De Fabel van de illegaal 68, januari/februari 2005
Auteur: Harry Westerink
Rubriek: Uit de illegaliteit
Genoeg van patriarchale overheersing
Samira kwam jaren geleden uit een Arabisch land naar Nederland. Ze had een van haar man afhankelijke verblijfsvergunning. Haar huwelijk liep binnen drie jaar stuk. Het lukte haar daarop niet om een zelfstandige verblijfsvergunning te krijgen en daardoor werd ze na de scheiding illegaal. Na een tijd kreeg ze een relatie met een andere man, die poeslief tegen haar deed. Ze trouwde met hem. Maar daarna liet hij zijn ware aard zien. Hij bleek een gokverslaafde agressieveling te zijn en maakte misbruik van haar afhankelijke positie. Hij liet haar voor zich werken om zo schulden af te kunnen betalen. Samira diende een aanvraag in voor een afhankelijke verblijfsvergunning. Een paar maanden later echter ging ze bij haar man weg en werd weer illegaal. Ze kon zijn fysieke en psychische geweld niet langer verdragen. “Jij zult nooit een verblijfsvergunning krijgen, daar zorg ik voor”, had hij nog gedreigd. Zo raakte ze ook haar onderdak en inkomen weer kwijt. En ze bleek ook nog zwanger van hem te zijn. Ze zocht steun bij De Fabel. Ze heeft schoon genoeg van de patriarchale overheersing door man en staat en wil haar leven eindelijk eens zelf kunnen gaan bepalen.
Na een hele tijd liet de IND weten dat haar advocaat destijds een fout had gemaakt bij het indienen van de aanvraag voor een afhankelijke verblijfsvergunning. Die was daarom niet eens in behandeling genomen. Maar die aanvraag was inmiddels sowieso zinloos geworden omdat ze toch niet meer naar haar man terug wilde. Daarom moest ze een zelfstandige verblijfsvergunning aan gaan vragen. Maar daarvoor moest ze wel een adres hebben waarmee ze zich officieel in het gemeentelijke bevolkingsregister kon inschrijven. Dat adres had ze nodig om tegenover de IND te bevestigen dat ze inderdaad niet meer met haar man samenleefde. Maar ze had geen officieel adres omdat ze steeds weer bij anderen logeerde. Ook het officiële gemeentelijke postadres voor daklozen kon ze niet gebruiken, want de gemeente Leiden heeft het illegalen verboden om zich daar in te schrijven. Zodoende kon ze dus geen aanvraag indienen.
Inmiddels was ze bevallen van een dochter, die ook nog eens ziek bleek te zijn. De Fabel vroeg hulp aan vrouwenopvangcentra in Leiden en daarbuiten. Die weigerden, vooral omdat men geen geld krijgt om vrouwen zonder papieren te ondersteunen. De gemeente Leiden reageerde gelukkig wat minder negatief, stelde een kleine kamer beschikbaar en gaf de Stichting Uitgeprocedeerde Vluchtelingen wat leefgeld voor haar en haar kind. Als Samira eindelijk een verblijfsvergunning kan aanvragen, dan kan ze daarna bij de gemeente Leiden ook een IVV-uitkering aanvragen. Dat is een uitkering voor illegalen in "bijzondere schrijnende omstandigheden". Misschien gloort er voor haar dan eindelijk licht aan het einde van de tunnel.
Samira is een schuilnaam.