De Fabel van de illegaal 26, december 1997
Auteur: Harry Westerink
(Springstof)
Monitoring
De ene allochtoon is de andere niet. De ene allochtoon staat te boek als een jonge criminele Marokkaan. Hij mag al blij zijn dat hij in ons kikkerlandje kan blijven, zo spiegelt men hem voor. De andere allochtoon heeft zijn geluk beproefd in het gokspel van asiel aanvragen. Hij verloor alles, moet nu oprotten en mag in het land van herkomst zijn ongeluk tegemoet gaan. De ene allochtoon knokt in Parijs, Brussel en Amsterdam met de smeris. De andere allochtoon knokt niet meer en is in Iran bezweken onder de martelingen.
Toch hebben ze iets gemeen. Beide allochtonen schijnen in de gaten gehouden te moeten worden. "Gemonitord", noemt men dat. Men zegt dat ze de aansluiting met de samenleving missen. De jonge Marokkaan marginaleert in Nederland. Dat leidt tot "bovenproportionele betrokkenheid bij criminaliteit", aldus de regering. De gedeporteerde Iraniër integreert moeilijk in Iran. Dat leidt tot "bovenproportionele criminaliteit" van de kant van de Iraanse autoriteiten. Ze brengen de Iraniër bijvoorbeeld om het leven.
Als het aan de Nederlandse regering ligt, dan krijgt de Marokkaan "een individuele benadering" met "een individuele trajectbegeleider". Die moet er zorg voor dragen, zegt de regering, dat zo'n ontspoorde jongere weer op het rechte pad komt. Er zal met hem een "inburgeringscontract" worden afgesloten, met "een element van strafrechtelijke dreiging". Deze vorm van ongewilde monitoring wordt sterk geïntensiveerd. Want volgens de regering leidt het niet of onvoldoende in de gaten houden van deze groep allochtonen tot "scheve ogen bij autochtonen".
Voor de Iraniër bestaat "de individuele benadering" uit een onvrijwillig contact met meerdere "individuele trajectbegeleiders" tegelijk. Dat zijn de Nederlandse smerissen die hem afvoeren in de richting van vervolging en misschien wel executie. Als de "trajectbegeleiders" het nodig achten, dan halen ze hem midden in de nacht op, doen hem handboeien om en spuiten hem plat. Opsluiting in de bajes is een routinematig onderdeel van het "traject" geworden. In plaats van "een inburgeringscontract" sluit de vluchteling met het mes op de keel een uitburgeringscontract, een oprotovereenkomst, een eenzijdige afspraak over "vrijwillige terugkeer".
"Het element van de strafrechtelijke dreiging" zit 'm in de kans dat de Iraniër wordt vervolgd en van de ene op de andere dag 'verdwijnt'. Eenmaal aanbeland in Iran wordt hij steeds minder in de gaten gehouden. Deze vorm van gewilde monitoring houdt op te bestaan, ook al verzoekt de Tweede Kamer om intensivering ervan. Want volgens de regering leidde het in Iran in de gaten houden van deze allochtonen tot "scheve ogen" bij de Iraanse autoriteiten.
De regering meent dat het aanbieden van excuses volstaat, als bewindslieden "bovenproportioneel betrokken zijn bij criminaliteit" door Iraniërs te deporteren naar een land waar ze gevaar voor eigen leven lopen. Hoogste tijd dus dat linkse "trajectbegeleiders" aan Schmitz en haar maffiabende "een inburgeringscontract" gaan voorleggen, met "een element van dreiging".