Gebladerte-reeks 8
Auteur: Harry Westerink
Lied van strijd en omwenteling
Zeggen ze:
"Links is dood"
en dan ben ik warempel al jaren bezig,
en ik niet alleen,
om linkse politiek gestalte te geven.
Ook nu, ook straks.
Wat voor geest of spook moet ik dan zijn?
Ze kunnen me nog meer vertellen.
Links is zo levend als je zelf wilt zijn.
Dat het zwaar is,
de machtige tegenstand, de bittere wanhoop,
dat weet ik,
maar alles is beter dan opgeven.
Bedenk wat de Revolutionaire Cellen in Duitsland hebben gezegd:
"We gaan niet ten onder aan nederlagen,
maar aan gevechten die we niet voeren."
Lees ik in de krant,
en velen met mij,
in een krant van het volk blijkbaar,
want ze noemen 'm de Volkskrant,
lees ik
dat niet het einde der tijden is aangebroken,
maar het einde der ideologieën.
Denk ik:
"Wat krijgen we nou,
welke hotemetoot met bovenmodaal inkomen
heeft dat nou weer verzonnen
achter een bureau ergens in zo'n betonblok met spiegelglas.
Vast een vent met aktentas, jasje, dasje en snelle yuppieblik."
Ik beleef de huidige tijd
van verrechtsing en teloorgang van idealen
toch wel even anders.
Ik maak de heersende ideologie volledig mee,
met m'n volle verstand,
van top tot teen,
van hoog in de kantoorkolossen van megacity's
tot diep onder het bed in de slaapkamer.
Ik verzet me, zet me schrap
tegen deze ideologie van het recht van de sterkste.
Ik verkeer in andere kringen dan jullie,
dames en heren van de commerciële media,
van de bewustzijnsindustrie.
Jullie schrapen je ditjes-en-datjes-nieuws bij elkaar.
Ik dompel me onder in de tegenstellingen en botsingen
tussen kapitaal en arbeid,
tussen man en vrouw,
tussen wit en zwart,
tussen hetero en homo,
tussen mens en natuur.
Dit weet ik zeker:
er is geen reet veranderd,
de laatste tijd,
dat wil zeggen de laatste tientallen jaren
of misschien wel de laatste paar honderd jaar
ligt de maatschappelijke structuur vast verankerd.
De enige afwisseling is die van groei en bloei
naar depressie en repressie.
Als een jojo gaat het systeem op en neer,
van kapitalisme naar fascisme
en weer terug.
De laatste dertig jaar is de armoede en honger van het Zuiden
verdubbeld, verdrievoudigd of weet ik hoeveel keren
erger geworden
ten opzichte van de luxe, overproduktie en verspilling
van het Noorden.
Ondanks alle zogenaamde goede bedoelingen,
alle ontwikkelingshulp,
dat wil zeggen hulp
die aan de strijkstok blijft hangen
van multinationale ondernemingen
en de elites in het Zuiden.
De laatste tijd is het weer zover.
Zondebokken worden gezocht en gevonden,
uitkeringstrekkers worden uitgekleed,
laagbetaalden worden lager betaald
en laagstbetaalden worden werkloos
en dat allemaal omdat een paar honderd klootzakken
in de directiekamers van grote bedrijven
het internationale kapitaal zo nodig moeten herstructureren.
Crisis, wat nou crisis.
Ze willen een zo hoog mogelijke winst
over onze ruggen.
Jij en ik worden over de kling gejaagd
en aan de schandpaal genageld.
Fraude, wat nou fraude.
De grootste profiteurs zijn de rijkelui aan de top.
Iedere keer,
op elke hoek van de straat,
op schimmige zolderkamers,
op allerlei samenzweerderige plaatsen,
tot vervelens toe,
flap ik het eruit.
Mijn verhaal, mijn visie op mens en maatschappij.
Okee, dan ben ik maar een dominee.
En ik zet daarbij wat cijfers en percentages
op een rijtje,
achteloos bijna,
maar met de uitdrukkelijke bedoeling
om mezelf en anderen in beweging te zetten.
Twintig procent van de mensheid verbruikt tachtig procent
van de grondstoffen.
Die mensen leven in het Noorden,
die grondstoffen liggen in het Zuiden.
Een niet geheel toevallige verdeling van de rijkdom van de aarde,
zou ik zo zeggen.
In Nederland rijden meer auto's dan in heel Afrika.
Dus wie vernietigt het milieu?
Arbeiders en arbeidsters worden geflexibiliseerd
in uitzendwerk,
in oproepwerk,
in thuiswerk,
in los-vast werk,
in vast-los werk
en de rest zit in het arbeidsreserveleger
van werklozen, WW-ers, RWW-ers, WAO-ers.
Een leger van gekorte mensen met een afkorting.
2,7 miljoen mensen in ons land werken onbetaald.
Die zorgen ervoor dat de betaald werkenden aan de slag kunnen blijven.
Achter de loonslaven staan de huissloven
en vele andere onbetaald werkenden.
Al die slaven en sloven worden tegen elkaar uitgespeeld
en te velen onder hen stemmen daar in toe,
vinden het wel best zo,
blijven langs de zijlijn staan
of willen wel wat
maar weten niet waar te beginnen en wanneer en hoe
en er zijn ook anderen
die hun hele leven streven naar oproer en opstand.
Ziehier in het kort het systeem van het imperialisme.
Tweederde van de arbeid,
betaald en onbetaald,
wordt verricht door vrouwen.
Vrouwen krijgen tien procent van het inkomen in de wereld,
mannen negentig procent.
Dat betekent dat het merendeel van de vrouwen
economisch afhankelijk is,
met handen en voeten gebonden aan mannen.
Die vrouwen zien zich maar al te vaak gedwongen om te vluchten
in het zwarte gat van de heterorelatie,
huisje, boompje, beestje
en niet te vergeten de kindertjes
die twintig jaar lang als een blok aan hun been zitten.
Vrouwen hebben één procent van al het eigendom in de wereld,
negenennegentig procent van al de grond
en al het andere dat je kan bezitten
is in handen van de mannen.
Ziehier het systeem van het patriarchaat.
De grenzen lopen niet tussen landen,
maar tussen onder en boven,
tussen onderdrukten en onderdrukkers.
De Derde Wereldoorlog,
de oorlog tegen de Derde Wereld,
is al vijfhonderd jaar aan de gang
en de strijd der geslachten duurt al duizenden jaren.
Dus stop eens met dat geouwehoer
over het recht van de sterkste.
Verwerp het blinde geloof in het moorddadige spel van vraag en aanbod,
in de zogenaamde natuurwet van de concurrentie.
Als de sterkste wint, dan is dat een gegeven.
Meer niet.
Als de machtigste vertrapt, dan is dat een feit.
Meer niet.
Dat is geen vorm van hoogstaande moraal
of diepzinnige levenswijsheid
of de ondoorgrondelijke en zeer verheven gang van zaken
in de beste van alle werelden.
Het imperialisme en het patriarchaat zijn feiten.
Meer niet.
En dergelijke feiten bevallen mij niet.
Die verwerp ik.
Die verwens ik.
Feiten worden tot stand gebracht.
Feiten kunnen ook weer verdwijnen.
Het is een schone zaak om over de feiten van de wereld na te denken,
maar mooier nog is het om de aarde te veranderen,
te beginnen bij jezelf,
te beginnen bij het kapitalistische en patriarchale systeem
dat over jou heerst
en dat helaas nog steeds in mij leeft.
Laten we met al onze kracht strijden voor een revolutie
in onze hoofden
en om ons heen.
De omwenteling is moeilijk maar mogelijk.