De Peueraar 37, september 1993
Auteur: Lidie Bossen
(ingezonden)
Reactie op RARA-geweld
Naar aanleiding van de recente RARA-aanslag ontvingen we van Lidie Bossen een pleidooi voor het pacifisme.
Na de actie "Ik ben woedend", bedacht RARA de actie "Ik ontplof". De RAF blijkt ook nog te bestaan. En de walgelijke geweldskluwen en ellende van Joegoslavië, Somalië, enzovoorts enzovoorts duurt maar door...
Zelf waren we eigenlijk druk bezig ten behoeve van een samenleving waarin onder andere zorg voor de natuur en milieu, sociale rechtvaardigheid en mensenrechten leidende waarden zijn. Immers onze overheden doen dit onvoldoende en onze volksvertegenwoordigers falen ook keer op keer. Een aantal dingen kruipen vooruit, maar veel holt achteruit en wij er achteraan...
Zoiets frustreert nogal. Daarom vind ik, dat we één ding expliciet en ondubbelzinnig moeten besluiten: geweldsdenken en gewelddaden vloeken knalhard met onze visie, onze doelstellingen en onze hele mentaliteit; ze bederven altijd onze eigen zaak én onszelf, ook als we er de prachtigste ideologische bijsluiter aan toevoegen en het grootste gelijk van de wereld hebben.
Qua sfeer zijn een heleboel dingen in de samenleving positief over geweld: in films, mode, muziek, sport, reclame komt het voor, maar ook in de zogenaamde stoere messen van scholieren om een appeltje met elkaar te schillen, enzovoorts. Daarom is het beslist niet vanzelfsprekend dat ieder van ons werkelijk sterk staat als het er op aan komt. Werkelijk sterk staan is niet zogenaamd sterk zijn door surrogaten als wapens of ander geweld aan te rukken, want dit demonstreert pijnlijk het eigen onvermogen en zakkigheid.
We kunnen onszelf niet vroeg genoeg en niet stevig genoeg inprenten geweldloos te zijn en dit ook zoveel mogelijk anderen aan te raden.