De Fabel van de illegaal 32, december 1998/januari 1999
Auteur: Actiecomité en Solidariteitscomité Plus 6 Min 6
Persverklaring van hongerstakers voor legalisering
"Wij zijn slachtoffer van een onmenselijk beleid." Zo begint de verklaring van de ruim 100 zogenaamde "witte illegalen" die sinds maandagochtend 30 november 1998 in hongerstaking zijn voor hun recht op een verblijfsvergunning. Ze hebben onderdak gevonden in de St. Agneskerk in Den Haag. De Fabel van de illegaal neemt deel aan het solidariteitscomité dat de hongerstakers ondersteunt. Hieronder de integrale tekst van de verklaring.
"Jarenlang hebben we onder moeilijke omstandigheden zwaar werk verricht en een grote bijdrage geleverd aan de Nederlandse economie. Nu maakt de regering ons leven onmogelijk. De politie maakt jacht op ons en valt onze huizen binnen, alsof we de grootste criminelen zijn. In de afgelopen weken zijn velen van ons, waaronder leden van het Actiecomité Plus 6 Min 6, bij razzia's weggevoerd en het land uitgezet. Het water staat ons nu tot aan de lippen. Wij willen een Zesjaarsregeling zonder extra drempels waaraan we onmogelijk kunnen voldoen.
Welkom als werkkracht, maar niet als mens
Toen we in de jaren 70, 80 en 90 naar Nederland kwamen, werden we ingeschakeld als werkkrachten. De regering gaf ons wel een sofi-nummer om belastingen en premies te betalen, maar geen verblijfsvergunning. We waren welkom om te werken, maar niet om te leven. Inmiddels wonen we al vele jaren in Nederland, sommigen ook met hun vrouw en hun kinderen. We hebben ons leven hier opgebouwd en we voelen ons thuis in dit land, waar ook onze vrienden, kennissen en collega's wonen. Tegelijkertijd leven we voortdurend in een martelende onzekerheid. Elk moment kan de politie een bliksemaanval uitvoeren en ons oppakken en wegvoeren. Alles dat we in Nederland hebben opgebouwd, zal dan in één klap in rook opgaan.
Aanvraag verblijfsvergunning afgewezen
Wij hebben allemaal een aanvraag ingediend voor de Zesjaarsregeling. Mensen die, zoals wij, meer dan 6 jaar "wit" gewerkt hebben, zouden volgens die regeling recht hebben op een verblijfsvergunning. Maar de regering heeft voor ons onmogelijke extra drempels opgeworpen. De regering zegt bijvoorbeeld dat wij alleen recht hebben op een verblijfsvergunning als we tijdens de 6 jaar zonder onderbreking hebben gewerkt. Velen van ons hebben in het hoogseizoen in de tuinbouw en de horeca gewerkt. De regering weet heel goed dat het onmogelijk is om als seizoenarbeider alle weken van het jaar te werken!
Extra drempels
In het nauw gedreven
De regering voert steeds nieuwe aanvallen uit om ons in het nauw te drijven. Sinds 1 juni 1994 moeten wij van het loon dat wij verdienen 60% betalen aan de belastingdienst. Zelfs mensen met een jaarinkomen van een ton betalen minder dan 40 % belasting over hun totale inkomen. Maar als wij 2.000 gulden in een maand verdienen, pakt de regering 1.200 gulden van ons af en houden we maar 800 gulden over om samen met onze vrouw en kinderen van te leven. Vanaf 1 juli 1998 heeft de regering daar bovenop ook nog de Koppelingswet ingevoerd. Wij hebben jarenlang premies betaald voor Ziektekostenverzekering, Kinderbijslag, Ziektewet en WAO-uitkering. De regering pakt dat nu in één klap van ons af. Ook zet de regering onze werkgevers onder druk om ons te ontslaan door hen een brief te sturen dat wij niet meer "wit" mogen werken. De politie heeft in opdracht van de regering het aantal bliksemaanvallen de afgelopen tijd flink opgevoerd. Elke dag worden mensen zoals wij opgepakt en het land uitgezet.
Tweede Kamer laat het afweten
Wij hebben de afgelopen jaren alles geprobeerd om voor onze zaak op te komen. Ruim anderhalf jaar hebben we campagne gevoerd om te protesteren tegen dit beleid. We hebben fakkeldemonstraties gehouden en manifestaties bij de Tweede Kamer en het ministerie van Justitie. Vele organisaties staan achter onze eisen. In mei 1998 overhandigde we de Tweede Kamer een verklaring, die is ondertekend door ruim 130 advocaten en meer dan 300 organisaties, waaronder de FNV en de gemeentebesturen van Leiden en Groningen, veel kerkelijke organisaties, migrantenorganisaties en ook werkgevers in de tuinbouw.
De meeste partijen in de Tweede Kamer hebben in discussies gezegd dat ze een goede regeling willen voor de slachtoffers van de Zesjaarsregeling. Maar elke keer schoven de Tweede Kamer en de staatssecretaris van Justitie de verantwoordelijkheid voor de oplossing af. De Tweede Kamer heeft ons in de kou laten staan.
Hongerstaking om te leven
In plaats van ons onze rechten te geven, maakt de regering ons het leven onmogelijk. Wij zijn slachtoffer van een onmenselijk beleid en kunnen geen kant meer op. Iedereen wil zo lang mogelijk gezond en gelukkig leven en bij zijn vrouw en kinderen zijn. Maar de regering laat ons geen andere keus meer dan om het uiterste middel te gebruiken. Het is paradoxaal dat we voor een menswaardig bestaan ons eigen leven in de waagschaal moeten leggen.
De minimale voorwaarden voor een menswaardig leven zijn veiligheid, zekerheid en een toekomstperspectief. Wij vinden het onbegrijpelijk dat we in Nederland, een van de landen die worden beschouwd als de wieg van de mensenrechten en de democratie, onze levens moeten opofferen om dit te bereiken. Wij zijn vastberaden om door te gaan met onze actie tot al onze eisen volledig zijn ingewilligd. Wij eisen:
Het Solidariteitscomité Plus 6 Min 6 bestaat uit:
Actiecomité Plus 6 Min 6, Esabr (organisatie van illegale arbeiders), de Fabel van de illegaal, Federatie van Arbeiders uit Turkije in Nederland (HTIF), Nederland Bekent Kleur (NBK), Koerdische Arbeidersunie, Nieuwe Democratische Jongerenorganisatie, Nieuwe Democratische Vrouwenorganisatie, Ondersteuningskomitee Illegale Arbeiders (OKIA), El Ouahda (Marokkaanse organisatie), Participating Refugees in Multicultural Europe (PRIME), Regionaal Steunpunt Allochtonen (RSA), St. Agnesparochie, Steunpunt Illegalen Utrecht (Still), Turkse Arbeiders- en Studentenvereniging (TIÖD)