De Peueraar 38, oktober 1993
Auteur: Eric Krebbers
Productief geweld
In Peueraar 37 stond een pleidooi voor volledige geweldloosheid, geschreven door Lidie Bossen. Ze schreef haar brief naar aanleiding van de recente RARA-aanslag en ze heeft daarnaast ook ontdekt dat de RAF nog bestaat. Lidie veroordeelt elk geweld, zelfs als "we er de prachtigste ideologische bijsluiter aan toevoegen". Daarbij doelt ze op de persverklaring, neem ik aan.
De RARA-aanslag op de kantoren van de Dienst Inspektie Arbeidsverhoudingen (DIA) heeft, naar ik begrijp, de databestanden vernietigd die deze dienst had aangelegd om grote groepen 'illegalen' in de kraag te kunnen vatten. De uitvoering van het mensonterende deportatiebeleid is op deze manier met één klap misschien wel een jaar teruggeworpen. Dat betekent dat de betrokken 'illegale' arbeidersters weer wat meer kans hebben hier nog een tijd te kunnen blijven werken. Dat heeft voor alle achterblijvers in Marokko, Turkije en elders in de Derde Wereld grote financiële gevolgen. Gemiddeld maken 'illegalen' naar schatting per maand zo'n 300 gulden naar hen over. Daar leven hele families van dat geld: kinderen, broers en zussen, ouders, opa's en oma's. De DIA-computer is het wapen dat de Nederlandse overheid aan het opbouwen is om al deze mensen uit te hongeren. De RARA-aanslag heeft dit wapen nu vernietigd voor een tijdje.
Ik vind dit vergelijkbaar met het opblazen van de gemeente-archieven door het verzet in de Tweede Wereldoorlog. Die archieven bevatten toentertijd lijsten met namen van mensen die Joods waren en die gedeporteerd dreigden te worden. Net als nu dus.
De meest recente actie van de RAF in Duitsland was gericht op een gevangenis bij Mannheim. Bij die actie vielen net als bij de RARA ook geen doden. Wél werd de bouw van een supergevangenis met maar liefst zeven jaar teruggeworpen. Het ging om een gevangenis waarmee politieke tegenstanders van het Duitse regiem met behulp van wetenschappelijk geperfektioneerde isolatiefolter geestelijk kapot gemaakt zouden worden. Dat is met de aanslag voor een deel voorkomen. Ook hier werd een wapen van de staat vernietigd.
Als Lidie schrijft dat het gebruik van geweld "pijnlijk het eigen onvermogen en zakkigheid demonstreert" dan is ze volgens mij nogal beïnvloed door het beeld dat de media schetsen van mensen die bij hun verzet geweld besluiten te gebruiken. Daar spreekt men van terroristen en onverantwoordelijke bandieten. Uit stukken van de RAF blijkt echter heel duidelijk dat zij, júist omdat ze het geweld zelf hanteren, er heel voorzichtig en uitermate beheerst mee omgaan. Kortom, ik vind het gebruik van geweld als middel tot bevrijding legitiem en te verdedigen.