Elders (niet) gepubliceerde artikelen
Auteur: Harry Westerink
Het doekje en het bloed
"De manier waarop wij ons opstellen tegenover asielzoekers en illegalen, wijkt wel heel erg af van hoe daar tien jaar geleden over gedacht werd. Wie toen bepleit had om het illegalen onmogelijk te maken in Nederland een bestaan op te bouwen door het soort maatregelen die nu in de Koppelingswet zijn voorgeschreven, zou al snel voor fascist zijn uitgemaakt." Aldus Paul Bordewijk in zijn artikel "Wie heeft mijn partijkaart?" in De Partijgenoot van september 1997.
De tijden zijn inderdaad veranderd, en vooral de PvdA, die onder aanvoering van Kosto sinds 1992 samen met andere regeringspartijen een keihard illegalenbeleid heeft bedacht en vormgegeven. De Koppelingswet is daarvan maar 1 van de vele voorbeelden. De tijden zijn veranderd, want de CD-er Janmaat vindt zijn racistische uitspraken vandaag de dag vrijwel letterlijk terug in overheidsdocumenten waarmee asielzoekers worden afgewezen. De strekking van die afwijzingen is steeds dat Nederland te vol is om nog meer vluchtelingen toe te laten. De tijden zijn veranderd, maar wat gelukkig bij een aantal mensen in Nederland nog steeds niet is veranderd, dat is een besef van moraal, van solidariteit.
Bordewijk wijdt zijn artikel aan de Gümüs-affaire. Voor PvdA-ers een nogal heikele kwestie, want het is hun partijgenoot Schmitz die geen krimp gaf en de familie Gümüs regelrecht het land uitzette, ondanks hun integratie in Nederland en ondanks de opvallend massale protesten van buurtbewoners en andere mensen, waaronder zelfs een PvdA-kopstuk als Ed van Thijn. Als 1 van de weinige PvdA-ers probeerde Van Thijn nog een gebaar te maken. Hij dreigde zijn PvdA-lidmaatschap op te zeggen, als de familie Gümüs het land uit moest. Zover kwam het natuurlijk niet. Hij is niet de enige PvdA-er die in politiek progressief opzicht de slogan "geen daden, maar woorden" aanhangt. Schone schijn, dat kun je bij de huidige PvdA maar al te vaak waarnemen.
In elk geval ging Van Thijn nog op de kwestie in. Hij nam het nog op voor de familie Gümüs. Hij had er ook over kunnen zwijgen. Bordewijk neemt hem die houding kwalijk: "Hoe sympathiek een actie voor 1 gezin ook mag zijn, van (ex-)politici mag je verwachten dat ze zich realiseren dat zo'n actie voor onze nationale troetel-allochtoon alleen gehonoreerd kan worden wanneer we bereid zijn het hele vreemdelingenbeleid en de daarbij gehanteerde criteria ter discussie te stellen." Tja, en daar zijn "we" nu eenmaal niet toe bereid. "We", dat wil zeggen de partij waartoe ook Bordewijk behoort, voorzover ik weet. Of heeft hij zijn PvdA-lidmaatschap inmiddels soms wel opgezegd, in tegenstelling tot Van Thijn?
"We" zetten mensen als Gümüs nu eenmaal het land uit. Is daarmee voor Bordewijk de kous af? Hij had de Gümüs-affaire kunnen aangrijpen om duidelijk te maken hoe bikkelhard het huidige sociaal-democratische illegalenbeleid is. Die kwestie leende zich daar heel goed voor. Plotseling immers kregen illegalen een gezicht. Plotseling was het mogelijk hen te tonen als hard werkende mensen, en niet als "criminelen" en "profiteurs". Plotseling konden mensen zien dat de kreet "illegalen moeten verdwijnen", afkomstig van Bordewijks partijgenoot Kosto, bijzonder schrijnende gevolgen heeft.
Vervelend is het dat Bordewijk er "de gevluchte Iraniërs, die wij terugsturen naar een land met een afschuwelijk regime" als schaamlapje, als doekje voor het bloeden bijsleept. Inderdaad, "wij" zetten ook die mensen het land uit. "Wij", de PvdA-er Schmitz en zij die haar ondersteunen, zetten mensen uit naar een land waar elke vorm van oppositie meedogenloos wordt onderdrukt. Hier huilt Bordewijk krokodillentranen: het leed dat Gümüs wordt aangedaan, kan niet worden ingeruild voor het leed dat "de gevluchte Iraniërs" wordt aangedaan. Want in beide gevallen is het de PvdA-er Schmitz die vorm geeft aan het ontmoedigings- en afschrikkingsbeleid.
Je zou verwachten dat Bordewijk in elk geval probeert om in het vervolg van zijn artikel een discussie op gang te brengen over "het hele vreemdelingenbeleid". Want het lijkt me dat zo'n discussie na de Gümüs-affaire geen overbodige luxe is. Alleen als Bordewijk het lef heeft om in deze discussie zijn nek uit te steken, is zijn kritiek op de "voor de vuist weg"- en "mooi weer spelen"-actie van Van Thijn op zijn plaats. Maar daar durft hij zijn vingers niet aan te branden. Liever besteedt hij de rest van zijn artikel aan prietpraat over de aan- of afwezigheid van PvdA-partijkaarten bij deze en gene partijgenoot. Daarop zit de familie Gümüs niet te wachten, Paul Bordewijk. En ook niet "de gevluchte Iraniërs, die wij terugsturen naar een land met een afschuwelijk regime".
Wij, dat wil zeggen de medewerkers van De Fabel van de illegaal en tal van andere verontruste burgers, waaronder de illegalen zelf, wij wachten al jaren op een gebaar. Op een gebaar van menslievendheid. Op een gebaar van solidariteit. Ook al is dat gebaar maar voor 1 enkele illegale familie bestemd.
Het is nog steeds niet te laat om het tij te keren. Ik daag Bordewijk en zijn partijgenoten uit om werk, werk, werk te maken van de kritiek die hier en daar binnen de PvdA leeft op het beleid van Schmitz. Ik hoop dat Bordewijk die kritiek deelt. Dat moet haast wel, want wie vindt dat een solo-actie voor de familie Gümüs geen zoden aan de dijk zet, die wenst een herijking, een humanisering van "het hele vreemdelingenbeleid". De Leidse PvdA-fractie kan een bijdrage leveren in het op gang brengen van die discussie.
PvdA-ers, blijf niet langs de zijlijn staan en laat binnen je partij je kritiek horen op het asiel- en illegalenbeleid! De afgelopen maanden werd het protest tegen het beleid van Schmitz scherper. Dat protest is niet alleen een zaak van organisaties als De Fabel van de illegaal die politieke actie voeren, kerken die kerkasiel aan Iraniërs verlenen, en de Raad van Kerken die een tentenkamp voor uitgeprocedeerde vluchtelingen opzet. Dat is ook de zaak van die PvdA-ers die het beleid van Schmitz te hard vinden.
De Fabel van de illegaal heeft samen met onder meer zelforganisaties van illegalen een voorlichtingskrant gemaakt over de problematiek van de zesjaarsregeling. Neem eens kennis van die krant en ga aan de slag! Geen woorden, maar daden...