Lokaal Kabaal 15, februari 1996
Auteur: Petra Schultz
We hebben het niet gezien
Afgelopen week is er een Iraniër gedeporteerd naar Iran. Ik ben nog op Schiphol gaan kijken, als eenzame ramptoerist. Veel viel er natuurlijk niet te zien. Een doodsbange vluchteling zou wat ongepast staan tussen de vakantiegangers. Hij hoefde zich niet in te checken bij de balie. Van deze klant was de KLM al zeker. De vakantiegangers en de vluchteling zijn naar hetzelfde land onderweg, maar zullen elkaar pas in het vliegtuig ontmoeten. De vakantiegangers zullen zien wat ik niet te zien kreeg. Zij zullen weten of de vluchteling is platgespoten of in een dwangbuis zit. Zouden ze even beseffen wat een voordeel het is om Westerling te zijn?
Vanaf de plek waar ouders met kinderen naar opstijgende vliegtuigen kijken, zie ik alleen een marechausseebusje naar het bewuste vliegtuig rijden. Het busje rijdt niet naar de trap van de vakantiegangers, maar naar de andere trap, die je net niet kunt zien vanaf de plek waar ik als kind naar opstijgende vliegtuigen keek.
Werd ons jarenlang voorgehouden dat in Iran de satan zelf aan de macht was, nu zou daar plotseling alles dik in orde zijn en wordt Iran door de Nederlandse overheid tot "veilig land" bestempeld. In november 1994 gingen Iraanse vluchtelingen in Leiden in hongerstaking tegen uitzetting naar dergelijke "veilige landen". Zij zaten in het Leidse opvangcentrum, maar zijn inmiddels verplaatst naar andere opvangcentra. Ver weg in de bossen, op plekken waar ik niet makkelijk kan komen. Ik blijf via via met sommigen in contact en hoor dat ze nog niet uitgeprocedeerd zijn. Ik vrees dat dat slechts een kwestie van tijd is. De 2500 Iraanse vluchtelingen in Nederland die inmiddels wél uitgeprocedeerd zijn, zullen naar verwachting als eerste gedeporteerd worden. Waarschijnlijk in aparte charters, net als uitgeprocedeerde Zaïrezen.
Ook de vakantiegangers zullen dan geen doodsbange vluchteling meer te zien krijgen. Doodsbang omdat ze bij aankomst waarschijnlijk direct opgepakt zullen worden en 'verdwijnen'. De vunzige deportatiepraktijken worden op die manier zoveel mogelijk onttrokken aan het oog van de wereld. En de vakantiegangers? Ach, die zitten aan het strand of in een vijfsterrenhotel in de stad, ver weg van de familie van de vluchtelingen, ver weg van de ellende, net als in hun eigen land.