Lokaal Kabaal 18, juni 1996

Auteur: Ellen de Waard


(Springstof - column)

Streng maar rechtvaardig

"Sober doch humaan", "streng maar rechtvaardig" en "het vreemdelingenbeleid kent z'n grenzen". Justitie is momenteel bezig met een reclamecampagne om het "maatschappelijk draagvlak" voor haar eigen beleid te vergroten. Advertenties, reclamespots en folders, geen moeite wordt gespaard om de snel verrechtsende burger gerust te stellen.

Aan de meer dan 60 zelfmoorden of pogingen daartoe door asielzoekers sinds het begin van 1995 wordt echter zo min mogelijk ruchtbaarheid gegeven. Maar ook die zijn het resultaat van het 'humane' beleid van Justitie. Deze 'neveneffecten' halen zelden de media en worden zelfs opzettelijk stil gehouden. Op geen enkele wijze worden deze keiharde feiten landelijk geregistreerd. Uit onverschilligheid of uit angst dat het zelfs de verrechtsende burger wel eens te gortig zou kunnen worden?

De situatie in de opvangcentra is explosief, zeker na het aanwijzen van zogenaamd veilige landen. Deportatie naar landen met de meest afschuwelijke regimes hangt de vluchtelingen als een zwaard van Damocles boven het hoofd. Spanningen, depressies, hongerstakingen en zelfmoorden zijn het gevolg. Ook kinderen worden agressief of apathisch. In nogal wat centra slikken bijna alle bewoners slaap- en kalmeringspillen. Het aantal echtscheidingen in de centra neemt dramatisch toe.

Illustratief is het verhaal van een Soedanese vrouw die begin juni in het Leidse opvangcentrum een suïcidepoging deed. Het langdurig verblijf in het opvangcentrum gecombineerd met gezinsproblemen vormden de aanleiding hiertoe. Ze vertelt: "Omdat velen van ons uit dictatoriale landen komen, zijn we bang om over onze problemen te praten. We denken dat we dan als probleemmakers worden beschouwd en daarvoor worden bestraft. Dat zou een negatief effect op onze zaak kunnen hebben. In de 7 maanden dat ik hier ben heb ik geen enkel goed nieuws gehoord. Niemand van mijn landgenoten heeft een A-status gekregen. Je hoort continu dat je het land uit moet." Deze vrouw kwam hier met dromen over democratie en mensenrechten. Ze is een geëmancipeerde en academisch geschoolde vrouw, maar wordt hier behandeld als een derderangs mens.

"Al mijn kennis en ervaring is in Nederland waardeloos geworden. Ik kan hier niets doen. Mijn privé-leven is verwoest en ik heb geen sociale waarde in dit land. Ik haat nu alles en iedereen. Daarom ben ik tot deze daad gekomen."

De ellende blijft onverminderd voortduren. De grenzen van de menselijke waardigheid zijn allang overschreden. Wanneer zullen deze feiten over het 'strenge doch rechtvaardige' vreemdelingenbeleid zich nu eens tegen Justitie keren en niet tegen de asielzoekers zelf? Kunnen we daar geen breed maatschappelijk draagvlak voor creëren?

Terug