Lokaal Kabaal 19, september 1996
Auteur: Eric Krebbers
Hongerstaking
Als uiterste daad om zich tegen hun dreigende deportatie te verzetten gaan vluchtelingen soms in hongerstaking. Wat doe je als zo iemand bij jou aanklopt met het verzoek om hem daarin te steunen, eventueel tot de dood erop volgt? Die vraag overviel De Fabel en leidde tot een stevige discussie. Hoever willen wíj gaan, vroegen we ons af.
"Hoe kan je zoiets ingrijpends aangaan met iemand die je niet kent?"
"Je kunt elkaar toch tijdens de hongerstaking leren kennen? Een hongerstaking duurt behoorlijk lang."
"Maar na 50 dagen heb je een sterke emotionele band en dan dreigt hij dood te gaan. Kunnen we dat aan? Gaan we hem dan niet overhalen om te stoppen? Zijn motivatie, het gevaar dat hem bedreigt, kunnen we ons daar werkelijk een voorstelling van maken? Het is emotioneel zo ver verwijderd van ons eigen veilige bestaan."
"We moeten zijn wensen, zijn realiteit en zijn strijdbaarheid respecteren. Als Fabel kunnen we iemand die zo'n beroep op ons doet toch niet de deur wijzen? Alsof wij weten wat goed voor hem is!"
"Maar we hoeven toch niet persé zijn wensen als uitgangspunt van ons politiek handelen te nemen? Ik vind een hongerstaking tot de dood meer iets voor in de gevangenis, als er echt geen andere mogelijkheid is. Nu kan hij nog onderduiken."
"Klopt, maar hij wil met deze daad een verblijfsvergunning afdwingen. Terecht, want wat heb je voor leven in de illegaliteit. Het is voor hem nu al alsof hij in de gevangenis zit."
"Maar het is zo'n negatief middel, jezelf kapot maken. We kunnen beter de deportatiemachine helpen kapot maken!"
"Hoezo negatief? In Frankrijk wisten de illegalen met hun hongerstaking veel mensen op de been te krijgen. En De Fabel heeft toch al eerder een driedaagse hongerstaking ondersteund."
"Toen ging het om een georganiseerde groep, net als in Frankrijk. Dan heb je niet zo het idee dat er één persoon zijn leven riskeert, terwijl de rest, wij bijvoorbeeld, toe zit te kijken hoe hij langzamerhand gehandicapt raakt en sterft. Bovendien was die actie in Leiden symbolisch en niet tot de dood erop volgde..."
We kwamen er niet uit en wilden de vluchteling vooralsnog alleen steunen bij een tijdelijke, symbolische hongerstaking. Hij heeft van dat aanbod geen gebruik gemaakt.
De keiharde realiteit van de met deportatie bedreigde vluchtelingen lijkt moeilijk te rijmen met ons relatief veilige bestaan. We leven allemaal in dezelfde global village, onder hetzelfde economische systeem en dezelfde politieke new world order. Maar tussen de beleving van de vluchteling en de westerling zit een wereld van verschil.