Lokaal Kabaal 16, maart 1996
Auteur: Harry Westerink
Dagboek van een RARA-terrorist
Een inval in je huis door een politiemacht. Eerst niet verdacht, daarna wel. Journalist Hans Krikke en zijn collega Jan Müter belandden in een bureaucratische nachtmerrie. Ze moesten uit de krant vernemen dat ze waren "ontmaskerd" als leden van RARA, de Revolutionaire Anti-Racistische Actie, bekend van de bomaanslagen op het huis van Kosto en het ministerie van Justitie. In "Dagboek van een RARA-terrorist" doet Krikke verslag van zijn vaak hopeloze gevecht tegen het etiket "verdacht terrorist". Hoewel ze enkel verdachten zijn, worden Krikke en Müter behandeld alsof ze al zijn veroordeeld. Wat ze ook ontkennen, ze blijven schuldig tot het tegendeel is bewezen. Uiteindelijk kon Justitie niets bewijzen en zag men daarom af van verdere vervolging. Het leven van Krikke en Müter lag inmiddels overhoop.
Krikke beschrijft uitstekend hoe machteloos en woedend je kunt worden als de staatsrepressie over je heen dendert. Minder overtuigend klinkt zijn kritiek op RARA. "De strategie van een groep als RARA heb ik altijd uitgesloten en getypeerd als avonturistisch en dom. Geïsoleerde gewelddadige acties van een enkeling werken als een boemerang op de bewegingen die sociale en politieke verandering voorstaan. Geweld lokt meer repressie uit van de kant van de overheid." Argumenten voor dit standpunt ontbreken, waardoor het een bijbeltekst lijkt. Dat de geweldsdiscussie met meer onderbouwing gevoerd dient te worden, blijkt alleen al uit de actiepraktijk van Krikke zelf. Ook hij heeft in het verleden dingen gedaan die de politie rekent tot "geweldsmisdrijven". Ook zijn acties brachten het risico met zich mee dat iemand anders ten onrechte zou worden verdacht en opgepakt. Hij laat in het midden of, en zo ja, waarom zijn acties niet avonturistisch en dom waren en die van RARA wel. Frappant is dat hij in 1989 in het boek "Sabotage als verzet" het volgende opmerkte: "Ook ik vind dat niet één middel of actievorm de juiste is. Sabotage kan verschillende vormen aannemen. Je kunt wegen opbreken, gebouwen in de fik steken, maar ook de lopende band saboteren, spullen op het werk jatten, werk weigeren, collectief staken." Over de overheid zei hij: "Wat die doet is geen sabotage, maar terreur. Een terreur die miljoenen elke dag aan den lijve ondervinden. De verschillen met de situatie in de Tweede Wereldoorlog zijn niet zo groot." Zou het dan toch wat gemakzuchtig en oppervlakkig zijn om RARA in een paar zinnen af te branden?