Lokaal Kabaal 11, november 1995
Auteur: Petra Schultz
Onlangs ontving Lokaal Kabaal een brief van een illegaal, die sinds drie jaar in Nederland woont en werkt. Hij vertelt daarin zijn levensverhaal. Een bericht uit de wereld van 'de anderen'.
"Mijn 'grote' schuld in dit land is dat ik illegaal ben. Ik ben 3 jaar in Nederland. Mijn vader was hier ook illegaal, in de jaren 70. Wij waren toen heel gelukkig. Wij, en nog een paar mensen van onze familie, hadden genoeg om van te leven met het geld dat mijn vader overmaakte.
In 1979 kwam een grote verandering; mijn vader werd in dat jaar uit Nederland gestuurd. Ik was toen zes jaar, ik kon niet alles begrijpen, maar ik voelde toch dat er iets slechts gebeurde. Wij begonnen toen te bezuinigen. Wij zijn een heel grote familie met elf kinderen en mijn ouders. Als mijn vader geen brood kon kopen, betekende dat automatisch dat niemand kon eten. Wij hadden geen andere keuze en geen hoop. Mijn oudste broer was onze hoop, maar toen hij gehandicapt werd, was die hoop ook weg. Niemand kon mijn vader helpen. Wij zaten allemaal op school, dat maakte het probleem groter. Want op school heb je heel veel boeken nodig, en kleren.
Water en brood
In 1981 besloot ik om te gaan werken én te studeren. Ik wilde blijven studeren want ik was heel slim op school. Ik hielp de mensen op de markt om zware dingen naar hun huis te brengen. Als ik echt hard werkte kreeg ik 3 gulden per dag. Ik moest aan dit werk wennen, ik schaamde me ervoor.
Als ik van school terug kwam, was er soms niets te eten, behalve brood. Mijn moeder maakte toen ik een keer heel erg honger had tomaten in olie voor me. Zij wilde alleen water met brood eten.
Als het hart van een mens goed is, mag hij zich nooit zorgen maken. Toen kwam 1988. Een oudere broer van mij ging naar Spanje. Hij was daar illegaal. Onze hoop is door hem weer groter geworden. Hij begon ons te helpen. Toen besloot ik om mijn best te doen om leraar Frans te worden. Eerlijk gezegd was ik de beste student op mijn school.
Twee gulden
Ik merkte dat onze familie nog steeds afhankelijk was van mijn broer. En jullie kennen - hoop ik - de situatie in Marokko. Als je rijk bent krijg je alles; zonder geld krijg je niets. Daarom besloot ik om naar Nederland te komen om mijn familie te kunnen helpen. Onze familie is nog steeds groot, drie mensen zijn op school, drie werkeloos en een ziek. Mijn eerste en laatste probleem is mijn familie.
In Nederland heb ik het ook moeilijk gehad. Ik heb ontslag gekregen in september 1994. Ik moest toch de huur betalen. Ik zocht toen werk voor 2 gulden per uur. Ik heb eindelijk werk gevonden bij ... (op zijn verzoek geen naam, red.). Ik heb tot op dit moment geen cent van hun gekregen, want ik heb geen sofi-nummer. Nu heb ik gelukkig werk bij ... Het is niet leuk daar, maar het moet.
Wettelijk gehandicapt
Ik vind het jammer dat ik illegaal ben. Ik vind het jammer dat ik niet heb wat ik wil. Ik vind het jammer dat ik mijn familie niet kan zien, vooral mijn moeder. Ik vind het jammer dat ik niet door kan studeren. Ik vind het jammer dat ik zwart haar heb. Ik vind het jammer dat weinig mensen mij kunnen begrijpen. Ik vind het jammer dat niemand mij kan helpen. Ik vind het jammer dat de wereld zo is geworden. Ik vind het jammer dat ik niet normaal kan leven.
Wat heb ik verkeerd gedaan? Tot wanneer zit ik met de problemen van woning, adres, werk, ziekenfonds, school, sofi-nummer? Het is niet zo dat ik een pessimist ben, mochten jullie dat denken. Ik probeer om vrolijk te zijn, want ik heb nog steeds de hoop dat ik op een dag misschien ook normaal kan leven, precies als iedereen.
Het spijt me heel erg, dames en heren. Ik wil niet zeuren, maar dit is gewoon het dagelijkse leven van een illegaal. Ik denk niet dat iemand dat goed kan begrijpen, alleen als je zelf illegaal bent. Voor mij is illegaal zijn net als gehandicapt zijn. Niet lichamelijk of geestelijk, maar wettelijk of juridisch."