Lokaal Kabaal 20, december 1996
Auteur: Amir Mazloom Bohram
Amir Mazloom Bohram schreef onlangs de volgende aangrijpende brief vanuit zijn cel in de Willem II-gevangenis in Tilburg. Hij was toen in hongerstaking. De angst die hij verwoordt is de angst van veel vluchtelingen die worden bedreigd met uitzetting.
Op een dag ben ik geboren en is mij het recht toegekend om te leven. Als mijn geboorte een vergissing was, dan is dat niet mijn schuld. Ik had recht om te leven in ieder geval. Maar vanaf het moment dat ik me bewust werd van mezelf, werd dit recht bedreigd. Toen mijn leven in gevaar kwam, was ik gedwongen om uit Iran te vluchten. Ik dacht zo mijn leven te sparen. Zo kwam ik in Nederland.
Ik dacht dat men hier mij een kans zou geven om te leven. Maar na verloop van 20 maanden merkte ik dat niemand belang hecht aan mijn leven. De Nederlandse regering speelt met mijn leven door mij naar Iran terug te sturen. Als ik in Iran ben, word ik meteen vermoord. Of ik zou naar de gevangenis gestuurd worden. Dan wacht mij marteling, zoals het uittrekken van nagels en geslagen worden op de voetzolen en uiteindelijk zou ik door die martelingen doodgaan. Nadat ik dat gehoord had, maakte het mij geen verschil om in leven te zijn of dood te gaan.
Gisteren toen ik in de cel was, kwamen mensen die de deur open maakten. Ik kreeg trillingen in mijn lichaam en ik zweette verschrikkelijk. Van angst wist ik niet hoe ik de afstand tot de celdeur moest overbruggen. Het bericht was dat ik moest vertrekken. Ze zeiden dat ik 24 uur de tijd had om beroep in te dienen en ze brachten mij weer naar de cel. Ik voelde me vreselijk en van angst kreeg ik duizelingen. Terug in de cel ging ik onmiddellijk op bed liggen. Uren gingen zo voorbij. Moe en hopeloos wist ik niet meer wat ik moest doen. Het voelde alsof ik in mijn graf lag en dat er 2.000 ton aarde op mij lag.
Ieder moment ben ik bang dat ik naar Iran teruggestuurd word. Iedere keer dat ik de bewakers hoor, ben ik bang dat ze me komen halen. Ik breng mijn dagen en nachten door met angst en die angst vernietigt mij.
Iedere keer word ik teleurgesteld. Ik denk dat het genoeg is geweest, na 27 jaren met al die problemen. Er is geen enkele kans verder te leven. Er zijn twee wegen. Uiteindelijk eindigen beide wegen met de dood. Als ik naar Iran ga, ga ik toch dood. Daar wacht de dood op mij. En hier heb ik geen recht om te leven. Daarom heb ik besloten om hier op de manier dood te gaan die ik zelf kies. Want ik denk dat er niemand is om me te helpen.
Ik heb helemaal geen kracht meer. Ze hebben alle kracht en moed van mij afgenomen. Ik kan niet slapen omdat ik bang ben. Ik heb verschillende keren besloten om zelfmoord te plegen. Maar ik heb niets in mijn cel om een einde aan mijn leven te maken. Uiteindelijk zal ik iets tot mijn beschikking krijgen om zelfmoord te plegen. Ik zal een weg vinden om aan mijn leven een einde te maken.
Waarom geven ze mij niet 24 uur de tijd om naar een ander land te vertrekken? Waarom kregen al die anderen de kans om hier te blijven? Wat winnen ze ermee om mij naar Iran te sturen? Is het goed om mij naar Iran te sturen en met mijn leven te spelen? Voelen zij zich niet verantwoordelijk voor mijn leven?
Ze hebben mij gevraagd hoe het met mijn geestelijke toestand zit en die van de andere gevangenen. Die verkeren in een slechte geestelijke toestand. Er zijn geen woorden om dat te beschrijven. De gevangene die naast mijn cel woont, die bonkt af en toe op de muur of op de deur. Soms gilt hij zo erg, dat is niet te beschrijven.
Ik weet niet meer wat ik moet doen. Uiterlijk lijk ik een jongeman van 28. Van binnen voel ik me heel erg oud geworden. Ik ben iemand die alleen maar op de dood wacht. Het is allemaal afgelopen voor mij. Ik heb genoeg van alles. Ik kijk bijvoorbeeld niet meer naar de televisie. Als ik dat wel probeer of als ik lees, ben ik met mijn gedachten ergens anders.
Waarom voelen jullie niet dat een mens niet oneindig lijden kan verdragen? Elk ding heeft zijn eigen capaciteit. Als men bijvoorbeeld een glas water wil vullen, dan kan er een bepaalde hoeveelheid water in en meer niet. Weten jullie niet dat een mens slechts een bepaald incasseringsvermogen heeft? Tot hoever kunnen lijden en geestelijke marteling gaan? Hoeveel kan een mens verdragen?