Lokaal Kabaal 8, september 1995
Auteur: Ellen de Waard
(Springstof - column)
Vragen om moeilijkheden
Ik help mensen. Mensen met problemen. Zoals die man die vier hoog achter woonde en slecht ter been is. Die de deur niet meer uitkwam omdat er geen lift was. En daarnaast wat 'vreemd' is en daardoor maatschappelijk geïsoleerd. Een man die daarom ruim anderhalf jaar bij familie bivakkeerde, maar dat hield ook een keertje op. Want ja, een paar maanden hier, een paar maanden daar op de bank in de woonkamer slapen was niet ideaal. Zulke mensen willen ook een eigen plekje. Dus vroeg ik een urgentiewoning voor hem aan. Binnen zes maanden zou hij een woning van een woningbouwvereniging aangeboden krijgen. Hij kon weliswaar niet kiezen en als hij de eenmalige aanbieding zou weigeren was zijn kans verkeken. Maar dat is fair, nietwaar? Hij kreeg tenslotte voorrang. Dat is dan ook niet het punt.
En hij kreeg zijn eigen woning. Een prima woning. Eind goed, al goed!? Nou, behalve dan dat de buurt veel problemen kent. Zo'n buurt die de afgelopen twee jaar nogal eens negatief in de krant is gekomen. Waar sociale problemen het leefklimaat verpesten. Waar armoede, werkloosheid, uitzichtloosheid en onverschilligheid hoogtij vieren. In de woorden van de medewerker van de woningbouwvereniging: "Een buurt waar het bezoek van dealers voor overlast zorgt en de spullen van de junks op straat liggen. Waar troep zich in de portieken opstapelt. Een buurt waarvan men zegt dat het het nieuwe getto van Leiden is, met al zijn verschillende nationaliteiten. Waar jongeren zich op straat uitleven. Waar veel mensen zich niet veilig voelen. Waar je goed gebekt moet zijn, wil je je staande houden." Het werd ons maar medegedeeld, want een gewaarschuwd mens telt voor twee. Fair, nietwaar?
Waarom ontstak ik dan toch in woede? Waarom voelde ik me met de rug tegen de muur staan? Waarom voelde ik me belazerd, terwijl men toch zo eerlijk was?
Was het de subtiele verwijzing naar het te grote aantal buitenlanders dat er woont? En dat terwijl de kandidaat voor de woning zelf ook van buitenlandse afkomst is! Of was het de suggestie dat alleen a-sociale mensen wel in die buurt willen wonen? Was het de wetenschap dat de kansen op eigen woonruimte de komende jaren verkeken waren als hij de woning zou weigeren?
De kern van mijn woede, zo moest ik konkluderen, richtte zich op het totaal ondoordachte urgentiebeleid van de woningbouwvereniging bij de toewijzing van deze woning.
Het urgentiesysteem is er omdat er soms mensen met problemen zijn die niet zonder hulp van buitenaf opgelost kunnen worden. Mensen die op de een of andere manier minder weerbaar zijn. Die bied je dus niet een woning in een probleembuurt aan. Waar weerbaarheid een voorwaarde voor (over)leven is, waar sociale voorzieningen afgebroken worden, waar bepaalde groepen in de samenleving extra zichtbaar zijn en dus makkelijk als zondebok worden aangewezen.
Een buurt waar de problemen de komende jaren alleen maar erger worden, aldus de opwekkende mededeling van de woningbouwvereniging. Inderdaad, ja! Als je dergelijke mensen in een dergelijke buurt plaatst vraag je om moeilijkheden!