De Peueraar 21, mei 1992

Auteur: Eric Krebbers

"Stille armoe oorzaak van veel problemen", kopte het Leidsch Dagblad op 12 maart. De krant citeerde een "alarmerend rapport van Stichting Welzijn" over de grote problemen van de Slaaghwijk-jeugd. Kinderen in die verpauperende flatwijk zouden vaker verzuimen, agressiever zijn, leerproblemen hebben, slecht gekleed en gevoed zijn en tot halverwege de avond rondhangen op het schoolplein. Het Dagblad, dat trouwe hondje van de autoriteiten haast zich een dag later in een commentaar de lezerswijs te maken dat "de overheid slechts zijdelings" bij de problemen "betrokken is". Die worden immers onder andere veroorzaakt door "een groot aantal eenoudergezinnen" en "lage inkomens". Het rapport van Welzijn voegt daaraan nog de hoge huren toe.

Jammer voor dat perskeffertje, maar erg overtuigend liegen kan die niet. Want is het niet de overheid die jaarlijks de huren met 5,5 procent doet stijgen? En is het niet de overheid die de hoogte van de uitkeringen aan eenoudergezinnen vaststelt? Zou het sowieso niet de taak van een democratische overheid zijn te zorgen dat er niet zulke "lage lonen" zijn? Maar nee hoor, de overheid mag van het waakhondje van de democratie haar handen in onschuld wassen. Op de kapitalistische maatschappelijke processen die de verdeling van de welvaart regelen heeft zij geen invloed, beter gezegd wil zij geen invloed. De terugtrekkende overheid is er immers voor de rijken en laat de verdeling van de welvaart graag over aan het maatschappelijk krachtenspel. Ze steunt daarmee het recht van de sterksten.

Een machteloze overheid? Toch niet, ze is heel goed in het beheersen van de armen. Die weet ze heel goed te betuttelen. Zo ook de Slaaghwijkers. In plaats van iets aan de armoede te doen, de oorzaak volgens het welzijnrapport, willen de diverse overheidsinstanties de problemen aanpakken met meer speelgelegenheden, meer schoolactiviteiten en een vakantiedorp. Er komen meer hulpverleners die de ouders gaan vertellen hoe hun verveelde kinderen te temmen. De kinderen tussen 4 en 12 jaar worden voortaan bovendien individueel gecontroleerd en verdwijnen in de computer van Big Brother GGD. Alles moet hij weten: "Lengte en gewicht worden aangetekend maar ook hoe de kinderen zich motorisch ontwikkelen, of ze agressief of verlegen zijn, goed slapen, et cetera, et cetera." (Leidsch Dagblad, 30 maart). Het is de bedoeling dat de kinderen brave burgers worden, die goed met hun armoede kunnen leven, lichamelijk geschikt zijn voor verhuur op de arbeidsmarkt en goed gedisciplineerd.

In letterlijk niet een van de vele artikelen en commentaren hierover in de commerciële kranten wordt gewag gemaakt van de mogelijkheid dat de discussie eigenlijk gevoerd zou moeten worden over de verdeling van de welvaart, in plaats van over de behandeling van de armen. Voor zo'n kritiekloze weergave van de mening van de machthebbers zou zelfs de vroegere Pravda zich gegeneerd hebben.

Ook met de ouders van deze zorgenkindjes heeft de overheid het zwaar te stellen. Daarover hebben we in Peueraar 19 uitgebreid bericht: "Het heeft allemaal veel weg van een vunzig machtsspelletje. De Slaaghwijkers leven in een verpauperende wijk en betalen zich blauw aan huur. Hun protest wordt door de gemeente verpletterd onder een nieuwbouwplan dat onder het mom van sociale vernieuwing uiteindelijk met name de winkeliers ten goede komt." In deze strijd hebben de buurtbewoners al diverse keren de gesprekken met de gemeente gestaakt, hun enige wapen. Dat werd onlangs weer in de strijd geworpen toen ze er achter kwamen dat de woningbouwverenigingen zich niet hadden gehouden aan eerder gemaakte afspraken over de stadsverwarming. Na invoering ervan bleken de mooie plannen gewijzigd en zou er van beloofde stookkostenverlaging niet veel terecht komen. De bewonerscommissies voelden zich door de woningbouwverenigingen misbruikt om de plannen er bij hun buurtgenoten doorheen te drukken.

Even was er onenigheid bij de overheid over de aanpak van de boze buurt. Die had inmiddels een hoorzitting georganiseerd. De wethouder wilde er een beetje meepraten, de woningbouw-verenigingen waren keihard. De directeur van de ene was "verhinderd" om te komen praten, de directeur van de andere zei "er niet eens te willen zijn". Na "uitvoerig overleg" sloten de gelederen van de overheid zich weer en werd er 1 lijn getrokken. Over de verandering van de plannen werd niet meer gesproken. De woningbouwverenigingen moesten echter beloven dat de stookkostenverlaging toch doorgang zou vinden. Dat lijkt op een succes van de strijdbare buurtbewoners! Laten we hopen dat dat hen motiveert hun strijd tegen de gemeente vastberaden voort te zetten.

Terug