Lokaal Kabaal 13, januari 1996

Auteur: Ellen de Waard

Meulenbelt in Gaza

Het zelfbestuur, waarmee in 1994 in de Gazastrook een begin is gemaakt, levert de Palestijnen weinig op. "De moeite die het mensen kost om de simpelste dingen voor elkaar te krijgen nu ze er behalve de Israëlische bureaucratie nog een Palestijnse bij hebben gekregen, de trauma's die iedereen opgelopen heeft en die nog lang niet zijn verwerkt en ook niet verwerkt worden als het niet beter gaat, en het gekanker op de Palestijnse leiding die bezig is dure hotels op te trekken maar de wegen niet repareert", dat is volgens Anja Meulenbelt de Palestijnse realiteit anno 1995.

Meulenbelt ging op uitnodiging van Artsen Zonder Grenzen naar de Gazastrook. De Palestijnen leven in vluchtelingenkampen waar het niveau van de meest elementaire levensvoorzieningen schrikbarend is. Het beleid in de bezette gebieden is "een poging om de wil van een volk te breken, ze uit te hongeren, te hopen dat ze vanzelf zouden vluchten naar een van de buurlanden, zouden verdwijnen". Maar dat deden ze niet. Na 40 jaar apartheid kwam de intifada. Die opstand hebben de Palestijnen moeten bekopen met een ongekende repressie: gevangenisstraffen, martelingen, het volledig lamleggen van het openbare leven, trauma's en de dood. Maar voor hun zelfrespekt was het beter staande te sterven dan op de knieën te leven. En zonder deze opstand waren er geen onderhandelingen op gang gekomen.

Dagen in Gaza, Anja Meulenbelt. Uitgeverij: Van Gennep, ƒ 29,90

Terug