Lokaal Kabaal 25, oktober 1997
Auteur: de redactie
Gümüs, kerkasiel, protestmarsen, hongerstakingen. Met de moed der wanhoop proberen vluchtelingen en solidariteitsorganisaties het tij van het repressieve regeringsbeleid te keren. Ze proberen een bres te slaan in de muur van stilte en onverschilligheid waarin ze overal in samenleving te hoop lopen. Als een illegaal netjes ingeburgerd is, dan mag hij niet meer dan de hoop koesteren, dat hij niet onmiddellijk, maar pas na een aantal maanden het land wordt uitgedonderd. Want 'we' kunnen van de uitzondering geen regel maken. Zelfs 1 zielig gemaakte familie mag nergens op rekenen, ook al wordt die gesteund door Ed van Thijn, de man die eind jaren 80 anti-apartheidsdemonstranten massaal in elkaar liet slaan door de ME.
"Eigen volk eerst", dat is de boodschap die Schmitz en haar maffiabende het langs de zijlijn toekijkende volk willen meegeven. Tussen neus en lippen door drijft de bewindsvrouwe nog wat migrantenvrouwen de illegaliteit in.
Het zit goed fout in Nederland. Daarvan getuigen ook nu weer onze artikelen. Gevangenisdirecteuren kletsen uit hun nek, progressievelingen van de PvdA en GroenLinks juichen de deportatiedemocratie toe, gevangen illegalen worden bont en blauw geslagen en de sociaal-democratie laat Afrika stikken. Zelfs Jomanda kan ons niet genezen, want ze is fan van een fascistische 'helderziende'. Verzet is het enige dat ons rest.