Lokaal Kabaal 24, juli 1997
Auteur: Harry Westerink
(Springstof - column)
Afscheid van een weldoener
Herke Smidstra was tot voor kort directeur van het Opvangcentrum (OC) voor asielzoekers in Leiden. Hij kon een andere baan krijgen: directeur van een nieuw op te zetten Asielzoekerscentrum (AZC) in Rotterdam. In de buurt van dit AZC wonen veel CD- en CP'86-stemmers. Die zijn falikant tegen de komst van het AZC. Een hele uitdaging dus, zo'n baan. Heel prettig dat anderen hem het vertrouwen geven dat hij zo'n klus wel zal klaren.
Een veer in je eigen kont steken is best wel lekker. Daarom nam Smidstra zelf het initiatief tot een geldverslindend gala op 14 mei in de sjieke Stadsgehoorzaal, ter meerdere glorie van zichzelf. Daar kon men plechtig afscheid van hem nemen. Voor een receptie van 2 uur had Smidstra graag 7 duizend gulden over, de helft van het jaarbudget van sommige sociale projecten op het OC. Klein detail: Smidstra betaalde dat niet uit eigen zak. Het OC moest dat schandalig hoge bedrag maar dokken. Hij verwachtte weinig protest: de gratis drankjes zouden rijkelijk vloeien, ook voor het OC-personeel.
Met een bachanaal als van een Romeinse keizer dacht egotripper Smidstra landelijke kopstukken te kunnen trekken. Zoals een heuse staatssecretaris. Zonder weldadig in de watten te worden gelegd komen dergelijke hotemetoten immers echt niet naar een afscheidsborrel van een OC-onderdeurtje. Die hebben wel wat beters te doen: bijvoorbeeld dineren met de door God uitverkoren klasse van ministers en industriëlen. Wat een teleurstelling voor Smidstra: op zijn feestje kon hij geen handjes schudden met dure lui die in limousines met chauffeur waren komen aanscheuren. Hij moest zich tevreden stellen met wethouder Jan Laurier. Daarmee maak je geen furore.
Wel aanwezig was het OC-personeel. Dat zat zich met gekromde tenen te ergeren aan de wanstaltige verspilling van geld. En waar waren de bewoners van het OC, de asielzoekers? Oeps, vervelend vraagje. Die hadden enkel 'thuis' op het OC een borrel aangeboden gekregen. Het personeel besloot om hen bij wijze van protestactie toch mee te nemen naar het gala. De asielzoekers waren zwaar onder de indruk van de rijkdom in dit deel van Leiden. Een schrijnende tegenstelling met het povere verblijf in het OC.
Een asielzoeker was door Smidstra uitdrukkelijk wel uitgenodigd op zijn fuif. Die mocht hem een afscheidscadeau geven: een door de asielzoeker zelf geschilderd portret van een Afrikaans meisje. Als het aan Smidstra had gelegen, was dat meteen ook de enige asielzoeker geweest onder de feestgangers.