Lokaal Kabaal 16, maart 1996
Auteur: Harry Westerink
Ter ore komen
Ik ben een nuchter type. Ik zweef niet, zeker niet toen ik laatst in de openbare bibliotheek tijdschriften zat door te bladeren. Om de blote borsten en konten van de Nieuwe Revu en Panorama te ontlopen had ik "Vruchtbare aarde" gepakt, een blad over de biologisch-dynamische landbouw. Over antroposofie is de laatste tijd nogal wat te doen geweest. Begrijp me goed: ik ben geen agrariër die de stand van de zon en de maan bijhoudt en bij eb en vloed gaat zaaien en oogsten en uit z'n dak gaat als hij het astrale lichaam mag begroeten van aartsengel Gabriël of Michaël of weet ik veel hoe die bovenstoffelijke lui allemaal heten.
Door die "Vruchtbare aarde" kreeg mijn leven ineens een beslissende humorvolle wending. Gelukkig, want er valt zo weinig te lachen. Het blad is op een nieuw fenomeen gestuit: Hopi-oorkaarsen. Ik weet wat kaarsen zijn en wat een oor is. Ik weet ook wat Hopi zijn: Indianen uit Noord-Amerika. Maar ik wist nog niet wat ik me bij Hopi-oorkaarsen moest voorstellen. Nu wel. Het gaat om gezondheidskaarsen waarvan je de onderkant in je oor stopt en de bovenkant aansteekt. Importeur Auris beweert dat ze helpen tegen oorpijn, verkoudheid en stress.
Het zijn geen doorsneekaarsen, maar holle pijpjes, die bestaan uit opgerolde stukjes natuurzuiver linnen, gedrenkt in bijenwas, geneeskrachtige kruiden en honingextracten. Mensen zouden veel profijt hebben van de kaarsen. Net als de Hopi-Indianen, zegt Auris. Maar die hebben vandaag de dag toch wel wat anders aan hun hoofd dan oorkaarsen? Want ze moeten zien te overleven op een reservaat dat de Amerikaanse overheid dreigt in te pikken.
Ook Auris zelf heeft veel profijt van de kaarsen. Voor 6 stuks betaal je het lieve sommetje van 57 gulden. Met een uitkering van 1260 gulden kun je toch al gauw zo'n 120 kaarsen aanschaffen. Snel naar de etherisch-esoterische speciaalzaak dus.
Een oorkaars werkt verruimend. Dat komt door het zogenaamde schoorsteen-effect: door het branden van de zacht in het oor gedraaide kaars ontstaat er een drukverschil, waardoor het opgehoopte vuil wordt afgevoerd. Na de behandeling kun je de kaarsresten er met een speciaal oorlepeltje uithalen. Alsof er ineens een waas weg is, die normaal voor je waarneming kan blijven hangen. Aldus een gebruikster. Dit soort rotzooi kan mensen juist een waas voor de ogen bezorgen. Hoe dan ook, ik laat me geen oor aannaaien. Ik heb me de hele dag rot gelachen en dacht: stop die oorkaarsen maar in je reet. Dat schijnt goed voor de stoelgang te zijn.