatiefnemers maakten zelf plannen, schoolden elkaar en gingen op excursie naar diverse gerealiseerde projecten. Ze zochten een geschikte locatie. De gemeente gaf subsidie voor een haalbaarheidsonderzoek voor het zogenaamde Crabterrein bij de Maresingel. De eigenaren wilden echter niet verkopen. Het inmiddels gerealiseerde milieuvriendelijke project Ecobel in de Coebel werd te klein bevonden en voldeed niet aan het Centraal Wonen-idee. Onderhandelingen over het terrein van de voormalige Annakliniek zitten muurvast.

Al die jaren werden de plannen en vorderingen met volkshuisvesting besproken. Eind vorig jaar kondigde Van Rij aan dat hij de projectgroep niets te bieden had en dat men het maar bij de buurgemeenten moest proberen. Dit sloeg bij de projectgroep in als een bom. "Hij ziet ons als ballast en wil van ons af. Dat is raar als je 5 jaar met elkaar bezig bent. Hij heeft het bestuurlijk niet goed aangepakt. Hij had er ambtenaren mee aan de slag moeten laten gaan. We voelen ons aan het lijntje gehouden, want we hebben er veel energie ingestoken. En nu staan we met lege handen. Een hoop mensen voelen zich voor het hoofd gestoten. Ze verliezen het geloof in de politiek en vragen zich af waar ze zich nog maatschappelijk voor in zouden zetten. Des te triester als de politiek, de PvdA voorop, zegt dat er meer naar de burgers geluisterd moet worden."

Gebrek aan durf

De projectgroep laat het er niet bij zitten en gaat locatie-eigenaren en projectontwikkelaars benaderen. Daarnaast zoekt MWL steun bij de politiek. Men bezocht samen met een architekt een commissievergadering van volkshuisvesting. Van Rijn: "Iedereen luis-terde vriendelijk, maar was o zo voorzichtig met commentaar. Ik vond het net een poppenkast. Wij willen konkrete uitspraken en daar zullen we ze binnenkort nog een keer aan herinneren. Volkshuisvesting is in Leiden zo behoudend. Er wordt keer op keer voor reguliere bouw gekozen. Dat is makkelijker; er hoeft niet nagedacht te worden over duurzame materialen en het drukt de prijs als de gemeente weinig eisen stelt. Er is weinig ruimte in Leiden. Er moet dus compact en gestapeld gebouwd worden. Daar voorziet ons plan in. Je moet het alleen durven. Het is niet eng of gek. Andere steden hebben ons al allemaal ingehaald. Door ons initiatief te steunen kan de gemeente profiteren van kennis, deskundigheid en inventiviteit van de aspirant-bewoners. Het heeft geen zin te wachten tot we er niet meer omheen kunnen. Duurzaam bouwen is nu eenmaal de toekomst!"

Terug